ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.!!!!!! ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

 

  Δεν είμαι σίγουρος παιδιά μου, όταν κάποιος από εμάς που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός, και μάλιστα φανατικός Χριστιανός, αν καταλαβαίνει τι εννοεί ,και τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο μυαλό του, την ώρα που δηλώνει κάτι τέτοιο.

Λέγει κάποιος. Είμαι Χριστιανός. Το αναφέρει στην παρέα του, το δηλώνει όταν κάποιος τον ρωτάει για το θρήσκευμα του, το πιστεύει και ο ίδιος. Είναι ευτυχισμένος και κάνει όνειρα για τον Παράδεισο που τον περιμένει. Τις Κυριακές πάει στην εκκλησία και κάνει μετάνοιες στα εικονίσματα .Τρώει κάθε ημέρα αντίδωρο και πίνει αγιασμό. Κάνει τον σταυρό του σε όποια εκκλησία περάσει. Και το βράδυ πριν κοιμηθεί κάνει την προσευχή του. Όλοι θα συμφωνείται έως τώρα ότι η εικόνα που σας περιέγραψα για αυτόν τον άνθρωπο είναι η ιδανική εικόνα που πρέπει να έχει ένας Χριστιανός. Ένας θα έλεγα φανατικός ακόλουθος του Χριστού.

Συμφωνώ και εγώ μαζί σας. Είναι η ιδανική εικόνα. Μόνο……. Που στον Παράδεισο δεν μαζεύουνε εικόνες αλλά εξελιγμένα πνεύματα παιδιά μου.

Ας ρίξουμε λοιπόν τώρα, μια ματιά στο τι υπάρχει συνήθως πίσω από αυτήν την όμορφη εικόνα που περιέγραψα.

Στην εικόνα ενός συνηθισμένου και καθημερινού Χριστιανού.

 Να δούμε αν θα βρούμε και το εξελιγμένο πνεύμα που λογικά σύμφωνα με την εικόνα πρέπει να υπάρχει.

Την ώρα που ανέφερε στην παρέα του ότι είναι Χριστιανός, αν κάποιος από την παρέα του ζήταγε να πει το Σύμβολο της πίστεως, Το πιστεύω δηλαδή ,θα ευχόταν να ανοίξει η γη να τον καταπιεί γιατί απλούστατα δεν το ξέρει. Είναι ακόλουθος του Χριστού, αλλά δεν γνωρίζει γιατί τον πιστεύει και γιατί τον ακολουθεί. Σίγουρα όμως γνωρίζει από έξω τον ύμνο της ποδοσφαιρικής του ομάδας ,ειδικά αν είναι φανατικός με την ομάδα του, όπως ο ίδιος λέει ότι είναι φανατικός ακόλουθος του Χριστού.

Σίγουρα κάποιοι από εσάς παιδιά μου χαμογελάτε με συγκατάβαση, γιατί επειδή εσείς γνωρίζετε το Πιστεύω από έξω , νομίζετε ότι δεν σας αφορά αυτή η ομιλία, και μάλιστα κάποιοι Χριστιανοί από εσάς, προχωρήσατε  ακόμα περισσότερο την σκέψη σας και τον κατακρίνατε κι όλας.!!!!

Τι Χριστιανός είναι αυτός σκεφτήκατε.

Ας μην βιαζόμαστε όμως παιδιά μου. Κρατηθείτε γιατί έχουμε και συνέχεια.

Όταν τον ρωτάνε είπαμε για το θρήσκευμα του, δηλώνει με καμάρι Χριστιανός. Και να μερικές ακόμα ερωτήσεις που θα βάλουμε σε αυτόν ύστερα από αυτή του την δήλωση, για να δούμε αν όντως ακολουθεί τις διδασκαλίες του Χριστού όπως οφείλει ο κάθε Χριστιανός και μάλιστα φανατικός όπως δηλώνει.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσες τρόφιμα σε μια άπορη οικογένεια;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που διέθεσες χρόνο για να συμπαρασταθείς σε έναν απελπισμένο άνθρωπο για να τον σηκώσεις στα πόδια του;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσες ρούχα από την ντουλάπα σου, κι όχι παλιόρουχα, σε κάποιον που δεν είχε;

Ο άνθρωπος μας τώρα αρχίζει να αλλάζει χρώμα. Αυτός έχει μάθει να διαβάζει τι είπε ο Χριστός. Και να λέει και στους άλλους ,τους τάχα αμύητους αυτά που διάβασε, αλλά δεν τα έχει εφαρμόσει ποτέ ο ίδιος.

 

Δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις μας. Γιατί άραγε;

Τώρα νοιώθει σαν κάποιον φανατικό οπαδό, ας πούμε του Ολυμπιακού, που πήγε την Κυριακή στον αγώνα της ομάδας του φορώντας μια φανέλα του Παναθηναϊκού.

Δεν ξέρει που να πάει να κρυφτεί, ενώ όλοι στο γήπεδο τρίβουν τα χέρια τους λέγοντας, καλώς τον πελάτη.

Φανταστείτε να τον ρώταγα ας πούμε, αν γνωρίζει ποια είναι η διαφορά ενός ορθόδοξου Χριστιανού με έναν Καθολικό. Τι διαφορά δηλαδή έχει η Ορθοδοξία με τον Καθολικισμό. Αλλά ας μην του βάλουμε δύσκολα.

Είναι όμως παιδιά μου ο ίδιος άνθρωπος που κάνει όνειρα για τον Παράδεισο και ίσως να ονειρεύεται και κάποια υψηλή θέση εκεί.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που τις Κυριακές κάνει μετάνοιες στην εκκλησία ,κοιτώντας με την άκρη του ματιού του αν τον βλέπουν οι άλλοι, το πόσο καλός Χριστιανός είναι. Ενώ αν μπει κάποια καθημερινή στην εκκλησία για να ανάψει το κεράκι του, τότε δεν κάνει μετάνοιες. Γιατί να κάνει άραγε;. Αφού δεν τον βλέπει κανένας.

Έλα όμως που τον βλέπει κάποιος; Τον βλέπει ο Χριστός, τον βλέπει η Παναγία μας, οι Αρχάγγελοι.Τον βλέπουν όλα τα μάτια των Αγίων που βρίσκονται εκεί.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ζητάει κάθε Κυριακή από τον παπά να τελειώνει νωρίς την λειτουργία του για να προλάβει να μαγειρέψει η γυναίκα του.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν ακούγεται το ευαγγέλιο κάνει απόλυτη ησυχία. Βλέπεται τώρα ακούγονται τα λόγια του Χριστού. Και αν τον ρωτήσεις μόλις τελειώσει η λειτουργία τι έλεγε το ευαγγέλιο δεν θυμάται. Πόσον μάλιστα να του ζητάγαμε να εφαρμόσει αυτά τα λόγια του Ευαγγελίου. Πως να τα εφαρμόσει; Αφού δεν θυμάται τι άκουσε.

Βάζει  κάθε ημέρα στο στόμα του αντίδωρο και  αγιασμό. Και με το ίδιο αυτό στόμα, θα προσβάλει ανθρώπους σήμερα, θα μιλήσει άσχημα σε συνεργάτες η υπαλλήλους του, πιθανόν να βρίσει ακόμα και τα θεία ο καλός μας Χριστιανός, και μετα θα σκεφτεί. Συγνώμη, θα εξομολογηθώ και θα φύγει η αμαρτία, και θα ησυχάσει. Από αυτό το στόμα δεν θα βγάλει ούτε μια λέξη αγάπης και συμπόνιας σήμερα. Γιατί να το κάνει; Αυτός έβαλε στο στόμα του το πρωί αντίδωρο και αγιασμό. Έκανε το καθήκον του και νοιώθει καλυμμένος.

Να είναι καλά η εξομολόγηση. Ακόμα και την εξομολόγηση λάθος την έχει καταλάβει.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που κάνει έξω από κάθε εκκλησία τον σταυρό του, αλλά δεν δίνει σημασία στον ζητιάνο που με απλωμένο χέρι στα σκαλιά της εκκλησίας ζητάει ελεημοσύνη.

Και ας το είπε ο Χριστός που τόσο φανατικά ακολουθεί ,αλλά και ο ίδιος συμβουλεύει άλλους  να το κάνουνε.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που το βράδυ κάνει την προσευχή του στον Χριστό να τον προστατεύει στον ύπνο του από τους δαίμονες, αλλά ξεχνά να ζητήσει συγνώμη από τον Χριστό για το κακό που προξένησε αυτός σε ψυχές άλλων ανθρώπων κατά την διάρκεια της ημέρας. Ξεχνάει να αναφέρει αυτούς που αδίκησε, αυτούς που κουτσομπόλεψε, αυτούς που αδιαφόρησε για τις ανάγκες τους, αυτούς που πρόδωσε, όλους αυτούς που τώρα δεν μπορούν να κοιμηθούν όπως ετοιμάζεται αυτός, γιατί σήμερα τους τραυμάτισε  την ψυχή με την συμπεριφορά του. Ο καλός αυτός Χριστιανός μας. Που όμως αδέλφια μου ο καλός αυτός Χριστιανός ………. είναι ένας από όλους εμάς. Μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είσαι εσύ , μπορεί να είναι ο διπλανός μας, ο απέναντί, ο γείτονας, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε από όλους εμάς που λέμε με καμάρι και βροντοφωνάζουμε ότι είμαστε Χριστιανοί.

Και είμαστε δυστυχώς πολύ καλά κρυμμένοι πίσω από την εικόνα που δείχνουμε στους άλλους, και έτσι δεν βλέπουν ποιοι στα αλήθεια είμαστε.

Και το χειρότερο από όλα; Ούτε εμείς δεν βλέπουμε ποιοι είμαστε. Και δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ.

 Οι περισσότεροι από εμάς θα μείνουμε με την σιγουριά ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί και μας περιμένει ο Παράδεισος. Χριστιανοί της βιτρίνας και του δήθεν. Και φεύγοντας από εδώ για το μεγάλο ταξίδι, τον Παράδεισο θα τον δούμε σαν Τουριστικό αξιοθέατο, περνώντας από έξω ,καθώς θα πηγαίνουμε κάπου, αλλά όχι στον Παράδεισο παιδιά μου.

Ο Χριστός μας είπε ,ότι ο Παράδεισος φτιάχτηκε για τους αμαρτωλούς που μετανοούνε. Και εμείς δυστυχώς δεν μετανοούμε. Εξομολογούμαστε. Αλλά δεν μετανοούμε!!!

Την άλλη μέρα κάνουμε ακριβώς τα ίδια λάθη που είχαμε εξομολογηθεί εχτές.

Η εξομολόγηση λειτουργεί σαν ένα εργαλείο για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα λάθη μας , να μετανιώσουμε για αυτά, και μέσα από την μετάνοια μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να μην τα κάνουμε ξανά.

 Ήταν σαφέστατος ο Χριστός μας. Για τους Χριστιανούς που μετανοούνε είπε φτιάχτηκε ο Παράδεισος, όχι για αυτούς που εξομολογούνται ,αλλά δεν μετάνιωσαν για τις αμαρτίες τους.

Με την εξομολόγηση οι αμαρτίες μας συγχωρούνται στην γη αλλά δεν διαγράφονται από το βιβλίο του Θεού στον ουρανό σαν πράξεις, παρά μόνο αν συνοδεύονται και από την μετάνοια.

Δεν είναι όμως απαραίτητο ότι θα πάμε στην κόλαση.  Ο Θεός είπε ότι έχει πολλά διαμερίσματα στον Ουρανό.

Και η ζωή είναι ένα σχολείο όπου μας επέτρεψε ο Θεός να φοιτήσουμε σε αυτό, με σκοπό να εξελίξουμε το πνεύμα μας, και ανάλογα με την βαθμολογία που θα αποφοιτήσουμε θα πάμε και στα ανάλογο διαμέρισμα να αναλάβουμε τα ανάλογα καθήκοντα.

Μην φοβάστε λοιπόν.  Έχω πει ξανά. Στην κόλαση θα πάνε όλοι όσοι συνειδητά και με την θέληση τους ,τάχτηκαν και συμπορεύτηκαν όσο ζούσαν εδώ με τον πονηρό. Όσοι διευκόλυναν τα σχέδια του και τον υπηρέτησαν.

Όσοι κατέστρεψαν ψυχές ανθρώπων, όσοι ασχολήθηκαν με την μαγεία , όσοι έκαναν ότι χειρότερο μπορούσαν να κάνουν στους άλλους ανθρώπους χωρίς συνήδηση , αλλά δεν βρήκαν τον χρόνο να μετανιώσουν αληθινά.

Και θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι, που ακούτε ακόμα αυτήν την στιγμή την ομιλία μου και δεν έχετε φύγει ενοχλημένοι, είστε άνθρωποι που ταιριάζετε λίγο η πολύ με τον Χριστιανό αδελφό μας που περιέγραψα πριν. Αυτόν που πιστεύει όπως λέει, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι πιστεύει, γιατί λάθος του έμαθαν τον Χριστό αδέλφια μου οι δάσκαλοι του.!!!!!!! Λάθος του έμαθαν τον Θεό.

 Ή λάθος κατάλαβε αυτός επειδή τον βόλευε να καταλάβει λάθος.

Μοιάζουμε με κάποιον στρατιώτη που αγαπά πολύ την πατρίδα του, και μέσα στα καθήκοντα του είναι να φυλάξει σκοπός σήμερα για την φύλαξη του στρατοπέδου.

Πάει λοιπόν και αναλαμβάνει την σκοπιά στην ώρα του, πιστεύοντας ότι κάνει το καθήκον του υπηρετώντας την πατρίδα του που τόσο αγαπάει. Εκεί όμως τον παίρνει ο ύπνος, μπαίνει μέσα ο εχθρός και γίνεται μακελειό.

Και εμείς αδέλφια μου κάπως έτσι ενεργούμε. Κάνουμε τα τυπικά που ζητάει η εκκλησία μας από έναν Χριστιανό ,χωρίς να ξέρουμε τι χρησιμεύουν αυτά τα τυπικά στην σωτηρία της ψυχής μας. Κάνουμε μετάνοιες στα εικονίσματα επειδή κάνουν και οι άλλοι. Κάνουμε τον σταυρό μας στην εκκλησία όταν τον κάνουν και οι άλλοι. Ένας να ξεκινήσει να κάνει τον σταυρό του σε κάποιο σημείο, ακολουθεί όλο το εκκλησίασμα. Και αν ρωτήσεις κάποιον, παιδί μου δεν χρειαζόταν σε αυτό το σημείο να κάνεις τον σταυρό σου. Γιατί το έκανες;

Φυσικά δεν θα ξέρει ο άνθρωπος τι να σου πει. Θα μου πείτε τώρα. Τι μας μαλώνεις παππούλη; Τον σταυρό του έκανε ο άνθρωπος. Κακό είναι;

Πρώτον δεν σας μαλώνω. Μυαλά προσπαθώ να ανοίξω και όσοι παρακολουθείτε τις ομιλίες μου το ξέρετε καλά αυτό. Φυσικά και δεν είναι κακό.

Όμως μας επαληθεύει αυτό το παράδειγμα, ότι κάνουμε τυπικά κάποια πράγματα και νομίζουμε ότι αυτό ζητά ο Χριστός από εμάς, χωρίς να ξέρουμε το γιατί . Ενώ την ίδια στιγμή δεν κάνουμε αυτά που ο ίδιος μας έχει ζητήσει.

Και νομίζουμε ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί και θα πάμε στον Παράδεισο.

Λειτουργούμε φοβούμενοι τον Θεό σαν να είναι μπαμπούλας. Έκανε τον σταυρό του αυτός ,ας τον κάνω και εγώ μην πάω στην κόλαση. Έκανε μετάνοια αυτός ας κάνω και εγώ μην πουν οι άλλοι ότι δεν είμαι καλός Χριστιανός και μην νομίζει ο Θεός ότι δεν τον σέβομαι και με στείλει στην κόλαση.

Δεν είναι όμως έτσι παιδιά μου. Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις και ερμηνείες στην λέξη φόβος.

Άλλον φόβο αισθάνομαι όταν με κυνηγάει μια τίγρης για να με φάει, άλλον φόβο αισθάνομαι σε ένα δικαστήριο που είμαι κατηγορούμενος, άλλον φόβο αισθάνομαι όταν κλειστώ σε ένα ασανσέρ, άλλον φόβο αισθάνομαι όταν έκανα λάθος στην δουλειά μου και με καλεί ο διευθυντής για εξηγήσεις, και άλλον φόβο πρέπει να αισθάνομαι μπροστά στον Θεό. Όταν η εκκλησία λέει μετά φόβου Θεού εννοεί ότι πρέπει να νοιώσουμε δέος και ανατριχίλα αναλογιζόμενοι το που απευθυνόμαστε, η το τι πάμε να κάνουμε όταν πηγαίνουμε να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του Χριστού. Δεν είναι κρασί και ψωμάκι η Θεία Κοινωνία. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Δέος χρειάζεται  και όχι φόβος. Ποιος γονιός θα ήθελε να τον φοβούνται τα παιδιά του και όχι να τον αγαπούν. Και ο Θεός την αγάπη μας θέλει και όχι τον φόβο μας.

Δεν μας τα μάθανε καλά. Ή εμάς μας βόλευε να μην τα ερμηνεύσουμε καλά. Μας βάλανε κανόνες αλλά δεν μας εξήγησαν γιατί υπάρχουν οι κανόνες .ή εμάς μας βόλευε να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε τους κανόνες. Όπως ο στρατιώτης στην σκοπιά. Του είπανε ότι πρέπει να πάει σε εκείνο το σημείο και να φυλάει για 4 ώρες. Αν ο αξιωματικός του θεωρώντας ότι είναι αυτονόητο ,δεν του είπε ότι δεν πρέπει να κοιμηθεί στην σκοπιά, τότε ο στρατιώτης έκανε ότι του είπανε χωρίς να ξέρει γιατί. Γιατί αν του είχανε πει να μην κοιμηθεί επειδή μπορεί να μπει και να σκοτώσει όλο το στρατόπεδο ο εχθρός, τότε ίσως να μην κοιμότανε. Λίγο ακραίο και παρατραβηγμένο το παράδειγμα θα μου πείτε. Δεν μπορεί να υπάρχει τόσο αφελής στρατιώτης. Μάλλον έκανε πως δεν κατάλαβε με την σιγουριά ότι δεν θα μπει στην σκοπιά του ο εχθρός εκείνη την νύχτα. Τι στο καλό; Σήμερα θα έρθουνε; Που νυστάζω;

Με το ίδιο σκεπτικό όμως αδέλφια μου και εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι μπορεί να υπάρχει τόσο αφελής Χριστιανός, που να πιστεύει ότι αν κάνει σταυρούς και μετάνοιες είναι σίγουρος ο Παράδεισος ,και να μην ενδιαφέρεται αν είναι λάθος άνθρωπος, αν αντί να χτίσει ένα ξεχωριστό πνεύμα, πιστεύει ότι αρκεί να φτιάξει μια όμορφη εικόνα να βλέπουν οι άλλοι, και να μην νοιάζεται για το τί υπάρχει πίσω από την εικόνα αυτή, και ας ξέρει ότι ο Θεός δεν βλέπει την εικόνα. Βλέπει πίσω από την εικόνα. Βλέπει αυτό που στο τέλος θα κριθεί. Βλέπει αυτό που αλήθεια είμαστε.

Όμως δυστυχώς υπάρχει αδέλφια μου αυτός ο αφελής Χριστιανός. Είναι αυτός που αναφέρθηκα στην αρχή της ομιλίας μου. Και αν αδέλφια μου κάποιος από εμάς στην περιγραφή του αφελούς Χριστιανού ,αναγνώρισε κάποια σημεία που μπορεί να του φάνηκαν γνωστά επάνω του ,ας βαρέσει συναγερμό αληθείας μέσα του. Κάτι δεν πάει καλά. Και πρέπει να το προλάβει. Είναι όντως αφελής; Ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ενώ τον έχουν διδάξει σωστά;

Πρέπει όμως και εγώ να προλάβω σαν πνευματικός κάποιων από εσάς. Για αυτό σας λέω αυτά τα αυτονόητα και εγώ σήμερα . Μην κάνω λάθος όπως ο αξιωματικός και καταστραφεί κάποιος αφελής Χριστιανός  ,επειδή στον ρυθμό της καθημερινότητας και της δύσκολης ζωής που ζούμε ,παραβλέψει ή κάνει πως δεν κατάλαβε τα αυτονόητα.

Εύκολα λέμε όλοι μας παιδιά μου ότι είμαστε Χριστιανοί. Αν όμως αναλογιστούμε τι σημαίνει στα αλήθεια Χριστιανός, θα βρούμε μεγάλες δυσκολίες να υποστηρίξουμε την άποψη αυτή ακόμα και στον εαυτό μας. Πόσον μάλλον στους άλλους.

Κάτ.΄ εμέ Χριστιανός είναι αυτός που ακολουθεί τις διδασκαλίες του Χριστού από το Ευαγγέλιο, τις υιοθετεί και τις εφαρμόζει στην πράξη στην ζωή του. Και στην προσπάθεια του να ζει με αυτές τις διδασκαλίες κάνοντας τες τρόπο ζωής του πλέον , να δοκιμάζεται καθημερινά, να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που θα τον βρουν από αυτήν την πρακτική, με σκοπό δημιουργώντας ένα εκλεκτό πνεύμα στο τέλος, έτοιμο για τον κόσμο του Θεού που το περιμένει, να γίνει λειτουργός του Θεού. Πυρός φλόγα.

Ας είναι παιδιά μου ευλογημένο, και κάποτε όλοι εμείς που σήμερα λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, να έχουμε γίνει τέτοιοι Χριστιανοί που να μας καμαρώνει ο Χριστός.

Και να μην πάμε σε κάποιο διαμέρισμα του Θεού. Αλλά στον αληθινό Παράδεισο.

 Όλοι μαζί .Γιατί όχι;. Όλους μας χωράει.

Πατήρ Φανούριος

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

 

 

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων.

 

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῆ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῆ δικαιοσύνη σοῦ καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον σου ἀπ’ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί  σοί ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μοῦ ἐξελοῦ μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μοῦ τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τῆ δικαιοσύνη σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σου εἰμι.

 

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῦ.

 

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.

 

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

 

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

 

εἶτα τά Τροπάρια·

 

Ἦχος δ’.  Ὀ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῶ

Τήν Ἀθλοφόρον καί Παρθένον Μαρῖναν, τήν δι’ ἁγνείας τήν ψυχήν ωραίσασαν, ἀνευφημοῦντες κράξωμεν ἐκ μέσης ψυχῆς. Μάρτυς ἀξιάγαστε, ταῖς πρεσβείαις ῥῦσαι, πάντας τούς τιμῶντας σε, τοῦ λιμοῦ καί λοιμοῦ τε, καί πάσης ἄλλης βλάβης τοῦ ἐχθροῦ, ὅπως ὑμνῶμεν ενθέως τήν Μνήμην σου.

 

Δόξα Πατρί…….

 Οὐράνιον ἐφύμνιον ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, Ἀγγέλων πολίτευμα. Ἄνωθεν ὑμνωδίαις, εὐφημοῦσι τούς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησία τήν οὐράνιον δόξαν· ἥν εὗρες πόνοις καί ἄθλοις τοῖς σοῖς, Φανούριε ἔνδοξε.

 

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν. Ὡς θεῖοι θεράποντες, καὶ ἰατῆρες βροτῶν, ἀνάργυρον βλύζετε, τὴν θεραπείαν ἠμίν, Ἀνάργυροι ἔνδοξοι, ὅθεν τοὺς προσιόντας, τὴ σεπτὴ ὑμῶν σκέπη, ρύσασθε νοσημάτων, καὶ παθῶν ἀνιάτων, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανέ, Ρώμης βλαστήματα.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομεν, ποτέ, Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἷ μή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβέβουσα, τις ἡμᾶς ἐρρύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων: Τις δε διεφύλαξεν ἐῷς νῦν ἐλευθέρους: Ούκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα , ἐκ Σου, σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

 

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν.

Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα  συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.

 

Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Ἐν τοῖς Θεοτοκίοις Σεραφείμ.

 

Ὠδή ἀ’. Ἦχος πλ δ’ Ὑγράν διοδεύσας.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Σκιρτῶσαι, Μαρῖνα, ἐν οὐρανῶ, καί τῶν τοῦ ὑψίστου, πληρουμένη μαρμαρυγῶν, φώτισον τόν νοῦν μου σαῖς πρεσβείαις, καί σκοτασμοῦ τῶν παθῶν με ἀπάλλαξον.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Θερμῶς ἱκετεύω σε ὁ οἰκτρός, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, ὦ Μαρῖνα Μάρτυς Χριστοῦ, δυσχερῶν τοῦ βίου λύτρωσαί με, καί τῶν παθῶν μου τόν τάραχον κόπασον.

 

 

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Μέγα τό κατόρθωμα σου, Σεμνῇ, δράκοντα γάρ μέγαν, ἐταπείνωσας εὐθαρσῶς, κάμε ὅθεν δώρησαι, Μαρῖνα, περιφρονήσαι αὑτοῦ τά σοφίσματα.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Σύ εἷ, Παρθένε ἄσπιλε, τῆς ἐμῆς, διανοίας θάρρος, καί ἐλπίς μου τῆς ταπεινῆς, ψυχῆς καί καρδίας ταλαιπώρου, σύ εἷ τό φώς, ἡ ζωή καί ἀνάστασις.

 

Ὠδή γ ’. Σύ εἷ στερέωμα.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Χαίρουσα, Πανόλβιε, ἐν Οὐρανοῖς σύν τοῖς Μάρτυσι, πάντας ἡμᾶς, φρούρησον εὐχαῖς σου, καί παθῶν ἐλευθέρωσον.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Σκέπην τήν Εἰκόνα σου, Σοφή Μαρῖνα, οἰόμενοι, δαιμονικάς, φεύγομεν παγίδας, καί δεινῶν ἐκλυτρούμεθα.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ὕμνον εὐχαριστήριον, ὁ σός οἰκέτης προσφέρω σοι, διασωθείς, δεινῆς ἀσθενείας, ὦ Μαρῖνα, πρεσβείαις σου.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Ἔχω σε, Πανάσπιλε, βίου προστάτιν καί τεῖχος ἄρρηκτον, διό δεινῶν, τοῦ ματαίου βίου, οὗ πτοοῦμαι τήν ἔφοδον.

 

Ὠδή δ’ Εἰσακήκοα Κύριε.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ἐντρυφῶσα, Πανένδοξε, καί ἐνηδομένη θείαις λαμπρότησι, τῶν τιμώντων σε μνημόνευε, καί ἐκ νόσων ῥύου, ταῖς πρεσβείαις σου.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Τῶν ἁγίων αἱμάτων σου, οἱ κρουνοί Μαρῖνα, κατέσβεσαν, τήν δεινήν παθῶν μου φλόγωσιν, καί εἰς ὑγείαν με ὁδηγῆσαν.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Σταλαγμοῖς τῶν ἀομάτων σου, πᾶσαν ἀθεΐας πυράν κατέσβεσας, καί τῶν τιμώντων ἢρδευσας, τάς ψυχάς, Μαρῖνα, Θεοδόξαστε.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Ῥόδον σύ τό ἀμάραντον, ὦ Παρθένε μόνη βλαστήσασα, ταῖς πρεσβείαις σου περίζωσε, τούς προστρέχοντας σοι, Μητροπάρθενε.

 

Ὠδή ἕ’ Φώτισον ημάς.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Φώτισον ἡμᾶς, τούς τιμῶντας σε, Θεόπνευστε, φωτί τῷ μεγάλῳ νῦν προσεγγίζουσα, καί φωτοφόρους, τάς ψυχάς ἡμῶν ἀπέργασαι.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ῥεύμασι σεπτοῖς, τῶν αἱμάτων σου κατάσβεσον, πῦρ τό τῆς ἀπάτης καί ξήρανον ῥοῦν, τῆς δυσσεβῶν τυραννίας, Μαρῖνα Πάνσεμνε.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Θείαις καλλοναῖς, τοῦ Νυμφίου σου, ἀοίδιμε, ἐνηδομένη τῶν ὑμνούντων σε, φωτός τοῦ θείου, τάς ψυχάς εὐχαῖς σου ἔμπλησον.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Ἄχραντε Σεμνῇ, θείω ὕδατι με ράντησον, καί ταῖς λιβάσι τοῦ ἐλέους σου, σταγόνας δίδου, τῶν δακρύων ὑετίζειν με.

 

Ὠδή στ’ Ἱλάσθητι μοι Σωτήρ.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ἐλήλυθε φωταυγής, Σεμνή ἡ Μνήμη σου σήμερον, φωτίζουσα τούς πιστῶς, ἐν ταύτῃ τιμῶντας σε, καί σκότος διώκουσα, παθών ἀνιάτων, καί δαιμόνων ταῖς πρεσβείαις σου.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Στεφάνῳ παρθενικῷ, Χριστός, Μαρῖνα, σε ἔστεψεν, ὡς καθαράν καί ἁγνήν, καί χορῷ Παρθένων σε, δεόντως ἐσκήνωσε, διό ὑπέρ πάντων, ἡμῶν τοῦτον καθικέτευε.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ὑμνοῦσα σύ τόν Θεόν, φωναῖς ἀπαύστοις μνημόνευε, ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, Μαρῖνα Πανένδοξε, ῥυσθῆναι ἐκ θλίψεως, λοιμικῆς τε νόσου, καί δεινῶν τοῦ πολεμήτορος.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Φωνή Αρχαγγελική, Θεόν, Μαρία, ἐγέννησας, ὀν ἐξιλέωσαι νῦν, ἡμῖν ὡς ἰσχύουσα, τοῖς πίστει κραυγάζουσι, δωρηθῆναι λύσιν, τῶν πταισμάτων, Παναμώμητε.

 

Διάσωσον ἀπό κινδύνων, Μαρῖνα, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, τούς ἐν πίστει εἰλικρινεῖ πρός σε καταφεύγοντας, καί ἴασαι τά πολλά ἡμῶν πάθη.

 

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

 

Αῖτησις καί τὸ Κοντάκιον.

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δείνος) καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ (κώμῃ, πόλει, νήσῳ) ταύτῃ, τῶν ἐνοριτών, ἐπιτροπῶν, συνδρομητὼν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἁγίου ναοῦ τούτου.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, (ὀνόματα).

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἦχος β’

Νύμφη ἐκλεκτή τοῦ Σωτῆρος, Μαρῖνα ἔνδοξε, τάς σειράς τῶν πολλῶν μου πταισμάτων διάρρηξον, παθῶν φθορᾶς καί κινδύνων ῥῦσαι, καί τήν ἀχλύν τῶν νόσων μου διασκέδασον, ταῖς πρός Θεόν λιταῖς σου, Παναοίδιμε.

Εἶτα τὸ Α΄ ἀντίφωνον τῶν Ἀναβαθμῶν τοῦ δ΄ ἤχου.

Ἐκ νεότητός μου, πολλὰ πολεμεῖ μὲ πάθη* ἀλλ΄ αὐτὸς ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσον Σωτήρ μου. Δίς

Οἱ μισοῦντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου* ὡς χόρτος γὰρ πυρὶ ἔσεσθε ἀπεξηραμμένοι. Δίς

Δόξα…

Ἁγίῳ Πνεύματι, πᾶσα ψύχη ζωοῦται καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ Τριαδικη Μονάδι ἱεροκρυφίως.

Καὶ νῦν…

Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβλυζει τὰ τῆς χάριτος ῥεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν, πρὸς ζωογονίαν.

 

 

Προκείμενον

Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι, καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεως μου

Στίχ. Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου, καί κατεύθηνε τά διαβήματα μου.

 

Εὐαγγέλιον Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (Κεφ. θ’ 1 – 6)

Τῷ καιρῶ ἐκείνῳ, συγκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τούς δώδεκα μαθητάς αὑτοῦ ἔδωκεν αὑτοῖς δύναμιν καί ἐξουσίαν ἐπί πάντα τά δαιμόνια καί νόσους θεραπεύειν. καί ἀπέστειλεν αὐτούς κηρύσσειν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ἰᾶσθαι τούς ἀσθενοῦντας, καί εἶπε πρός αὑτούς: Μηδέν αἴρετε εἰς τήν ὀδόν, μήτε ῥάβδους, μήτε πήραν, μήτε ἄρτον, μήτε ἀργύριον, μήτε ἀνά δύο χιτώνας ἔχειν. Καί εἰς ἤν ἀν οἰκίαν εἰσέλθητε, ἐκεῖ μένετε καί ἐκεῖθεν ἐξέρχεσθε. Καί ὅσοι ἀν μή δέξονται ὑμᾶς, ἐξερχόμενοι ἀπό τῆς πόλεως ἐκείνης καί τόν κονιορτόν ἀπό τῶν ποδῶν ὑμῶν ἀποτινάξατε εἰς μαρτύριον ἐπ’ αὑτούς. Ἐξερχόμενοι δε, διήρχοντο κατά τάς κώμας εὐαγγελιζόμενοι καί θεραπεύοντες πανταχοῦ.

 

Δόξα.

Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

 

Καί νῦν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων

 

Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός …

Προσόμοιον.

Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Μαρῖνα Πανένδοξε, τῶν Ἀθληφόρων τό κλέος, σύν Παρθένων τάγμασι, καί χοροῖς Μαρτύρων, τούς ἐκτελοῦντας σου, πίστει τήν Κοίμησιν, καί τήν θείαν Μνήμην, καί τῆ σκέπη προσπελάζοντας, τῆ σή, Πανεύφημε, σῷζε τῷ Κυρίῳ πρεσβεύουσα, καί πᾶσαν νόσον ἴασαι, καί τῶν ψυχικῶν ἐλευθέρωσον, δεινῶν ἀλγηδόνων, καί ῥῦσαι ἐκ κινδύνων τοῦ ἐχθροῦ, ὡς παρρησίαν πρός Κύριον έχουσα, Θεόσοφε.

 

Σῶσον, ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου· ἐπίσκεψαι τὸν κόσμον σου ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς· ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων καὶ κατάπεμψον ἐφ’ ἡμᾶς τὰ ἐλέη σου τὰ πλούσια· πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ· προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων· ἱκεσίαις τοῦ τιμίου καὶ ἐνδόξου προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου· τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων· τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἡμῶν, μεγάλων Ἱεραρχῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου· Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας· Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος, καὶ Νεκταρίου Πενταπόλεως, Νικολάου του εκ Νάξου τῶν θαυματουργῶν· τῶν ἁγίων ἐνδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος, Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου καὶ Μηνᾶ τοῦ θαυματουργοῦ· τῶν ἱερομαρτύρων Πολυκάρπου, Χαραλάμπους, Βλασίου καὶ Ἐλευθερίου· τῶν ἁγίων, ἐνδόξων, μεγάλων μαρτύρων γυναικῶν Θέκλας, Αἰκατερίνης, Βαρβάρας, Ἀναστασίας, Κυριακῆς, Φωτεινῆς, Μαρίνης, Παρασκευῆς καὶ Εἰρήνης· τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων· τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν· τοῦ ἁγίου (τοῦ Ναοῦ), τῶν ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης· τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμά καί Δαμιανοῦ τῶν ἐκ Ρώμης, την Αγία μεγαλομάρτυρα Μαρίνα ὧν τὴν ιερά παράκληση ἐπιτελοῦμεν, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων· Ἱκετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε· ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Ὁ χορὸς·

Κύριε, ἐλέησον (ιβ´).

Ὁ Ἱερεύς·

Ἐλέει, καὶ οἰκτιρμοῖς, καὶ φιλανθρωπία τοῦ μονογενοῦς σοῦ Υἱοῦ, μεθ’ οὐ εὐλογητὸς εἰ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 

 

Ὠδή ζ’ Παῖδες Εβραίων.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ὄμβροις τῶν σῶν αἱμάτων ῥεῖθρα, ἀπεξήρανας εἰδώλων φλυαρίας, ἐπομβρίζεις δε νῦν, ἰάματα παντοία, Μάρτυς Μαρῖνα, παύουσα, πῦρ δεινῶν νόσων παντοίων.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Μάρτυς Μαρῖνα, τῷ Ὑψίστῳ, στεφηφόρος ἀεί παρισταμένη, ὑπέρ πάντων ἡμῶν, τῶν σε ὑμνολογούντων, διηνεκῶς ἱκέτευε, τοῦ ῥυσθῆναι ἐκ κινδύνων.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Πᾶσι πηγάζει, ὦ Μαρῖνα, ποταμούς ἰαμάτων ἡ Εἰκών σου, τάς ὀδύνας ἀεί, ἐξαίροντας σωμάτων, καί τάς ψυχάς δροσίζοντας, καί πληροῦντας θυμηδίας.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Ἔπαινον γλώσσης ἐξ’ ἀνάγνου, τῆ Πανάγνῳ σοι προσφέρω, Θεοτόκε, ἐναγῶν λογισμῶν, ῥυσθῆναι δυσωπῶν σε, καί μολυσμῶν τοῦ σώματος, ὦ Ἀμόλυντε Παρθένε.

Ὁ Ἱερεύς

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δείνος) καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ (κώμῃ, πόλει, νήσῳ) ταύτῃ, τῶν ἐνοριτών, ἐπιτροπῶν, συνδρομητὼν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἁγίου ναοῦ τούτου.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, (ὀνόματα).

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 

Ὠδή ἡ’ Τόν Βασιλέα.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Τούς τήν σήν Μνήμην, τήν φωτοφόρον τιμῶντας, ἀπό πάσης ῥῦσαι σαῖς πρεσβείαις, νόσου, ὦ Μαρῖνα, ἶνα σε μακαρίζω.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Τῶν ἰαμάτων, χάριν λαβοῦσα, Μαρῖνα, ἀπελαύνεις νόσους ἀνιάτους, ἐκ τῶν σε τιμώντων καί πόθῳ γεραιρόντων.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Ἀποκαθαίρει, μολυσμούς παθημάτων, ἡ Εἰκών σου τῶν πόθῳ γεραιρόντων, Μνήμην σου τήν θείαν, Μαρῖνα Ἀθληφόρε.

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Ιωθείσαν μου, τήν ψυχήν ἁμαρτίας, δραστικῷ φαρμάκῳ σής πρεσβείας, ἴασαι, Παρθένε, ἐλπίς τῶν σε ὑμνούντων.

 

Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Θεώσεως τυχοῦσα, καί φωτί τρυφῶσα, τῷ Οὐρανίῳ, Μαρῖνα, Θεόληπτε, τούς σε ὑμνοῦντας λιταῖς σου, δεινῶν ἀπάλλαξον.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Μαρῖνα δωρηθῆναι, πᾶσιν Ὀρθοδόξοις, ἀπαλλαγήν δεινῶν νόσων καί θλίψεων, Χριστόν δυσώπει, καί ῥῶσιν ψυχῆς καί σώματος.

ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Μαρῖνα Θεοῦ δόξαν, ἐνοπτριζομένη, ὑπέρ τῶν σε εὐφημούντων αὑτόν δυσώπητον, τοῦ μετασχεῖν θείας δόξης τε, καί λαμπρότητος.

 

 

 

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ  ΗΜΑΣ

Μαρία Θεοτόκε, σε ὑμνολογοῦμεν, ὅτι κινδύνων καί νόσων λύτρωσαι ἡμᾶς, διηνεκῶς τόν σόν Τόκον, καθικετεύουσα.

 

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

 

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,

Τήν ἄμωμον Νύμφην τοῦ Ἰησοῦ, Μαρῖναν τήν θείαν, ἱκετεύσωμεν οἱ Πιστοί, βοῶντες ῥῦσαι νόσων, καί δεινῶν σαῖς πρεσβείαις, ἡμᾶς τούς ἐκτελοῦντας τήν θείαν Μνήμην σου.

 

Μή παύσῃ, Μαρῖνα, τοῦ Ποιητοῦ, θερμῶς δεομένη, ὑπέρ πάντων τῶν εὐσεβῶς, σε μακαριζόντων, ὡς Μάρτυρα Κυρίου, καί πόθῳ γεραιρόντων, τήν θείαν Μνήμην σου.

 

Πάσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ Δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τῷ σωθῆναι ἡμᾶς.

 

Τὸ Τρισάγιον

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).

Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,

καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

 

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί…

 

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

 

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί

τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

 

Δόξα.

Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου  καί  τό  ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

 

Καί νῦν.

Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν  περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

 

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. ἀ’ Τόν Συνάναρχον Λόγον

Τοῦ ἐχθροῦ τάς ἐνέδρας ῥύμη διέφυγες, καί αὑτῷ προσπλακεῖσα ὑπερηκόντησας, καί ἐκ Θεοῦ τήν δαψιλῇ χάριν ἀπείληφας, ἀποσοβεῖν ἐκ τῶν Πιστῶν, τάς νόσους τάς λυμαινώδεις, διό πρέσβευε τῷ Κυρίῳ, ὑπέρ ἡμῶν, Μαρῖνα ἔνδοξε

 

Ἒτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀγίας.

Ἦχος ἀ’ Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τοῦ πατρός ἐκ βρέφους ἀπεστράφης τά εἴδωλα, καί τοῦ Ὀλυβρίου τυράννου τήν ὀφρύν κατεπάτησας, Μαρῖνα πανεύφημε σεμνή, ῥωσθεῖσα δε ἰσχύϊ Σταυροῦ αἰσθητοῦ τήν τοῦ φανέντος, κεφαλήν συντρίβεις πολεμήτορος. Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου, πᾶσιν ἰάματα.

 

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις,

Εἶτα μνημονεύει καὶ πάλιν ὁ Ἱερεύς, καὶ μεθ ἑκάστην αἴτησιν ψάλλομεν τὸ Κύριε, ἐλέησον (γ΄).

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

 

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ (κώμη, πόλει, νήσω) ταύτη, τῶν ἐνοριτών, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἁγίου ναοῦ τούτου.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν (ἡ κώμην, ἢ χώραν, ἢ νῆσον ἢ μονὴν) ταύτην (ἢ τὸν οἶκον τούτον), καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, καὶ αἰφνιδίου θανάτου· ὑπὲρ τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλλακτον γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καὶ διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ’ ἡμῶν κινουμένην· καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῇς, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ἔτι δεόμεθα καὶ ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεὸν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ἐπάκουσον ἡμῶν, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, καὶ ἵλεως, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Δέσποτα ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.»

Ἐλεήμων γὰρ καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ χορός· Ἀμήν.

Δόξα σοι Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.

Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας αὐτοῦ Μητρός, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ· προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων· ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου· τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων· τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων μαρτύρων· τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν· τοῦ ἁγίου (τοῦ Ναοῦ)· τῶν ἁγίων καὶ δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης· τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμά καί Δαμιανοῦ τῶν ἐκ Ρώμης, ὧν καὶ τὴν μνήμην ἐπιτελοῦμεν, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεῆσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.

 

Ἦχος β’ Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου

Σήμερον ὑμνοῦμεν εὐσεβῶς, Μάρτυς Ἀθληφόρε Μαρῖνα, σου τό ἐκνίκημα καί τήν θείαν Μνήμην σου, καί εὐκλεῆ ἑορτήν, οἱ ὀρθῶς δογματίζοντες, Τριάδαν ἀγίαν, καί σε ἱκετεύομεν, ῥῦσαι σούς δούλους δεινῶν, νόσων καί παντοίων κινδύνων, καί τῆς τοῦ ἐχθροῦ τυραννίδος, τούς σοι προσπελάζοντας ἀοίδιμε.

 

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

 

Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σε ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον με ὑπό τήν σκέπην σου.

 

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν,

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς,

Ἀμήν.

Η ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

Ο άνθρωπος παιδιά μου βρέθηκε να ζει σε αυτόν τον πλανήτη.

 Ένα νέο δημιούργημα του Θεού στο απέραντο σύμπαν ,που όμως μόλις είχε εξοστρακιστεί από τον κόσμο του Δημιουργού του ,λόγω της παρασπονδίας του στον Ουρανό όπου αρχικά κατοικούσε.

Γνωστά σε όλους τα γεγονότα και η εξέλιξη. Και έτσι βρέθηκε όπως είπα να κατοικεί εδώ. Στην Γη , όπως ονομάζουμε αυτό το άστρο στο σύμπαν.

Βιώνοντας την δεύτερη ευκαιρία που έδωσε ο Δημιουργός μας στο δημιούργημα του. Τον άνθρωπο.

Στην αρχή ο άνθρωπος κοντά στον Θεό τα είχε όλα. Στην γη όμως ξεκινούσε πάλι από την αρχή . Χωρίς την ασφάλεια και τα πλούτη του ουρανού.

Ο άνθρωπος του ουρανού είχε υπερεκτιμήσει την αξία του, την δύναμη του, τις ικανότητες του , και θεώρησε δεδομένα όλα όσα του είχε προσφέρει ο Θεός.

Και θέλησε να αποκτήσει και όσα του είχαν απαγορευτεί εξ αρχής. Θέλησε να αποκτήσει την γνώση του σύμπαντος. Θέλησε να αποκτήσει την γνώση του Δημιουργού του. Ήθελε να γίνει Θεός και αυτός ,πάνω από τον Θεό.

Ένα τέλειο δημιούργημα που όμως λειτούργησε λάθος. Γιατί; Γιατί του είχαν δοθεί τα πάντα χωρίς κόπο και αγώνα, και έτσι δεν μπορούσε να εκτιμήσει τι είχε στα χέρια του.

Και ούτε ο Θεός δεν περίμενε τέτοια αχαριστία ή βλακεία αν θέλετε.

Η συμπεριφορά του τότε, μας θυμίζει σήμερα την συμπεριφορά ενός παιδιού της σημερινής εποχής, με πλούσιους γονείς, που είχε στην ζωή του ότι επιθυμούσε, χωρίς να αγωνιστεί και να κοπιάσει για να τα αποκτήσει.

Του χαρίστηκαν, τα χόρτασε και θέλει και άλλα. Και πάντα θα θέλει και άλλα και άλλα, χωρίς ποτέ να καταλάβει την αξία των όσων ζητά και αποκτά.

Γίνεται ,αυτό πού λέμε, ένα κακομαθημένο παιδί, που χωρίς τα πλούτη των γονιών του είναι ανήμπορο να σταθεί στον κόσμο αυτό δημιουργικά.

Και κάποια στιγμή ,θα θελήσει με τον ένα η τον άλλο τρόπο να βάλει χέρι και στην περιουσία των γονιών του, όταν αυτοί γεράσουν και είναι ανήμποροι, την οποία θα κατασπαταλήσει ανόητα και πολύ πιθανόν να τελειώσει την ζωή του πολύ, μα πολύ δυστυχισμένο, γεμάτο πάθη και αδυναμίες,  και στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς λεφτά. Αφού ποτέ δεν έμαθε την αξία τους.

Το ίδιο που έκαναν και οι πρωτόπλαστοι.

Τους χαρίστηκαν τα κλειδιά του ουρανού, και αυτοί θέλησαν να πάρουν και τις πόρτες.

Τώρα ο Δημιουργός είχε ένα μεγάλο δίλημμα .Να καταστρέψει τούτο το πλάσμα; Η να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία , αλλά με άλλες συνθήκες και προϋποθέσεις.

Και με την αγάπη του προτίμησε την δεύτερη ευκαιρία.

Αν τόσο πολύ την γνώση αναζητάς άνθρωπε, και δεν μπορείς να περιμένεις την κατάλληλη ώρα που η γνώση θα γινόταν δική σου έτσι κι αλλιώς,……. γνώση θα πάρεις.

Αλλά όχι χάρισμα πλέον. Θα πάρεις την γνώση μέσα από εμπειρίες και δοκιμασίες που θα γνωρίσεις από εδώ και πέρα αγωνιζόμενος . Θα έχεις το χάρισμα όμως της ελεύθερης βούλησης, για να μπορείς να κάνεις αυτό που εσύ θα θεωρείς σωστό για να επιβιώσεις, χωρίς να επεμβαίνει ο δημιουργός σου. Δικές σου οι επιλογές, δικές σου και οι συνέπειες.

Τώρα πλέον ο άνθρωπος με τον ιδρώτα του προσώπου του θα επιβίωνε και θα πορευόταν.

Μόλις ξεκινούσε το οδυνηρό ταξίδι της επιστροφής στον ουρανό, μέσα από ένα ατέλειωτο μονοπάτι ,γεμάτο εμπόδια και αντιξοότητες, που συνεχίζεται έως και τις ημέρες μας. Γεμάτο δοκιμασίες , τις οποίες θα πρέπει να ξεπεράσει ,να δυναμώσει, και να εξελιχθεί. Δοκιμασίες όμως που δεν του βάζει ο Θεός, αλλά οι ίδιες του οι επιλογές και αποφάσεις. Οι αδυναμίες του, τα πάθη του και τα ένστικτά του.

Ο άνθρωπος πασχίζει πλέον για την γνώση που ζητάει. Πρέπει να αναπτύξει αξίες και πνευματικότητα . Αυτά τα δύο στοιχεία είναι αυτά που θα του προσφέρουν το εισιτήριο που θα χρειαστεί  για την επάνοδο του στον κόσμο του Θεού.

Από γενιά σε γενιά γίνεται και ποιο έξυπνος, πιστεύοντας ότι από γενιά σε γενιά πλησιάζει όλο και περισσότερο στην γνώση. Μα η αλήθεια παιδιά μου είναι ,ότι από γενιά σε γενιά ,όλο και απομακρύνεται από αυτήν.

Έχω πει πολλές φορές, ότι ο κάθε ένας από εμάς θα λάβει την γνώση που αντέχει ,και μπορεί να διαχειριστεί.

Και εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω ότι άλλο η εξυπνάδα και άλλο η γνώση. Μπορεί να γινόμαστε ποιο έξυπνοι ,αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούμε αυτή την εξυπνάδα , θα κάνει την διαφορά για την κατάκτηση της γνώσης, και η διαχείριση της γνώσης  μέσα στην καθημερινότητα της  ζωής μας, θα επιφέρει τελικά την πνευματική μας εξέλιξη.

Αυτό δηλαδή που θα πρέπει να είναι ο στόχος μας κατά το πέρασμα μας από αυτή την ζωή. Η πνευματική μας εξέλιξη. Το εισιτήριο  για την επιστροφή μας στον κόσμο του Θεού. Αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα και μας καθιστά μοναδικούς σε όλο το σύμπαν. Το πνεύμα μας.

Με αυτήν την προοπτική λοιπόν βρέθηκε ο άνθρωπος να κατοικεί σε αυτόν τον πλανήτη .Εξόριστος από τον κόσμο του Θεού, έως ότου εξελιχθεί πνευματικά και δικαιωματικά πλέον χτυπήσει κάποτε την πόρτα του Θεού ,σαν άξιο πνεύμα, για να επανέλθει ξανά στον κόσμο του.

Έχοντας μάθει το μάθημα του και έτοιμος τώρα να δεχτεί την γνώση του Ουρανού , που κάποτε προσπάθησε να κλέψει.

Ένας μικρός Θεός πλέον ,που ξαναγυρνά στον κόσμο στον οποίο προοριζόταν από την αρχή ,για να συμμετέχει και αυτός ενεργά και δημιουργικά στο έργο του Θεού. Στην αρμονική λειτουργία και ισορροπία του Σύμπαντος.

Σαν σχέδιο ακούγεται υπέροχο όλο αυτό. Στην πράξη όμως όλοι σπάμε τα μούτρα μας. Τραγικό.!!!!!!!!

Βλέπεται όλοι μας κάποτε θέλουμε να πάμε κοντά στον Θεό, και να είμαστε μαζί του για μια αιωνιότητα. Μα αυτό παιδιά μου προϋποθέτει έναν δύσκολο αγώνα ,που ελάχιστοι από εμάς θέλουν να συμμετέχουν.

Οι περισσότεροι από εμάς λιποτακτούμε ύστερα από τις πρώτες μάχες και δοκιμασίες. Μας είναι ευκολότερο να ικανοποιούμε  τα ένστικτα μας ,από το να αγωνιστούμε για να αναπτύξουμε πνευματικότητα.

Και έτσι χωρίς να το έχουμε καταλάβει καλά καλά ,βρεθήκαμε να ζούμε ,όπως ακριβώς ζει μια αγέλη ζώων.

Σχηματίσαμε την αγέλη των ανθρώπων. Και ζούμε μέσα σε αυτήν, κάνοντας ότι ακριβώς κάνουν και τα ζώα στις δικές τους αγέλες. Ικανοποιώντας μόνο τα ένστικτά μας και τίποτε άλλο.

Κοιμόμαστε ξύπνιοι και ονειρευόμαστε ότι με αυτόν τον τρόπο ζωής, υπάρχει περίπτωση κάποτε να βρεθούμε ξανά στον Παράδεισο.

Θέλουμε να είμαστε οι πρώτοι στην αγέλη μας, όπως και τα ζώα.

Τσακωνόμαστε και σκοτωνόμαστε για την επίτευξη αυτού του στόχου. Όπως και τα ζώα.

Αρπάζουμε από το στόμα του άλλου το φαγητό του για να χορτάσουμε εμείς. Όπως και τα ζώα.

Κάνουμε επίδειξη του εαυτού μας _ βλέπε φιγούρα_ και των αποκτημάτων μας. Όπως τα ζώα.

Καταρρίπτουμε κάθε κανόνα λογικής και ηθικής για την εύρεση ενός ερωτικού συντρόφου. Όπως και τα ζώα.

Ζούμε παιδιά μου αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιούμε τα ένστικτά μας και τίποτε άλλο. Όπως ακριβώς και τα ζώα.

Και εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς από εμάς δεν παράγει πνευματικότητα. Κανείς δεν τρέφει το πνεύμα του.

Και ξεχνάμε όπως έχω ξαναπεί ,ότι στο τέλος του ταξιδιού μας από αυτήν την ζωή, αυτό που θα πάει στον ουρανό, αυτό που τελικά θα πάρουμε μαζί μας ,είναι το πνεύμα μας.

Και θα πάει δυστυχώς χωρίς αποσκευές ,αφού όλα αυτά με τα οποία ασχοληθήκαμε όσο ζούσαμε, και τροφοδοτούσαμε ,είναι αυτά που θα μείνουν πίσω άχρηστα για τον κόσμο του ουρανού.

Γιατί περάσαμε δυστυχώς την ζωή μας μέσα στην αγέλη των ανθρώπων, αντιγράφοντας ακριβώς ότι κάνουν και τα ζώα στις δικές τους αγέλες.

Χωρίς να αναπτύξουμε νόηση, καλοσύνη, αξίες, πνευματικό περιεχόμενο, και το κυριότερο αν θέλετε, χωρίς να καταλάβουμε τι θα πει αγάπη.

Τι θα πει προσφορά, θυσία , και τέλος τι θα πει πίστη.

Τολμάμε να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, προσβάλοντας τον ίδιο τον Χριστό λέγοντας αυτό, την ίδια στιγμή που ξεχνώντας τις διδασκαλίες του, σκοτώνουμε ανθρώπους στο όνομα του Χριστού,χωρίς καμία συνείδηση καταστρέφουμε ανθρώπων ψυχές και σώματα, κλέβοντας, εξαπατώντας , κατακρίνοντας και κουτσομπολεύοντας τους συνανθρώπους μας, σκοτώνοντας για ένα κομμάτι ψωμί, ανεβαίνουμε στην κοινωνία πατώντας επί πτωμάτων , εκμεταλλευόμαστε την καλοσύνη τους, και σαν τα ζώα τρώμε ο ένας τον άλλο για την δική μας επιβίωση και μόνο.

Και εμείς ειδικά που λέμε ότι είμαστε οι καλοί Χριστιανοί, ενώ κάνουμε όλα όσα ανέφερα πριν, με μερικές μετάνοιες στην εκκλησία νομίζουμε ότι εκπληρώσαμε την υποχρέωση μας προς τον Χριστό, κάνοντας όνειρα για την θέση που μας περιμένει στον Παράδεισο.

Κυνηγώντας και ικανοποιώντας αποκλειστικά μόνο τα ένστικτα μας.

Ζώντας ( αν αυτό μπορεί να ονομαστεί ζωή) μέσα στην αγέλη των ανθρώπων ,όπως ακριβώς τα ζώα. Το μόνο που παράγουμε είναι δυστυχία και κοπριά.

Ξεχνώντας ότι εμείς που λέμε ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί, πρέπει με το παράδειγμα της ζωής μας ,να δείχνουμε στους άλλους ότι το λιγότερο ,έχουμε καταλάβει τις διδασκαλίες του Χριστού και τις εφαρμόζουμε στην καθημερινότητα μας.

Ξεχνώντας ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι και ένας μικρός Απόστολος του Χριστού.

Κάνουμε όνειρα για Παράδεισο. Και αρνούμαστε πεισματικά να ξυπνήσουμε επιτέλους από την ουτοπία που ζούμε , να εγκαταλείψουμε την αγέλη των ανθρώπων ,και να μπούμε στο μονοπάτι που οδηγεί στο Φως του Χριστού.

Την πρώτη φορά χάσαμε τον Παράδεισο προδίδοντας την εμπιστοσύνη του Θεού.

Χωρίς να αξιοποιήσουμε την Δεύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε, αυτήν την φορά χάνουμε τον Παράδεισο επειδή προδίδουμε καθημερινά τον Χριστό και τις διδασκαλίες του.

Ξεχνώντας ότι κανείς δεν θα πάει στον Πατέρα αν πρώτα δεν περάσει και εγκριθεί από τον Υιό.

Πότε επιτέλους θα μάθουμε; Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε; Με ψέματα κάνεις ποτέ δεν μπήκε στον Παράδεισο. Και ούτε ποτέ θα μπει.

Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε; Πότε θα πάψουμε να υπηρετούμε τα ένστικτά μας και μόνο; Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε και υιοθετήσουμε αυτά που λένε τα ιερά μας βιβλία;

Πρέπει παιδιά μου να δραπετεύσουμε από την αγέλη των ανθρώπων.

Πρέπει να αναπτύξουμε στο πνεύμα μας τέτοια ποιότητα που δικαιωματικά όταν κάποτε  χτυπήσει την πόρτα του Ουρανού, να του ανοιχτεί διάπλατα για να περάσει μέσα.

Δυστυχώς γνωρίζω πολύ καλά, ότι ενώ αρκετοί που με ευχαρίστηση τόση ώρα μπορεί να διαβάζουν αυτά που γράφω, να συγκινούνται η να έχουν μια μικρή αφύπνιση , ύστερα από λίγες ώρες δεν θα έχουν συγκρατήσει τίποτε από αυτά που είπα.

Θα συνεχίσουν την ζωή τους ,χωρίς να έχουν πάρει την απόφαση να αλλάξουν ρότα στην πορεία τους. Βλέπεται το καλό θέλει αγώνα. Και ενώ όλοι μας θέλουμε κάποτε να μπούμε στον Παράδεισο, δυστυχώς πολλοί ελάχιστοι έχουμε την θέληση να αγωνιστούμε για αυτόν τον σκοπό.

Αυτό όμως εμένα δεν είναι δυνατόν να με σταματήσει. Θα προσπαθώ και θα προσπαθώ όσο ο Θεός μου επιτρέπει. Βλέπεται έχω βάλει πολύ χαμηλά τον πήχη της αποστολής μου.

Θα είμαι ευχαριστημένος αν μέσα από αυτά που σας λέω ,καταφέρω να σώσω μόνο μία ψυχή. Και εύχομαι αυτή η ψυχή που τελικά θα σώσω, να είναι η δική σου ψυχή παιδί μου ,που αυτή την στιγμή ακούς αυτήν την ομιλία.

Πιστέψτε με όταν σας λέω. Δεν θα υπάρξει και τρίτη ευκαιρία. Μετά το τέλος της Δεύτερης για τον κάθε ένα από εμάς ευκαιρίας, ακολουθεί ο Θερισμός.

Να έχετε την ευλογία μου παιδιά μου.

Καλόν αγώνα.

 Πατήρ Φανούριος

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.