Ο άνθρωπος των δύο διαστάσεων δεν θα φτάσει ποτέ στον κόσμο του Θεού.

Ο κάθε ένας από εμάς ζει μέσα σε  μια εικόνα ,που έχει φτιάξει ο ίδιος για τον εαυτό του.

 Μέσα σε αυτήν την εικόνα αισθάνεται ασφαλής και κραταιός. Είναι ο κόσμος όλος για αυτόν.

 Όλοι οι άλλοι άνθρωποι  ,απλά αποτελούν την κορνίζα της εικόνας του, {όπως πιστεύει}. Υπάρχουν για να διακοσμούν την ζωή του. Έτσι πιστεύουμε για τους άλλους.

Ξεχνάμε όμως ότι η κορνίζα εκτός από το να ομορφαίνει μια εικόνα, είναι και η αιτία που η εικόνα θα κρεμαστεί σε έναν τοίχο ακίνητη για την υπόλοιπη ζωή της.!!!!!!!

Όταν λοιπόν θεωρούμε τον εαυτό μας, σαν μια τέλεια και αλάνθαστη ύπαρξη, που πρέπει όλοι να την αναγνωρίζουν, να την αποδέχονται  και να την στηρίζουν, αδιαφορώντας για τις ζωές των άλλων, τότε παιδιά μου έχουμε σταματήσει την όποια εξέλιξη του εαυτού μας προς το καλύτερο και μένουμε στάσιμοι ,όπως η εικόνα που θα κρέμεται για μια ζωή σε έναν τοίχο.

Μην ξεχνάμε ότι μια εικόνα αποτελείται από δύο διαστάσεις. Ενώ η αληθινή ζωή, είναι τρισδιάστατη.!!!!

Και δυστυχώς πολλοί λίγοι από εμάς, ζούμε μέσα στα πλαίσια μιας αληθινής ζωής. Σχεδόν όλοι μας, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει ζούμε σε ένα κόσμο δύο διαστάσεων.

Πλάτος και ύψος. Βάθος πουθενά. Περιεχόμενο πουθενά. Μας ενδιαφέρει και αγωνιζόμαστε ,για να ανέβουμε όσο το δυνατόν υψηλότερα στην κοινωνία, και στα μάτια των άλλων συνανθρώπων μας ,και πόσο πλάτος θα έχει η περιουσία μας.

Πόσο μεγάλος θα είναι ο πλούτος που θα αποκτήσουμε.

Και πολλοί λίγοι από εμάς, ενδιαφέρονται να εμπλουτίσουν τον εσωτερικό τους κόσμο, με ποιοτικό περιεχόμενο.

Ο άνθρωπος των δύο διαστάσεων ,που όμως ζει σε έναν τρισδιάστατο κόσμο.

Σαν μια χαλκομανία ,που κάποιος κόλλησε σε ένα αυτοκίνητο που γυρνάει όλο τον κόσμο.

Η χαλκομανία μπορεί να νομίζει ότι είναι όμορφη, άλλα το αυτοκίνητο είναι αυτό που κινείται και αυτή ακολουθεί.

Την  χαλκομανία μπορεί να την θαυμάζουν όλοι ,σαν κάτι το όμορφο, αλλά στο αυτοκίνητο ανοίγουν δρόμο να περάσει.

Κανείς δεν υπολογίζει την χαλκομανία ,σαν κάτι που πρέπει να κάνει στην άκρη για να περάσει.

Ενώ αυτή πιστεύει ,ότι όλοι κάνουν στην άκρη για να περάσει αυτή.

Αυτό συμβαίνει και με τον άνθρωπο που δεν έχει περιεχόμενο. Αυτός μπορεί να νομίζει για τον εαυτό του ,ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό και όμορφο, κάτι το μοναδικό, άλλα όταν οι άλλοι άνθρωποι έχουν να πάρουν μια σημαντική απόφαση, κανείς δεν θα λάβει στα σοβαρά αυτόν τον άνθρωπο, σε ότι και αν πει.

Αυτός είναι απλά ένας κόκκος άμμου σε μια, τεράστια παραλία, και πιστεύει για τον εαυτό του ότι όλη η παραλία είναι αυτός.

Αν όμως κάποιος αφαιρέσει όλη την παραλία και αφήσει αυτόν τον κόκκο άμμου, μόνο του εκεί, κανείς δεν θα πάει να ξαπλώσει για ηλιοθεραπεία, πάνω σε έναν κόκκο άμμου. Αν καταφέρει και τον δει φυσικά.

Η κορνίζα ενός ζωγραφικού πίνακα, η χαλκομανία πάνω σε ένα αυτοκίνητο, και ο κόκκος της άμμου, είναι οι άνθρωποι των δύο διαστάσεων, που ζουν σε τρισδιάστατο κόσμο.

Χωρίς περιεχόμενο, τυφλωμένοι και παρακινούμενοι από τον εγωισμό,  την κενοδοξία, την βλακεία, την ωραιοπάθεια, και την προσπάθεια για αναγνώριση, αποδοχή, και θαυμασμό από τους άλλους.

Θα ζήσουν όλη τους την ζωή σε δύο διαστάσεις, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ πλήρη επίγνωση ,για τον κόσμο που ζήσανε.

Ο κόσμος του ουρανού δεν έχει τρείς διαστάσεις. Έχει πολλή περισσότερες. Όμως για να προσαρμοστεί κάποιος εκεί ,και να συνεχίσει το ταξίδι του, είναι απαραίτητο να έχει την εμπειρία ενός τρισδιάστατου κόσμου.

Με λίγα λόγια, πρέπει να έχει αποκτήσει περιεχόμενο ψυχής και πνεύματος.

Έχω πει παιδιά μου πολλές φορές. Ο κάθε ένας από εμάς , ανάλογα με το περιεχόμενο του, θα λάβει από τον θεό και την γνώση που μπορεί ,και αντέχει να διαχειριστεί.

Κάποιος που επιζητά να βρεθεί κάποτε κοντά στον Θεό, θα πρέπει από τώρα να προσπαθεί να αποκτήσει περιεχόμενο.

Αυτή θα πρέπει να είναι η καθημερινή ,και συνεχής του επιδίωξη. Να αποκτήσει το φώς της γνώσεως.

Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί ,σε έναν άνθρωπο που η κινητήριος δύναμη του στην ζωή αυτή, είναι ο εγωισμός.

Αυτός που από εγωισμό ,ενώ εκπέμπει το φώς μιας πυγολαμπίδας, θαρρεί ότι μπορεί να φωτίσει όλον τον πλανήτη, όταν βρεθεί εμπρός στο εκτυφλωτικό φώς του κόσμου του Θεού, θα καεί αμέσως και θα τυφλωθεί.

Για αυτό χρειάζεται παιδιά μου ,η συνεχής προσπάθεια για να αποκτήσουμε περιεχόμενο σοφίας, και φώς της γνώσεως.

Να αποκτήσουμε επίγνωση πρώτα του ποιοι είμαστε, να καταλήξουμε στο ποιοι θέλουμε να είμαστε, και τέλος να καταλάβουμε έγκαιρα, σε ποιόν δρόμο καταλήγει η πορεία που βαδίζουμε σήμερα με τα λάθη μας, και να διορθώσουμε αυτήν την πορεία, για να μας οδηγήσει ο δρόμος της ζωής μας, σε αυτό που έχουμε καταλήξει ότι θέλουμε να είμαστε.

Αν θέλουμε να βρεθούμε κάποτε στον κόσμο του Θεού, άλλα δεν κάνουμε τίποτα για να βελτιώσουμε την ποιότητα μας,…… τότε ας μην γελιόμαστε. Ζούμε μια ουτοπία.

Είμαστε άνθρωποι δύο διαστάσεων, καταδικασμένοι να μην γνωρίσουμε ποτέ καμία άλλη διάσταση.

Θεωρούμε λογικό και απολύτως φυσικό ,να στέλνουμε τα παιδιά μας σχολείο, για να αποκτήσουν γνώση ,που θα τους βοηθήσει αργότερα, να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο, άλλα μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε όταν αφορά τον εαυτό μας, ότι και εμείς με το ίδιο σκεπτικό ,πρέπει να προετοιμαστούμε ,και να εκπαιδευτούμε για τον κόσμο που θέλουμε να πάμε μετά από εδώ.

Πρέπει λοιπόν παιδιά μου να γινόμαστε καλύτεροι κάθε ημέρα, από ότι ήμασταν μία ημέρα πριν.

Δεν φτάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί. Πρέπει καθημερινά να το διαπιστώνουμε, στις δοκιμασίες της ζωής.

Αν κάτι δεν μας άρεσε στην συμπεριφορά μας, ας το εντοπίσουμε μέσα μας, και ας προσπαθήσουμε την επόμενη ημέρα ,να μην το επαναλάβουμε.

Σιγά –σιγά και με συνεχή προσπάθεια ,και ταπεινότητα θα τα καταφέρουμε κάποτε.

Ακόμα όμως και αν δεν γίνουμε ποτέ τέλειοι, θα μας ανταμείψει ο Θεός για την προσπάθεια μας.

Πρέπει να καταλάβουμε βαθειά μέσα μας, ότι η ζωή αυτή που ζούμε ,δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σχολείο ,που θα μας προετοιμάσει ,για την ζωή που θα ακολουθήσει. Την αιώνια.

Όσα πλούτη, όση δόξα, και όσα μεγαλεία αποκτήσουμε εδώ, δεν έχουν καμία αξία σε εκείνον τον υπέροχο κόσμο.

Σε εκείνον τον υπέροχο κόσμο, που μπορούν να βρεθούν και να παραμείνουν, μόνο οι άνθρωποι που έφτιαξε ο Θεός, και όχι αυτοί που έφτιαξαν οι άνθρωποι. Όχι αυτοί που έχουμε καταντήσει.

Αξιολύπητα ανθρωπάκια που καταστρέφουμε εύκολα ,και χωρίς δεύτερη σκέψη, τις ψυχές αυτών που μας εμπιστεύονται, θυσιάζουμε  ζωές συνανθρώπων μας ,στον βωμό του κέρδους, εκπορνευόμαστε και εκπορνεύουμε άλλους ,χωρίς ηθικούς φραγμούς, κρίνουμε κακοπροαίρετα τους πάντες και τα πάντα ,αφήνοντας πάντα τον εαυτό μας στο απυρόβλητο, ζητάμε με το παραμικρό έλεος και συγνώμη από τον Θεό, την ίδια στιγμή που του ζητάμε ,να κάψει στην κόλαση αυτούς που έβλαψαν εμάς.

Έχουμε παραμορφώσει τον καθρέπτη της ψυχής μας, με τα πάθη και τις αδυναμίες μας, και έτσι όταν κοιταζόμαστε δεν βλέπουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, αλλά αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, με αποτέλεσμα να μας ευχαριστεί πάντα το είδωλο μας, και ας μην είναι πραγματικό.

Ένα τέτοιο ανθρωπάκι ,τι δουλειά άραγε έχει στον κόσμο του Θεού; Καμία φυσικά.

Εκεί δεν έχουν κορνίζες ,για να πεις ότι τουλάχιστον θα τον βάλουν κάπου να υπάρχει.

Η ευκαιρία μας παιδιά μου είναι εδώ.

Πρέπει να αναγεννηθούμε άνθρωποι, να ανακατασκευαστούμε ,και να αναβαπτιστούμε Χριστιανοί.

Να ελευθερωθούμε από τον φόβο που μας εμφύτευσαν οι άνθρωποι του ανθρώπου, και να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό. Τον άνθρωπο που έπλασε ο Θεός. Να γίνουμε άνθρωποι με περιεχόμενο. Άνθρωποι των τριών διαστάσεων και όχι κορνίζες και χαλκομανίες. Όχι άνθρωποι δύο διαστάσεων.

Να γίνουμε κατά χάριν Θεοί. Αυτός είναι ο προορισμός μας.

Για αυτό μας έφτιαξε ο δημιουργός μας, και για αυτό μας περιμένει στον κόσμο του.

Σε έναν κόσμο που μόνο Θεοί μπορούν να μείνουν.

Όλες μου οι ομιλίες , αυτόν τον σκοπό έχουν και εκεί  οδηγούν.

Να είστε ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης