ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΑ

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, Υπεραγία Θεοτόκε ελευθερώτρια, Άγιε μεγαλομάρτυρα Φανούριε, Άγιε Όσιο-ιερόμάρτυρα Εφραίμ, Άγιοι Κυπριανέ και Ιουστίνα, Αγία μεγαλομάρτυς Βαρβάρα, και όλο το στερέωμα των Αγίων του ουρανού, άπασες οι Αγγελικές δυνάμεις του Θεού και δημιουργού των πάντων, ο στρατιώτης του Χριστού Ιωάννης, μαζί με χιλιάδες άλλους στρατιώτες του Χριστού, αγνές ψυχές ανθρώπων, ποτισμένες από την αγάπη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, γινόμαστε ένα σε μια προσευχή , που απευθύνουμε στον ουράνιο και ευλογημένο κόσμο σας.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΑ

Μία θαυμάσια ψυχή,

μία ψυχούλα εδώ στην Γή που υποφέρει

έγινε δύσκολη η ζωή

και τι να κάνει να σωθεί δεν ξέρει.

Μόνη ελπίδα ο Θεός

Ο Ιησούς Χριστός, η Ελευθερώτρια μάνα Παναγία

Ο Άγιος ο αγαπητός

Οι άγγελοι του ουρανού και η Βαρβάρα η Αγία

Σε τούτη εδώ την προσευχή

Εμείς οι στρατιώτες του Χριστού που σας ζητάμε

Για της Βαρβάρας την ψυχή

Και εμείς, εσάς που αγαπά, παρακαλάμε

Άνθρωποι είμαστε απλοί

Που στην καρδιά μας η αγάπη του Χριστού φωλιάζει

Όλοι μαζί με μια φωνή

Η αδελφή μας η Βαρβάρα, καλά να γίνει που φωνάζει

Μια ευχή, μια προσευχή

Στην Βασιλεία του ουρανού, σε εσάς να φτάσει

Μια προσευχή την ώρα αυτή

Να ακουστεί στον κόσμο σας ,και η ζωή της να αλλάξει

Θεράπευσε Ιησού Χριστέ

Μεσίτευσε Ελευθερώτρια στον κύριό μας και υιό σου

Και εσύ Άγιε μας αγαπητέ

Ζήτα την χάρη απ’ τον Χριστό τον αρχηγό μας και Θεό σου

Για την Βαρβάρα όλοι εμείς

Καλά να γίνει, ενωμένοι και με αγάπη σας ζητάμε

Πίστεψε θαύμα για να δεις

Και εμείς πιστεύουμε, και όλοι με πίστη που παρακαλάμε

Μια λέξη μόνο Παναγιά

Ζήτα από τον Θεό μας, το θαύμα στην Βαρβάρα να το κάνει

Για να γενεί η δούλη του καλά

Μια λέξη Ελευθερώτρια, μια λέξη από σένα Παναγιά μονάχα φτάνει

Πατήρ Ιωάννης

Ας είναι ευλογημένο. 

Ο επουράνιος πατέρας μας, ο υιός και Θεός μας Ιησούς Χριστός, η Ελευθερώτρια Παναγιά και μητέρα μας, άπαντες οι Άγιοι και οι Αγγελικές δυνάμεις του Ουρανού, ας ακούσουν την προσευχή μας και ας ευεργετήσουν με την αγάπη τους την αδελφή μας Βαρβάρα με πνευματική, ψυχική και σωματική ίαση και θεραπεία. 

Και ας ανταμείψουν και όλους τους στρατιώτες του Χριστού , εσάς παιδιά μου   που βοηθάτε να ακουστεί αυτή η προσευχή σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γής, με κατεύθυνση τον ουρανό, για την θεραπεία της Βαρβάρας. 

Ο καλός Θεός να σας ανταμείψει για το μεγαλείο της ψυχής σας με οικογενειακή και προσωπική ευτυχία και υγεία.

Να είστε ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης

Η ΣΩΣΤΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.

Εκατομμύρια άνθρωποι κάθε ημέρα και κάθε στιγμή προσεύχονται.

Προσεύχονται ζητώντας να γίνει το θαύμα , για κάποια ανάγκη τους.

Άλλοι ζητούν γενικά και αόριστα την προστασία του Θεού στην ζωή τους, και άλλοι ζητούν κάτι το συγκεκριμένο.

Για κάποια αρρώστια που βιώνουν αυτοί ή κάποιος δικός τους, ίσως για ένα επαγγελματικό ή κοινωνικό θέμα που τους απασχολεί, ή κάτι το εντελώς προσωπικό ,που θα ήθελαν στην αισθηματική τους ζωή  να γίνει.

Όλοι ζητούμε για τον ένα η τον άλλο λόγο ,το θαύμα να έρθει στην ζωή μας.

Άσχετα, από το αν το αξίζουμε ή όχι. !!!!!!!!

Εμείς ζητάμε και ζητάμε και ζητάμε. Από έναν Θεό στον οποίο εμείς δίνουμε από ελάχιστα έως τίποτα, εμείς ζητάμε τα πάντα.

Και πολλές φορές απαιτούμε κι όλα. Γιατί έγινε καλά ο γείτονας και όχι εμείς; Πρέπει να γίνουμε και εμείς καλά αλλιώς δεν υπάρχει Θεός.

Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη την γνώμη μας, για το αν υπάρχει η όχι. Αυτός ξέρει ότι υπάρχει. 

Το μόνο όμως που καταφέρνουμε λέγοντας ότι δεν υπάρχει, αν δεν μας κάνει τα χατίρια, είναι να του αποδείξουμε ,ότι καλώς δεν μας ευεργέτησε, γιατί όπως πολύ καλά αυτός ήξερε, δεν είμαστε άξιοι για να ευεργετηθούμε.

Δύσκολα ο άνθρωπος το συνειδητοποιεί αυτό. Εμείς δεν φταίμε ποτέ για τίποτα.

Ενώ μας είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι για να κάνουμε χρήση της συγκοινωνίας, πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο, για να πάρουμε τρόφιμα από το μπακάλικο πρέπει να πληρώσουμε χρήματα, και γενικά για ότι αποκτούμε στην ζωή, πρέπει να έχουμε δώσει κάποιο αντάλλαγμα, μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε ,ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτε από τον Θεό ,αν δεν πληρούμε τις προϋποθέσεις που αυτός έχει βάλει.

Γιατί ο Θεός δεν ζητάει αντάλλαγμα. Δεν πουλά τις υπηρεσίες του.

Προϋποθέσεις χρειάζονται.

Ο Θεός έχει μόνιμα την ενέργεια της ευλογίας του απλωμένη στην γη. Στο σύμπαν ολόκληρο. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε ,είναι να απλώσουμε το χέρι μας ,και να πάρουμε ότι έχουμε ανάγκη, ανά πάσα στιγμή.

Τότε γιατί δεν έρχεται σε εμάς το θαύμα;

Γιατί παιδιά μου η ευλογία αυτή, είναι διαθέσιμη στον κάθε ένα από εμάς υπό προϋποθέσεις.!!!!!!!!!

Όπως για να πιάσεις ένα αναμμένο κάρβουνο ,προϋποθέτει ότι θα χρειαστείς μια τσιμπίδα, για να κολυμπήσεις μια μεγάλη απόσταση, προϋποθέτει να ξέρεις κολύμπι, έτσι και με την ευλογία του Θεού, για να την λάβεις και να βιώσεις το θαύμα, χρειάζονται να πληροίς τις προϋποθέσεις.

Και ποιες θα μπορούσαν άραγε, να είναι οι προϋποθέσεις αυτές, που θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν ,την πρόσβαση στο θησαυροφυλάκιο του Θεού;

Ας δούμε μερικές από αυτές.

Κατ αρχήν θα πρέπει να θυμόμαστε, ότι όπου υπάρχουν δυο αντίθετες ενέργειες, η μία απωθεί την άλλη. 

Την εξοστρακίζει μακριά της.

Έτσι και με την ευλογία του Θεού. Η ενέργεια που εκπέμπει η ευλογία του ,δεν θα μπορούσε ποτέ να ευεργετήσει κάποιον, που δεν είναι εναρμονισμένος με αυτήν.

Ένας κακός άνθρωπος, δεν έχει το δικαίωμα να ζητά το οτιδήποτε από τον Θεό, παρά μόνο έλεος. Τίποτε άλλο.

Και ένας που λέει ότι είναι καλός άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να ζητά από τον πονηρό χάρες.

Και όταν λέω χάρες, εννοώ να καταριέται άλλους ανθρώπους, να ποθεί το κακό κάποιου, και γενικά να ζητά πράγματα, που είναι στην δικαιοδοσία του διαβόλου, για να τα κάνει,  και αυτών που τον υπηρετούν, και να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι καλός άνθρωπος.

Άρα ξεκαθαρίσαμε με αυτά τα παραδείγματα, και έγινε αντιληπτό τι εννοώ όταν λέω , ότι δυο διαφορετικές ενέργειες δεν μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά και να επιφέρουν κάποιο αποτέλεσμα, προς όφελος μας.

Η είμαστε καλοί και έχουμε το δικαίωμα καλά πράγματα να έρχονται στην ζωή μας, ή αν δεν είμαστε καλοί και άδικα επιζητούμε το θαύμα, θα πρέπει να γίνουμε καλοί, πριν δούμε το θαύμα να έρθει στην ζωή μας.

Στον ουρανό υπάρχει το άσπρο και το μαύρο. Το γκρι είναι ένα χρώμα που δημιουργήσαμε εμείς οι άνθρωποι εδώ στην γη και μάθαμε να ζούμε μέσα του.

Το λίγο καλός ή το λίγο κακός που δημιουργούν το γκρι, δεν υπάρχουν στον ουρανό.

Η είσαι καλός και πάς εδώ ή είσαι κακός και πάς εκεί.

Άρα η πρώτη προϋπόθεση για να δει κάποιος το θαύμα στην ζωή του, είναι να είναι καλός.

Προσέξτε τώρα. Γιατί όταν λέω καλός μην φανταστείτε ότι αναφέρομαι σε αυτόν τον άνθρωπο που ξημεροβραδιάζεται σε μια εκκλησία ,με μετάνοιες και προσευχές.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και καλός Χριστιανός και άνθρωπος.

Έχω συναντήσει όπως και όλοι σας, φανατικούς Χριστιανούς οι οποίοι σου κάνουν παρατήρηση στον Ιερό Ναό, αν δεν κάνεις βαθειά την μετάνοια σου, αν δεν ανάψεις σωστά το κερί σου, αν δεν κάνεις τον σταυρό σου όταν πρέπει, και γενικά αντί να προσηλωθούν στο μυστήριο ,που επιτελείτε εκείνη την στιγμή ,που ο Ιερός Ναός είναι γεμάτος αγγέλους, αυτοί φέρονται σαν οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδος με αγένεια προς τους υπόλοιπους,{που δεν είναι τόσο καλοί Χριστιανοί όπως αυτοί}, ξεχνώντας την βασική διδασκαλία και εντολή του Κυρίου μας. 

Αγαπάτε αλλήλους. Και αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι καλοί. Και όχι μόνο. Είναι και καλύτεροι από τους υπόλοιπους.

Ο Θεός ας τους κρίνει. Εγώ πάντως δεν εννοώ αυτού του είδους τους καλούς σαν προϋπόθεση για να λάβει κάποιος το θαύμα από τον Θεό.

Εννοώ τον άνθρωπο που αν σε βρει πεσμένο θα σου απλώσει το χέρι να σε σηκώσει. Και θα το κάνει με χαρά.

Εννοώ αυτόν που με αγάπη θα σκύψει στο πρόβλημα σου, με διάθεση να σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις.

Εννοώ αυτόν που ζει και αναπνέει για να δίνει αγάπη στους γύρω του. 

Εννοώ τον μεγαλόψυχο άνθρωπο. Τον καλοπροαίρετο. Αυτόν που σε πλησιάζει με ανιδιοτέλεια.

Αυτόν που χαίρετε με την επιτυχία σου και δεν την ζηλεύει. 

Εννοώ τον άνθρωπο που μόνο να τον κοιτάξεις στα μάτια, γαληνεύει η ψυχή σου.

Αυτόν που έχει την ποιότητα να μην βρίζει τον Θεό, αν δεν πάει καλά η ζωή του, ούτε να παρακαλάει τον Θεό να πάθει κακό κάποιος που τον έβλαψε.

Εννοώ αυτόν που δεν θα κοιτάξει να σου κάνει κακό, για να ωφεληθεί από την δυστυχία σου.

Εννοώ αυτόν που με τον Χριστιανικό τρόπο ζωής του, θα κάνει και άλλους να θέλουν να του μοιάσουν.

Εννοώ αυτόν που μελέτησε, κατάλαβε, και έκανε τρόπο ζωής του, αυτά που γράφουν τα ιερά μας βιβλία, και όχι αυτόν που τα έχει διαβάσει δεκάδες φορές, αλλά δεν συνάντησε πουθενά την λέξη αγάπη.

Εννοώ αυτόν που δεν εκβιάζει το θαύμα να του έρθει σήμερα, αλλά μπορεί με υπομονή και πίστη να περιμένει, πότε ο Θεός θα αποφασίσει ,ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να του το δώσει.

Εννοώ αυτόν που πραγματικά πιστεύει μέσα του, ότι ο Θεός θα του δώσει το θαύμα.

Ναι. Εννοώ αυτόν που πιστεύει αληθινά και το αποδεικνύει καθημερινά σε κάθε έκφραση και δυσκολία της ζωής.

Αυτόν εννοώ. Και αυτός είναι που τελικά θα δει το θαύμα. 

Γιατί πληροί παιδιά μου τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να εναρμονιστεί με την ευλογία του Θεού.

Αυτόν που μπορεί σε έναν γκρίζο κόσμο ,να ζει αυτός στο άσπρο χρώμα του Θεού.

Όσοι νομίζουν ότι δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, πρέπει να ξέρουν ότι το θαύμα για αυτούς θα αργήσει ή δεν θα έρθει ποτέ.

Θα αργήσει αν τελικά καταλάβουν ,ότι προσεγγίζουν τόσο καιρό ,με λάθος τρόπο τον Θεό, και καταφέρουν να αλλάξουν ,και να φωτιστούν με το άσπρο φως του Θεού.

Και δεν θα έρθει ποτέ, σε όσους εξακολουθούν να βλέπουν και να σχολιάζουν τα λάθη των άλλων, και όχι τα δικά τους. 

Σε όσους εξακολουθούν λάθος να προσεγγίζουν την ευλογία του.

Ειλικρινά παιδιά μου, υπάρχει κάποιος ανάμεσα μας που να πιστεύει ότι μπορεί να ξεγελάσει τον Θεό;

Τουλάχιστον ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. 

Η είμαστε καλοί ή πρέπει να γίνουμε, αν θέλουμε να ζούμε με αρμονία στον κόσμο του. 

Αυτός που κρύβεται από τα λάθη του, είναι αυτός που μια ζωή τα λάθη του θα τον κινηγάνε, επιβάλλοντας του  τις ίδιες δοκιμασίες ,ξανά και ξανά, μέχρι επιτέλους να τα διορθώσει.

Αυτός που αναγνωρίζει τα λάθη του, και προσπαθεί να τα διορθώσει, υπάρχει περίπτωση κάποτε να γίνει καλύτερος. 

Αν μη τι άλλο αγωνίστηκε για να τα καταφέρει. 

Και αυτό θα μετρήσει θετικά κάποτε σε κάποια ζυγαριά του ουρανού. Τουλάχιστον δεν λιποτάκτησε.

Για όλους εμάς λοιπόν παιδιά μου, που για κάποιον λόγο ζητάμε το θαύμα από τον Θεό, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι αν δεν εναρμονιστούμε με την ενέργεια της ευλογίας του, θαύμα δεν έχει.

Με θυμό αν αργεί ,θαύμα δεν γίνεται. 

Χωρίς αληθινή πίστη, θαύμα δεν γίνεται. 

Χωρίς να εκπέμπουμε αγάπη, θαύμα δεν γίνεται. 

Χωρίς να αξίζουμε το θαύμα, το θαύμα που τόσο πολύ περιμένουμε, δεν θα έρθει ποτέ.

Κι όμως……….. το θαύμα που περιμένουμε, είναι τόσο κοντά. Την επόμενη φορά που θα ζητήσουμε κάτι, ας ζητήσουμε από τον Άγιο Φανούριο να μας φανερώσει την αλήθεια μας.

Και όταν η αλήθεια μας ,φανερωθεί, και δούμε τον εαυτό μας ,με τα μάτια που μας βλέπει ο Θεός, τότε διορθώνοντας αυτήν την εικόνα μας ,σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που ζητά ο Δημιουργός μας, τότε και μόνο τότε, θα ζητήσουμε με πίστη πλέον και από τον Θεό, το θαύμα που έχουμε ανάγκη.

Και με την σωστή πλέον προσέγγιση, το θαύμα θα έρθει στην ζωή μας.

Να είστε ευλογημένοι και υγιείς.

Πάτερ Φανούριος

ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Έλληνας. Ελληνίδα, Ελλάδα.

Και μόνο που ακούω αυτές τις λέξεις, ανατριχιάζω συνειδητοποιώντας το μεγαλείο ,και το βάρος της ιστορίας που κρύβεται μέσα τους.

Ανατριχιάζω όμως και όταν αντιλαμβάνομαι την τεράστια ευθύνη που κουβαλάει ο κάθε Έλληνας και Ελληνίδα στις πλάτες τους. Βαρύ το φορτίο.

Γιατί όπως σχεδόν σε όλα ,όσα αποκτά κάποιος, προκειμένου να διατηρεί το δικαίωμα να τα κατέχει, υπάρχουν και οι ανάλογες υποχρεώσεις ,που οι κανόνες της ζωής του επιβάλουν, έτσι και όπως όταν  λέει κάποιος ότι είναι Έλληνας, και αυτομάτως έχει το δικαίωμα να είναι υπερήφανος ,την ίδια όμως στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιεί, ότι θα πρέπει να ανταποκρίνεται ,και στις ανάλογες υποχρεώσεις , που συνοδεύουν αυτήν την ονομασία.

Είμαι Έλληνας. Έχω δικαιώματα λοιπόν πάνω σε αυτήν την λέξη, αλλά έχω και υποχρεώσεις.

Τα δικαιώματα μου σαν Έλληνας, για τα οποία είμαι υπερήφανος, μου τα παραχώρησαν οι προηγούμενες γενεές Ελλήνων, με την ιστορία τους, τους αγώνες τους, τον πολιτισμό τους, και γενικά με ότι το ωραίο δημιούργησαν στο πέρασμα των αιώνων.

Και επειδή ο Θεός με έστειλε να γεννηθώ σαν ψυχή, σε αυτόν τον Γεωγραφικό τόπο που λέγεται Ελλάδα, μπορώ λοιπόν να ασκώ το δικαίωμα μου και να καμαρώνω που είμαι Έλληνας.

Καμαρώνω για κάτι όμως, που εγώ δεν αγωνίστηκα για να το κερδίσω. Άλλοι θυσιάστηκαν, άλλοι δημιούργησαν, άλλοι μεγαλούργησαν. Εγώ απλά γεννήθηκα Έλληνας.

Αν όμως με ενοχλεί το γεγονός ,ότι εγώ δεν έκανα τίποτα το αξιόλογο για να καμαρώνω με την καταγωγή μου, τότε θα πρέπει να τραβήξω από το συρτάρι τον φάκελο με τις υποχρεώσεις μου και να τις μελετήσω.

Είπαμε σε κάθε τι που αποκτάμε, προκειμένου να το διατηρήσουμε στην κατοχή μας, υπάρχουν δικαιώματα κτήσης άλλα και υποχρεώσεις.

Υποχρεώσεις, που αν θέλω δικαιωματικά να καμαρώνω που είμαι Έλληνας, θα πρέπει να τις τηρώ.

Η βασικότερη δε από όλες μου τις υποχρεώσεις, είναι να μπορέσω αυτό που παρέλαβα σαν ιστορία, σαν αξίες, σαν πολιτισμό ,και γενικά αυτό που βρήκα ,όταν γεννήθηκα Έλληνας να το μεταβιβάσω αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον όπως το βρήκα στην επόμενη γενιά Ελλήνων. Είναι βλέπετε γνωστό και αποδεκτό το γεγονός, ότι είναι δυσκολότερο να διατηρήσεις κάτι που κατέχεις, από το να το αποκτήσεις.

Πρέπει λοιπόν όπως καμάρωνα εγώ όταν γεννήθηκα Έλληνας, να καμαρώνουν και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Τότε ίσως κάτι να έχω καταφέρει ,όσο αφορά τις βασικές μου υποχρεώσεις.

Έλα όμως που είμαι Έλληνας.

Είμαι απειθάρχητος, ατίθασος, απρόβλεπτος, είμαι ελεύθερο πνεύμα, είμαι γεννημένος δημιουργός. Η αποστολή μου από τον Θεό είναι  να δημιουργώ, τέχνες, επιστήμες, πολιτισμό, φιλοσοφία, ανθρώπινες αξίες, και να διατηρώ με όλα αυτά ανοιχτή πάντα την πύλη που οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό. Να διατηρώ εφικτή την επικοινωνία μας με τον δημιουργό μας.

Και αφού λοιπόν είμαι όλα αυτά, σίγουρα δεν θα πρέπει να με ικανοποιεί, ούτε να θεωρώ σαν αποστολή μου το γεγονός, να παραδώσω στα παιδιά μου την Ελλάδα όπως την βρήκα.

Σαν Έλληνας θα έπρεπε για να δικαιώσω την αποστολή μου, να την παραδώσω καλύτερη. Να είχα φτιάξει και εγώ κάτι, σε συνέχεια της ιστορίας των προγόνων μου, που οι μελλοντικοί Έλληνες θα ένοιωθαν υπερήφανοι και για αυτό.

Και κάθε γενιά Ελλήνων να πρόσθετε και από ένα λιθαράκι δημιουργίας στην δική τους πορεία. Γιατί έτσι θα είχαν εκπαιδευτεί να κάνουν.

Και η Ελλάδα θα έπρεπε συνεχώς να δημιουργεί και να δημιουργεί και να δημιουργεί.

Και η Ελλάδα να εξελίσσεται ανά τους αιώνες και να δίνει τα φώτα στους υπόλοιπους λαούς.

Αυτό θα έπρεπε να κάνω λοιπόν, σεβόμενος και τιμώντας τους προγόνους μου.

Αντί αυτού όμως τι κάνω εγώ ο Έλληνας;

Απλά προσπαθώ να διατηρήσω ότι βρήκα. Να νοιώθω υπερήφανος για αυτά που έκαναν άλλοι Έλληνες πριν από εμένα, χωρίς να δημιουργώ εγώ τίποτε. Στην ουσία χωρίς να αξίζω να φέρω το όνομα Έλληνας.

 Απλά έτυχε να γεννηθώ εδώ. Καμαρώνω χωρίς να έχω το ηθικό δικαίωμα να καμαρώνω.

Για να γίνω ποιο κατανοητός ,θα προσπαθήσω να παρουσιάσω με πολύ απλά λόγια, και αρκετή φαντασία, πως δημιουργείτε μια χώρα. Ένα Έθνος.

Όταν κάποιος είναι μόνος του, όλα είναι εύκολα για αυτόν. Κάνει ότι του αρέσει, δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, κοιμάται όποτε θέλει, ξυπνάει όποτε θέλει, τρώει ότι θέλει, λέει ότι θέλει και γενικά δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει αναφορά σε κανέναν για τις επιλογές του.

Κάποια στιγμή αν στον ένα έρθει ,άλλος ένας και γίνουν δυο, τότε αλλάζουν τα πάντα.

Δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει ο ένας πια. Έτσι κάθονται οι δυο μαζί και βάζουν κανόνες για το πώς θέλουν να ζήσουν. Τι αρέσει στον ένα ,τι δεν αρέσει, τι αρέσει στον άλλο και τι δεν του αρέσει.

Στήνουν τους κανόνες τους και μαθαίνουν να σέβονται ο ένας τις επιθυμίες του άλλου. Αν οι δυο γίνουν τέσσερις ,πέντε η δεκαπέντε αρχίζει πάλι και γίνεται το ίδιο πράγμα.

Κάθονται κάτω συζητάνε τι αρέσει στον έναν, τι στον άλλο, χαράζουν καινούργιους κανόνες και αποκτούν όλοι σιγά σιγά κοινή συνείδηση για το τι είναι καλό η κακό για το σύνολο.

Οι δεκαπέντε αργότερα ,γίνονται εκατό ή διακόσιοι και σιγά σιγά γίνεται πάλι το ίδιο.

Κάθονται κάτω φτιάχνουν καινούργιους κανόνες, αφού σαν ποιο πολλοί, υπάρχουν και περισσότερες γνώμες πλέον, αλλάζουν κάτι που πιστεύουν ότι ήταν καλό για τους δεκαπέντε αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο καλά και με τους διακόσιους και σιγά σιγά προσαρμόζονται όλοι σε αυτό που οι περισσότεροι της ομάδας θεωρούν σωστό και αποδεκτό..

Η ομάδα μας όμως έχει αρχίσει πια να διαμορφώνεται σε μια μικρή κοινωνία. Υπάρχουν άλλοι που ζουν φτιάχνοντας το ψωμί που θα φάνε οι υπόλοιποι, άλλοι ζουν φτιάχνοντας τα ρούχα που θα φοράνε, άλλοι κάνουν διάφορες δουλειές που είναι χρήσιμες στους υπόλοιπους και πληρώνονται και αυτοί με ότι τρόπο πληρώνει αυτή η κοινωνία ,για να ζήσουν κι αυτοί όπως κι οι άλλοι.

Σιγά σιγά οι κανόνες που έχει θεσπίσει αυτή η κοινωνία ονομάζονται νόμοι και έτσι η κοινωνία αυτή αποκτά τώρα νομοθέτες, αποκτά δικαστές για αυτούς που δεν τηρούν τους νόμους και αστυνομία για να συλλαμβάνει αυτούς που παρανομούν και να τους πηγαίνει στους δικαστές.

Εμφανίζεται η ανάγκη για διασκέδαση και παρουσιάζονται οι καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν να υπηρετούν αυτήν την ανάγκη της κοινωνίας τους.

Εμφανίζονται οι εφευρέτες, οι μηχανικοί ,οι δάσκαλοι, οι έμποροι ,οι γιατροί και κάθε είδος επάγγελμα που κάθε κοινωνία έχει ανάγκη για να υπάρχει καθώς μεγαλώνει σε αριθμό.

Ο φόβος για να μην χάσουν ότι έχουν καταφέρει ,τους αναγκάζει να φτιάξουν και στρατό ο οποίος αναλαμβάνει να υπερασπίζεται το δικαίωμα αυτής της κοινωνίας να υπάρχει, όπως όλοι μαζί έχουν αποφασίσει ότι τους αρέσει να ζουν.

Και σιγά σιγά με τα χρόνια η κοινωνία αυτή έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, που ονομάζεται χώρα. Αρχίζει να χαράζει τα δικά της όρια , μέσα στα οποία έχει αποφασίσει να ζήσει και τα ονομάζει σύνορα.

Μέσα λοιπόν από αυτά τα σύνορα ζουν άνθρωποι που έχουν διαμορφώσει με τον καιρό κοινή συνείδηση, κοινά πιστεύω, κοινές αξίες, κοινά ήθη και έθιμα, κοινές συνήθειες και κοινά πιστεύω.

Μια ομάδα, μια κοινωνία και πόσον μάλλον μια χώρα δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν υπήρχε και ένας αρχηγός, που θα ήταν υπεύθυνος για την καλή λειτουργία της χώρας αυτής.

Όλα αυτά τα χρόνια που από ομάδα εξελίχτηκαν σε χώρα, είχαν και κάποιον διαφορετικό αρχηγό που ήταν υπεύθυνος για αυτούς και τους καθοδηγούσε.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχισαν πλέον να δημιουργούνται διαφορετικές τάσεις, που ξεκινούσαν από διαφορετικά συμφέροντα, ανάμεσα στους κατοίκους αυτής της χώρας.

Άλλοι πίστευαν αυτό σαν σωστό, άλλοι πίστευαν για σωστό κάτι άλλο, άλλοι ήθελαν εκείνο που ήθελαν και οι άλλοι αλλά με κάποιες παραλλαγές και πάει λέγοντας.

Έτσι θεώρησαν σωστό, ο κάθε αρχηγός για να μπορεί να κυβερνάει δίκαια, να έχει κοντά του και ανθρώπους που θα προέρχονται αντιπροσωπευτικά από όλες τις μεγάλες ομάδες, {βλέπε τάσεις η βλέπε κόμματα }για να μπορεί να ακούει και την δική τους γνώμη, προκείμενου να κυβερνάει δίκαια ,αλλά και αυτοί να μπορούν να τον ελέγχουν στην διοίκηση αυτής της χώρας, για να μην κάνει αυτός ότι θέλει.

Αυτό από κάποιους ονομάστηκε δημοκρατία.!!!

Κάπως έτσι λοιπόν ,ας πούμε ότι γεννήθηκε η Ελλάδα.

Και κάπως έτσι, ας πούμε ότι γεννήθηκε η Δημοκρατία στον τόπο αυτό.

Φανταστείτε τώρα πόσα πολλά κοινά, δένουν όλους αυτούς τους ανθρώπους στο πέρασμα των αιώνων. Οι δεσμοί μεταξύ τους παντοδύναμοι. Δεν είναι χώρα πλέον. Είναι Έθνος.

Αιώνες ολόκληρους δημιουργικού πνεύματος, και αξιών. Σίγουρα οι πρόγονοί μας ήταν χαρισματικοί . Κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να τραβήξουν μαζί τους και όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Αυτοί είχαν κάθε λόγο να είναι υπερήφανοι που ήταν Έλληνες. Εγώ όμως γιατί; Τι έκανα εγώ για να αξίζω τέτοια τιμή.;

Και αυτός ουσιαστικά είναι και ο λόγος που λέω αυτά που λέω σήμερα.

Βλέπω στο ιντερνέτ τα τελευταία χρόνια, ένα ξέσπασμα Εθνικής υπερηφάνειας Ελλήνων και Ελληνίδων. Φυσικό είναι. Πόσο να αντέξει κάποιος την κατάσταση ,που μας έχουν οδηγήσει.

Φτάσαμε στο σημείο, μέσα στην ίδια μας την χώρα, να φοβόμαστε να πούμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας. Έτσι και πει κάποιος ότι είναι Εθνικόφρων, θα του πετάξουν λεμονόκουπες στον δρόμο και θα τον πούνε φασίστα.

Μα τι είπε ο άνθρωπος; Ότι έχει Εθνικό φρόνημα. Ότι αγαπάει την Ελλάδα. Ότι θα έδινε ακόμα και την ζωή του για να την υπερασπιστεί.

Και όμως κάτι τέτοιο στην σημερινή Ελλάδα, είναι κακό.

Θα πρέπει να παραδεχτώ ότι η χρήση της λέξεως εθνικόφρονας ,είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένη ,με δύσκολες για την χώρα καταστάσεις.

Αυτό όμως δεν αλλάζει το νόημα της λέξης. Ούτε θα καταργήσουμε την λέξη αυτή, από την γλώσσα μας ,επειδή στο παρελθόν έγινε κακή χρήση της.

Γίνεται όμως κατά την γνώμη μου, ένα λάθος από τους περισσότερους Έλληνες πατριώτες αυτής της εποχής . 
Είναι υπερήφανοι που είναι Έλληνες, αλλά για το παρελθόν μας.!!!!

Βλέπω πολλές αναρτήσεις στο ΦΒ ,από φίλους μου που αναζητούν και αναφέρουν την ύπαρξη των Ελλήνων παντού. Οι Έλληνες πήγαν πρώτοι στην Αμερική, οι 12 Θεοί του Ολύμπου υπήρχαν 100 ή 200 χιλιάδες χρόνια, αναφέρουν ενεργειακά σημεία όπου χτίστηκαν οι αρχαίοι ναοί, οι Έλληνες έκαναν αυτό, οι Έλληνες έκαναν εκείνο και γενικά ξοδεύουν πολύ ενέργεια και κόπο για να ασχολούνται με το παρελθόν των Ελλήνων.

Δεν λέω ότι όλα αυτά που αναφέρουν δεν είναι αληθινά. Πολύ πιθανόν να είναι.

Αλλά είναι παρελθόν.

Ένα παρελθόν που σίγουρα δεν πρέπει να ξεχνάμε. Είναι η ιστορία μας. Και ένας λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να χαθεί στην λήθη.

Τότε; Τότε τι; Είναι η ιστορία μας. Αλλά είναι και παρελθόν.

Έχουμε υποχρέωση να την διδάξουμε στις νέες γενιές. Είναι υποχρέωση μας σαν Έλληνες.

Αλλά ,με μια προϋπόθεση, να μην καθόμαστε συνέχεια πάνω στις δόξες του παρελθόντος.

Όλη η ανθρωπότητα αλλά και όλοι οι Έλληνες μιλάμε για το παρελθόν μας. Λες και εμείς σήμερα δεν υπάρχουμε ,για να γράψουμε την δική μας ιστορία στην εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους ,στην εξέλιξη της πατρίδας μας ,όπως έχουμε υποχρέωση σαν Έλληνες.

Αυτό το κόλλημα με το παρελθόν μας, έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που αρχίζουν κάποιοι να διαχωρίζουν την θέση τους και από την θρησκεία. Εμείς είμαστε Έλληνες λένε.

Τι δουλειά έχουμε με την θρησκεία των Εβραίων;.

Και γυρνάνε προς τους Δώδεκα Θεούς.!!!!!!! Λες και πριν από τους 12 Θεούς δεν θα υπήρχαν άλλοι Θεοί να λατρεύουν αυτοί που ζούσαν στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ για να απαντήσω σχετικά με την ταύτιση του Χριστιανισμού με την  θρησκεία των Εβραίων και συνεχίζω.

Η Παλαιά διαθήκη είναι γεγονός ότι παρουσιάζει την ιστορία του Εβραϊκού λαού. Ο λόγος που περιελήφθη στα Ιερά βιβλία της θρησκείας μας είναι διότι μέσα στην Παλαιά διαθήκη υπάρχουν οι προφητείες για την έλευση του Κ.Η. Ιησού Χριστού.  Δεν την έχουμε σαν ιστορία των Εβραίων ,αλλά σαν αποδεικτικό στοιχείο στα σχέδια του Δημιουργού μας, για την παρουσία του υιού του στους ανθρώπους.

Επίσης, ακούτε στις εκκλησίες να αναφέρονται οι ιερείς και οι ψάλτες σε λέξεις, όπως Ισραήλ και  Σιών. Αυτές είναι λέξεις του Ουρανού και όχι ανθρώπινες. Ισραήλ καλούσαν τον άνθρωπο που ήταν προικισμένος και άξιος. Στην σημερινή εποχή θα τον λέγαμε ξεχωριστό άνθρωπο. Σιών είναι με λίγα λόγια ,ο τόπος του Θεού όπου κατέληγαν οι Ισραήλ.

Αυτές τις λέξεις τις χρησιμοποίησαν οι Εβραίοι, δεν ήταν δικές τους. Όπως και το Αλληλούια. Και αυτό ουράνια λέξη είναι. Και δεν υπάρχει ανθρώπινη μετάφραση στην κυριολεξία για αυτήν την λέξη

Εμείς είμαστε οπαδοί, και ακόλουθοι του Χριστού. Αναφερόμαστε στην παρουσία του στην Γή ,στην διδασκαλία του, στα θαύματα του και δεν έχουμε καμία σχέση με την θρησκεία των Εβραίων. Αυτοί ακόμα περιμένουν τον Μεσσία τους.

Έλληνας και Χριστιανός είναι ταυτόσημες λέξεις. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Χύθηκε πολύ αίμα από τους προγόνους μας της νεότερης Ελλάδος, για να είναι αυτές οι δύο λέξεις άρρηκτα δεμένες σαν μια έννοια .

Και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι και για αυτούς τους προγόνους μας, που κατάφεραν να μας υπερασπιστούν, να μας ελευθερώσουν ,που κατάφεραν ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς να μην χάσουμε την γλώσσα μας.

Αδέλφια μου Ελληνες. Είναι πολύ σημαντικό να ασχολούμαστε με το παρελθόν μας. Χωρίς φανατισμό όμως. Να ανακαλύπτουμε ιστορικά γεγονότα ή ευρήματα που θα προσθέσουν στην δόξα των προγόνων μας.

Στην διαδρομή αυτή όμως υπάρχουν πολλές παγίδες. Στα κείμενα που διαβάζω στο ιντερνέτ, παρατηρώ τάσεις ρατσισμού, τάσεις απομάκρυνσης από τον Χριστό, βλέπω θυμό, μίσος για τους άλλους, και κάθε τι διαφορετικό από εμάς. Τους Έλληνες.

Και η κυριότερη αν θέλετε από όλες τις παγίδες, που μπορεί να πέσουμε χωρίς να το καταλάβουμε, είναι να προσκολληθούμε τόσο πολύ με το παρελθόν και την ιστορία των προγόνων μας, και να αποκοπούμε από το παρόν, αλλά και ποιο οδυνηρό ακόμα, να αποκοπούμε από το μέλλον μας σαν Έλληνες.

Αυτό που πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς για τα παιδιά μας.

Οι πρόγονοί μας έγραψαν την δική τους ιστορία και είμαστε υπερήφανοι για αυτούς.

Όμως τώρα είναι η δική μας εποχή. Το δικό μας πέρασμα από την Ελλάδα και τον τίτλο του Έλληνα.

Όλοι γνωρίζεται τι είπε ο Κίσινγκερ την δεκαετία του 80, για τον τρόπο που μπορεί κάποιος να αφανίσει τους Έλληνες. Όλοι ξέρουμε τα σχέδια τους. Ας μην του κάνουμε το χατίρι, ούτε σε αυτόν, αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο, να χάσουμε τις αξίες μας, την θρησκεία μας, την ανθρωπιά μας, τους οικογενειακούς δεσμούς, τα ήθη και τα έθιμα μας.

Ας απομακρύνουμε τον φανατισμό από την ζωή μας και τα σχέδια μας. Ας κρατήσουμε ζεστή στην καρδιά μας ,την αγάπη και την παρουσία του Χριστού.

Στα χρόνια που έρχονται , όλοι μας θα δοκιμαστούμε σαν Έλληνες αλλά προ πάντων σαν άνθρωποι. Πρέπει λοιπόν να προσέξουμε , όπως είμαστε υπερήφανοι εμείς για τους προγόνους μας, να είναι και οι μελλοντικοί απόγονοι μας ,υπερήφανοι για εμάς για την ιστορία που γράφουμε τώρα. Μην μας χαρακτηρίσουν γραφικούς.

Είναι δικαίωμα μας να είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες, αλλά είναι και υποχρέωση μας, αφού φέρουμε αυτόν τον τίτλο, να παραδώσουμε την Ελλάδα στις επόμενες γενιές ,καλύτερη από ότι την παραλάβαμε.

Μπορεί να μην έχουμε τα μέσα για τις δημιουργίες των προγόνων μας, άλλα έχουμε μέσα μας τα πνευματικά μέσα και τα ουράνια όπλα ,για να αναπτύξουμε την ανθρωπιά σε αυτόν τον πλανήτη, να διαδώσουμε την αγάπη, την ευγένεια ψυχής, την καλοσύνη, την ψυχική ποιότητα. Είναι αλήθεια ότι είμαστε εκλεκτοί του ουρανού.

Στα δύσκολα χρόνια που μπορεί να έρθουν, ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ανοικτή την πύλη που οδηγεί στον ουρανό, για τους ανθρώπους. Αυτό να έχουμε σαν αποστολή.

Να καλυτερέψουμε ποιοτικά σαν άνθρωποι, σαν ψυχές, σαν πνεύματα και να γίνουμε δάσκαλοι για τους υπόλοιπους λαούς μεταδίδοντας τους την ποιότητα μας και όχι το μίσος μας. Παρουσιάζοντας  την σωστή έκφραση της Ορθοδοξίας σε όλους τους λαούς. Δείχνοντας τους τον δρόμο ,που οδηγεί στον ουρανό, και όχι στο σκοτάδι.

Χωρίς μίσος και φανατισμό .Αν ενωθούμε όλοι μας σε αυτόν τον σκοπό και τα καταφέρουμε, τότε όλες οι επόμενες γενιές θα μιλάνε για τον δικό μας άθλο.

Ακόμα και στον Ουρανό θα μιλάνε για τον άθλο των Ελλήνων.!!!!!!!!!

Για το πώς κατάφεραν μια χούφτα Έλληνες να αλλάξουν τα σχέδια του Θεού, και αντί να έρθει η αποκάλυψη, να έρθει με μεγάλη χαρά από τον Θεό, μια ακόμη ευκαιρία στην ανθρωπότητα. Να στόχος, για έναν που με υπερηφάνεια λέει ότι είναι Έλληνας.

 Είναι δύσκολο τελικά να είσαι Έλληνας.!!!!!!!! 
Να έχεις μέσα στο D.N.A σου το κύτταρο της δημιουργίας και να μην μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα.

Και όμως αδέλφια μου μπορούμε. Μπορούμε να επιδιορθώσουμε και να αναδημιουργήσουμε τον εαυτό μας. Να αναγεννήσουμε μια νέα Ελλάδα με κομμάτια από το παρελθόν, το παρόν και να την σπρώξουμε ξανά δοξασμένη στο μέλλον.

Μια Ελλάδα που αν το πιστέψουμε, θα μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.

Γιατί παιδιά μου ο 3^ος παγκόσμιος πόλεμος που όλοι φοβόμαστε μην γίνει, έχει Ίδη ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια. Όχι με όπλα και βόμβες όπως περιμέναμε.

Είναι ένας πνευματικός παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται αόρατος στο γυμνό μάτι, αλλά τα αποτελέσματα και τις απώλειες τις βλέπουμε καθημερινά. 
Και δυστυχώς εμείς οι Έλληνες χάνουμε σε αυτόν τον πόλεμο.

Χάνουμε αξίες, χάνουμε ήθη και έθιμα, χάνουμε την αγάπη και τον σεβασμό από τις οικογένειες μας, χάνουμε την ποιότητα μας σαν άνθρωποι, χάνουμε ακόμα και τον Χριστό από δίπλα μας.

Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν , ας δούμε τι γίνεται γύρω μας ,και ας ετοιμαστούμε για αντεπίθεση. Να σωθούμε εμείς, η Ελλάδα και η ανθρωπότητα.

Αδέλφια μου  Έλληνες. Είμαι ένας από εσάς. Υπερήφανος για την ιστορία της χώρας μου και το παρελθόν της, και αισιόδοξος για τις δυνατότητες που έχει στο μέλλον, με αρχηγό τον Χριστό.

Να είστε ευλογημένοι.

Πατήρ Φανούριος

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

Ο Άγιος και Οσιομάρτυς Εφραίμ γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1384 σταΤρίκαλα Θεσσαλίας απο πολύτεκνους γονείς και είχε 7 αδέλφια. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Μορφής. Σε ηλικία 14 χρόνων, το 1398 με την προτροπήτης μητέρας του για να αποφύγει το παιδομάζωμα και την υποχρεωτική στράτευσηαπο τους Τούρκους πήγε στο Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Όροςτων Αμωμών της Αττικής, πρώτα ως μοναχός και μετά ως Ιερέας.Το 1416 οι Τούρκοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν την Αττική και ανάγκασαν τον Δούκα των Αθηνών να δηλώσει υποταγή στον Σουλτάνο. Το 1424 οι Τούρκοι εισέβαλαν βιαίως στην Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και έσφαξαν όλους τους Πατέρες της Μονής. Ο Άγιος απουσίαζε στην σπηλιά του πάνω στο βουνό για προσευχή και μόλις επέστρεψε, αντίκρυσε τα πτώματα των Πατέρων και αφού τους έθαψε,θρήνησε γοερώς. 
Τον επόμενο χρόνο, την 14η Σεπτεμβρίου 1425 επανήλθαν οι βάρβαροι και βρήκαν τον Άγιο. Τον συνέλαβαν και τον βασάνιζαν επι 8 1/2 μήνες με μεγάλη μανία και βαρβαρότητα, με βασανιστήρια όπως έκαναν στους Αγίους Γεώργιο, Δημήτριο, Αγία Αικατερίνη, Αγία Βαρβάρα και άλλους. Τέλος τον κρέμασαν ανάποδα απο μία παλαιά μουριά που υπήρχε στον περίβολο του μοναστηριού (σώζεται και σήμερα) και τον τρύπησαν με ένα μεγάλο ξύλο αναμμένο στην κοιλιά, στην περιοχή του αφαλού, μετά τον κάρφωσαν στο δέντρο με μεγάλα σουβλερά γύφτικα καρφιά.Ο Άγιος φλεγόμενος συνέχισε να προσεύχεται.. και τελείωσε μαρτυρικώς τη ζωή του από τους Τούρκους στις 5 Μαίου 1426, ώρα 9 το πρωί... Κοιμήθηκε σε ηλικία 42ετών.


Το Μοναστήρι και η εύρεση των ιερών λειψάνων
Ένα απο τα παλαιότερα μοναστήρια της Αττικής είναι αυτό στο Όρος των Αμωμών (τοποθεσία γνωστή σήμερα ως Νέα Μάκρη). Πολλοί μοναχοί και ιερείς έμειναν εκεί και προσευχήθηκαν στον Κύριο. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγιναν μεγάλες και βάρβαρες σφαγές όπου ξεκληρίστηκε το μοναστήρι, ένα από τα θύματα ήταν και ο άγιός μας. Το 1945 η τότε Μοναχή Μακαρία πήγε στα ερείπια της αρχαίας μονής του Ευαγγελισμού άλλοτε ονομαζόμενης ως Σταυροπηγιακής, του Όρους Αμωμών, στις βορειανατολικές υπώρειες του Πεντελικού. Απο θεία παρόρμηση, διαμόρφωσε ένα κελάκι εκεί και άρχιζε να καθαρίζει τα ερείπια του παλαιού Ναού για να τον ανακατασκευάσει. Εκεί πολλές φορές διαλογιζόταν ότι σε εκείνα τα χώματα είχαν ζήσει κατά την πάροδο των αιώνων άγιοι Μοναχοί και προσευχόταν να " γνωρίσει ή να της φανερωθεί κάποιος από αυτούς". Μια φωνή στην αρχή σιγανή αλλά με τον καιρό δυνατότερη στην ψυχή της, της έλεγε " Σκάψε και θα βρείς αυτό που επιθυμείς" και θαυμαστώς της είχε φανερωθεί ένα σημείο στο προαύλιο του Μοναστηριού. Έτσι στις 3 Ιανουαρίου 1950 έχοντας έναν εργάτη για άλλες εργασίες στο μοναστήρι τον έβαλε να σκάψει στο σημείο όπου της υποδείκνυε η ψυχή της.Ο εργάτης ήταν αρνητικός, ήθελε να σκάψει οπουδήποτε αλλού παρά σε αυτό το σημείο, τελικά μετά από τις εκκλήσεις και τις προσευχές, ο εργάτης πείστηκε και ξεκίνησε να σκάβει. Το σημείο εκεί είχε ένα μισογκρεμισμένο τζάκι, τοίχο και πράγματα που έδειχναν ότι εκεί κάποτε υπήρχε κελί κάποιου μοναχού. Φτάνοντας στο 1,70 μ. βάθος σκάψιμο, βρέθηκε το πρώτο εύρημα.. Ένα κεφάλι.. και όλος ο τόπος απέκτησε μια ευωδιά.. (ήταν 3/1/1950 ώρα 9 το πρωί) σιγά σιγά και με προσοχή η Ηγουμένη Μακαρία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε μία θυρίδα που ήταν πάνω από τον τάφο. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κληρικό γιατί το ράσο του είχε παραμείνει άθικτο. Το βράδυ, διαβάζοντας τον εσπερινό η Ηγουμένη άκουσε βήματα.. ο ήχος ερχόταν από τον τάφο.. μετά από τον περίβολο και έφτασε ως την πόρτα της εκκλησίας. Εκεί πρωτοαντίκρυσε τον άγιο, ψηλό με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν ως το λαιμό, ντυμένο με τη μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μία φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ο άγιος ζήτησε να τον βγάλουν από αυτή την θυρίδα που τον είχαν. Την επόμενη κιόλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού. Το ίδιο βράδυ φανερώθηκε στον ύπνο της ο άγιος και την ευχαρίστησε και της φανέρωσε και το όνομα του, " ΕΦΡΑΙΜ ".

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

ΟΙΚΟΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΑΡΕΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΦΡΑΙΜ

Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ, δ'. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὥσπερ ἀστὴρ νεοφανὴς ἡμῖν ἀνέτειλας, τῇ φανερώσει τῶν σεπτῶν Πάτερ Λειψάνων σου, καὶ θαυμάτων ταῖς ἀκτῖσι πᾶσιν ἐκλάμπεις. Ἀλλὰ πλήρου τὰ αἰτήματα ἑκάστοτε, τῶν πιστῶς σοι προσιόντων Ἐφραὶμ Ἅγιε, καὶ βοώντων σοι· χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ἄγγελος ὥσπερ ἄλλος, οὐρανόθεν ἐπέστης, καὶ ἔδειξας ἡμῖν τὴν χάριν (ἐκ γ'), δι’ ἧς εὐφραίνεις πάντα πιστόν, Ὀσιομάρτυς Ἐφραὶμ θείου Πνεύματος· διό σε μακαρίζοντες, ἀναβοῶμέν σοι τοιαῦτα.
Χαῖρε, ὁ πάλαι καλῶς ἀθλήσας· χαῖρε, ὁ ἄρτι σεαυτὸν ἐκφήνας.
Χαῖρε, εὐφροσύνης καὶ ὁ παραίτιος· χαῖρε, οὐρανίου χαρᾶς ὁ συναίτιος.
Χαῖρε, ἄστρον τὸ νεόφωτον Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ· χαῖρε, ξίφος τὸ ἀμφίστομον τῆς μανίας τοῦ ἐχθροῦ.
Χαῖρε, ὅτι ὁσίως ἐνασκήσει ἐμπρέπεις· χαῖρε, ὅτι νομίμως ἐν ἀθλήσει ἐστέφθης.
Χαῖρε, καινὸν τῆς πίστεως ἔρεισμα· χαῖρε, ἀπίστων φθορὰ καὶ ἄλγημα.
Χαῖρε, δι’ οὗ εὐσεβεῖς κραταιοῦνται· χαῖρε, δι’οὗ δυσσεβεΐς καταργοῦνται.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Βίου σου τοῦ ὁσίου καὶ τέλους σου τοῦ ἁγίου, ἄγνωστα τοῖς πᾶσι πρὶν ἐτέλουν, ἀλλ’ ἀποκαλύψει θαυμαστῇ, τῶν ἱερῶν σου Λειψάνων πανόλβιε, ἐγνώσθης ἐν τοῖς πέρασι, ἅπαντας ἐγείρεις ψάλλειν· Ἀλληλούΐα.


Γνῶσιν λαβόντες θείαν, τῆς ἐνθέου ζωῆς σου, ἐκφάνσει τῶν ἁγίων ὀστῶν σου, αἴνεσιν προσάγομεν Θεῷ τῷ ποικίλοις σὲ δοξάσαντι θαύμασιν, Ἐφραὶμ θεομακάριστε, δι’ ὧν εὐφραίνεις τοὺς βοῶντάς σοι·
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁ θεῖος θεράπων· χαῖρε, φωτὸς ἀΰλου θεάμων.
Χαῖρε, τῶν Ὁσίων ζηλώσας τὴν ἃσκησιν, χαῖρε, τῶν Μαρτύρων ζηλώσας τὴν ἄθλησιν.
Χαῖρε, σκεῦος καθαρότατον ἐπιπνοίας θεϊκῆς· χαῖρε, ἄνθος εὐωδέστατον εὐωδίας μυστικῆς.
Χαῖρε, ὅτι τὸν κόσμον νουνεχῶς ἀπηρνήσω· χαῖρε, ὅτι τὰ ἄνω θαυμαστῶς ἐπορίσω.
Χαῖρε, κοιμίσας τὰ κύματα· χαῖρε, νοὸς ὑψώσας τὸν ἔρωτα.
Χαΐρε, Χριστοῦ γεωργῶν τὴν ἀγάπην· χαΐρε, σατὰν καταργῶν τὴν ἀπάτην.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Δόξαν τὴν κεκρυμμένην, ἣν θεόθεν ἐκτήσω, Ἐφραὶμ Ὀσιομάρτυς Κυρίου, ἐμφανείαις σου ταῖς ἱεραῖς, τοῖς θεασαμένοις σε ἐφανέρωσας, καὶ θαύμασιν ἐπίστωσας, τοὺς πιστῶς Κυρὶῳ βοῶντας· Ἀλληλούΐα.

Ἔλαμψας ἐν τῷ ὄρει, πάλαι τῷ τῶν Ἀμώμων, Χριστῷ εὐαρεστήσας ὁσίως· νῦν δὲ τὴν ἁγίαν σου Μονήν, ἁγιάζεις τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου, Ἐφραὶμ ἐν σοὶ χορεύουσαν καὶ βοῶσάν σοι εὐφροσύνως·
Χαῖρε, ὁ λύχνος τῆς ἡσυχίας· χαῖρε, ὁ τύπος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ὁ εὐφράνας πιστῶν τὴν διάνοιαν· χαῖρε, ὁ αἰσχύνας ἀπίστων τὴν ἄνοιαν.
Χαῖρε, ὁ φοινίξας αἵμασι τῆς ψυχῆς σου τὴν στολήν· χαῖρε, ὁ σφραγίσας σκάμμασιν ἀθλητῶν τὴν σὴν ζωήν.
Χαῖρε, ὅτι ὑπέστης τὴν ὁρμὴν τῶν βαρβάρων· χαῖρε, ὅτὶ μετέσχες ἀϊδίων στεφάνων.
Χαῖρε, λαμπτὴρ ὁσίας ἀσκήσεως· χαῖρε, πρηστὴρ μανίας τοῦ χείρονος.
Χαῖρε, χαρὰ τῆς ἁγίας Μονῆς σου· χαῖρε, φωτὸς θησαυρὸς τρισηλίου.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ζάλην ἅπασαν λύων, καὶ χαρὰν πρυτανεύων, ἐπέστης τῇ σεμνῇ Ἡγουμένῃ καὶ ταύτῃ ἐδήλωσας σαφῶς, τίς εἶ οὗ τὰ σεπτὰ ὀστᾶ ἀνεύρατο, ἡ δὲ ἔνθους γεγονυῖα, τῇ σὴ ἐκφάνσει Θεῷ ἔφη· Ἀλληλούΐα.

Ἤκουσε τῆς φωνῆς σου, καὶ εἶδέ σε ὁμιλοῦντα, παμμάκαρ, ᾗ ὢφθης τῇ Ἡγουμένῃ σοφέ, καὶ ταύτῃ τὸ σὸν ὄνομα ἐδήλωσας, καὶ τέλος σου τὸ ἅγιον· διὸ ἐβόα σοι τοιαῦτα·
Χαῖρε, ὁ μάρτυς ἐν τοῖς Ὁσίοις· χαῖρε, ὁ ἔνδοξος ἐν Ἁγίοις.
Χαϊρε, ὁ βιώσας ζωὴν τὴν ἰσάγγελον· χαῖρε, ὁ τρυγήσας καρπὸν τὸν ἀθάνατον.
Χαῖρε, στέφος χρυσοκόλλητον τῆς ἁγίας σοῦ Μονῆς· χαῖρε, δένδρον εὐθαλέστατον εὐκαρπίας νοητῆς.
Χαῖρε, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῶν Ἀμώμων ἀσκήσας· χαῖρε, ὁ δι’ ἀγάπην τοῦ Σωτῆρος ἀθλήσας.
Χαῖρε, ἐχθροῦ πατήσας τὴν δύναμιν· χαῖρε Χριστοῦ πλουτήσας τήν ἔλλάμψιν.
Χαῖρε, ψυχῶν ὁ καθαίρων τὸν ῥὺπον· χαῖρε, πιστῶν ὁ εὐφραίνων τὸν δῆμον.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Θαύμασι παραδόξοις, καὶ πολλαΐς ἐμφανείαις, κατ’ ὄναρ καὶ καθ’ ὕπαρ ποικίλως, τὴν σὴν δόξαν πᾶσι φανεροΐς, ἢν ἐκ Θεοῦ πάλαι ἐκτήσω Ἅγιε· διὸ τὴν σὴν λαμπρότητα, θαυμάζοντες Θεῷ βοῶμεν· Ἀλληλούΐα.

Ἴασιν ἀναβλύζει, καὶ χαρὰν καὶ ὑγείαν, ἡ θήκη τῶν ἁγίων ὀστῶν σου, τοῖς προσιοῦσι τῇ σῇ Μονῇ, καὶ ζητοῦσιν Ἐφραὶμ τὴν σὴν βοήθειαν· ἔνθεν οἱ τῆς σῆς χάριτος, τρυφῶντες πιστῶς βοῶσι·
Χαῖρε, ἡ βρύσις τῶν ἰαμάτων· χαΐρε, ἡ λύσις τῶν νοσημάτων.
Χαῖρε, ὁ κατ’ ὄναρ καὶ ὕπαρ φαινόμενος· χαῖρε, ὁ κινδύνων παντοίων ῥυόμενος.
Χαῖρε, ὅτι τοὺς καλοῦντάς σε ἁγιάζεις μυστικῶς· χαῖρε, ὅτι τοὺς ὁρῶντάς σε ἐπευφραίνεις θαυμαστῶς.
Χαῖρε, ὁ θεραπεύων τὰ ἀνίατα πάθη· χαῖρε, ὁ ἀπελαύνων τῶν δαιμόνων τὰ ἄχθη.
Χαῖρε, ὁ ὀφθεὶς πολλοῖς ὡς ἠθέλησας· χαῖρε, ὁ διδοὺς χαρὰν οὕς ἐπέλεξας.
Χαῖρε, σκηνῆς οὐρανίου οἰκήτωρ· χαῖρε, ἡμῶν θερμὸς ἀντιλήπτωρ.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Κήρυκες γεγονότες, τῶν πολλῶν σου θαυμάτων, οἱ τῆς σῆς τυχόντες εὐποιΐας, πιστῶν ἐπτέρωσαν τάς ψυχὰς· ἔνθεν πλεῖστοι τῇ Μονῇ σου προστρέχουσι, καὶ δρέπονται τὴν χάριν σου, ἐκ τῶν Λειψάνων σου βοῶντες· Ἀλληλούΐα.

Λάμπων ὡς ἄλλος λύχνος, οὐρανόφωνος ὤφθης, ἐν ὄρει τῶν Ἀμώμων ἀρτίως γνωσθεὶς τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, τῇ ἐκκαλύψει τῶν θείων Λειψάνων σου, ὁ πρῴην τελῶν ἄγνωστος, καὶ πάντας συγκινεῖς βοᾶν σοι·
Χαῖρε, ἡ στήλη ὁσίων πόνων χαῖρε, τὸ κλῆμα ἐνθέων νόμων.
Χαῖρε, ἑωσφόρος Χριστοῦ ὁ νεόφωτος· χαῖρε, Ἐκκλησίας κρηπὶς ἡ νεότευκτος.
Χαῖρε, τύπος ἐνθεότατος ἀρετῶν ἀσκητικῶν· χαῖρε, πέτρα ἡ στερέμνιος ἄθλων τῶν μαρτυρικῶν.
Χαῖρε, ὅτι νομίμως τοῖς τυράννοις ἀντέστης· χαῖρε, ὅτι ἐνδόξως τῷ Κυῥίῳ μετέστης.
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁρῶν τὴν λαμπρότητα· χαῖρε, αὐτοῦ ὑμνῶν τὴν χρηστότητα.
Χαῖρε, ψυχῆς τὴν ἀνδρείαν ἐκφαίνων· χαῖρε, ἐχθρῶν τὴν μανίαν ἐκτρέπων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Μένων ἐγκεκρυμμένος, ἐν ἐτῶν περιόδοις, πολλῶν ὑπὸ τὴν γῆν θεοφόρε, ἀρτίως εὐδοκίᾳ Θεοῦ, ἐγνώσθης ἡμῖν ὡς θησαυρὸς ἅγιος, Ἐφραὶμ καὶ τῇ σῇ χάριτι, πλουτίζεις τοὺς Χριστῷ βοῶντας· Ἀλληλούΐα.

Νέος ἥλιος ὤφθης, τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐκλάμπων τῶν θαυμάτων ἀκτῖσι, καὶ λύεις τὴν νύκτα τῶν παθῶν, τῶν προσιόντων θερμῶς τῇ πρεσβείᾳ σου. Ἀλλὰ καὶ ἡμῖν Ὅσιε ἀεὶ βοῶσι·
Χαῖρε, ὁ βότρυς τῆς εὐφροσύνης· χαῖρε, ὁ λύτης τῆς ἀφροσύνης.
Χαῖρε, τῶν νοσούντων θεόσδοτος ἴασις· χαῖρε, τῶν ποικίλως πασχόντων ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ἄνερ θεοφόρητε τῶν Ὁσίων μιμητὰ· χαῖρε, Μάρτυς τοῦ Παντάνακτος καὶ θέοφρον ἀθλητά.
Χαῖρε, ὁ τῇ ἀσκήσει τὴν ἄθλησιν συνάψας· χαῖρε, ὁ ἐν τῇ δόξῃ τῇ ἄνωθεν ἐκλάμψας.
Χαϊρε, ὁ παθῶν ὁ λύων τὴν ζόφωσιν· χαῖρε, καλῶν ὁ φαίνων τὴν ὄνησιν.
Χαϊρε, ὀφρὺν τῶν βαρβάρων πατήσας· χαῖρε, στερρῶς τὸν ἀγῶνα ἀνύσας.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ξένη πέλει ἡ χάρις, ἣν παρέχεις παμμάκαρ τοῖς ἐπικαλουμένοις σε πᾶσιν· ἔνθεν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀττικήν, ὁ τῶν θαυμάτων σου φθόγγος ἑξέδραμε, καὶ πάντες τοῖς Λειψάνοις σου, προστρέχουσι Θεῷ βοῶντες· Ἀλληλούΐα.

Ὅλος λελαμπρυσμένος, θεϊκαῖς ἀγλαΐαις, ἐφίστασαι τῇ θείᾳ Μονῇ σου, καὶ φαίνῃ διαφὸρῳ μορφῇ τοῖς καθαροῖς τῇ καρδίᾳ ἐν Πνεύματι καὶ νέμεις χάριν ἄφθονον, τοῖς πόθῳ σοι βοῶσι·
Χαῖρε, τὸ κλέος τῶν μοναζόντων· χαῖρε, ὁ στόλος τῶν ὀρθοδόξων.
Χαῖρε, τῆς ἀῦλου εὐκλείας θησαύρισμα· χαῖρε, τῆς ἐξ ὕψους σοφίας ἐναύλισμα.
Χαῖρε, ἄρωμα οὐράνιον χάριτος τῆς θεϊκῆς· χαῖρε, μύρον πολυσύνθετον ἀγωγῆς ἀσκητικῆς.
Χαῖρε, ἅγιον θῦμα δι’ ἀθλήσεως θείας· χαῖρε, σφάγιον θεῖον τῆς βαρβάρων μανίας.
Χαϊρε, ζωῆς ὁσίας ὀσφράδιον· χαῖρε, ἠθῶν ἀμέμπτων κινάμωμον.
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐν τῷ ὄρει Ἀμώμων· χαῖρε, κανὼν πρακτικὸς μονοτρόπων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Παραλύτους συσφίγγεις, δαιμονῶντας ἰᾶσαι, καὶ πάθη τὰ δυσίατα παύεις· ἐντεῦθεν Ἀθηναίων πληθύς, καὶ Πειραιεῖς καὶ περιχώρων ὅμιλοι, τῇ σῇ Μονῇ Πάτερ σπεύδουσιν, ὑμνοῦντές σε καὶ βοῶντες· Ἀλληλούΐα.

Ῥημάτων σου τῶν θείων, ὡς σὲ εἶδεν, ἐκλάμποντα ἐν δόξῃ ἀΰλῳ ἡ εὐσεβὴς νεάνις σοφέ, καὶ τὴν σὴν προστασίαν ὡμολόγησεν, ἢν παρέχεις τῇ σῇ Μονῇ βοῶσί σοι τοιαῦτα·
Χαῖρε, Ὁσίων καύχημα νέων· χαῖρε, Μαρτύρων εὔκλειαν φέρων.
Χαῖρε, τῆς Μονῆς σου προστάτης ἀκοίμητος· χαῖρε, τῶν ἁγίων Ἀγγέλων ὁ σύσκηνος.
Χαῖρε, ὅτι ἐθεράπευσας ἀσθενοῦντας χαλεπῶς· χαῖρε, ὅτι τὸν παράλυτον ἠνώρθωσας θαυμαστῶς.
Χαῖρε, κεφαλαλγίας διαλύσας τὸ βάρος· χαῖρε, τοῦ διαβήτου καταπαύσας τὸ πάθος.
Χαῖρε, Θεοῦ χαρίτων κειμήλιον· χαῖρε, πιστῶν διάδημα τίμιον.
Χαῖρε, Ἐφραὶμ ἀσκητῶν ὡραιότης· χαῖρε, εἰκὼν μοναστῶν καὶ λαμπρότης.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Σέ, ὁράσει ἁγίᾳ, καὶ κατ’ ὄναρ καὶ ὕπαρ, ἐν τῇ σῇ μάνδρᾳ περιπολοῦντα, κατεῖδον μονάστριαι σεμναί, καὶ εὐφροσύνης πολλῆς ἐπληρώθησαν, προστάτην σε κηρύττουσαι, καὶ τῷ Θεῷ ὁμοῦ βοῶσαι. Ἀλληλούΐα.

Τὸ οὐράνιον μύρον, τῇ ψυχῇ θησαυρίσας, εὐφραίνεις τῶν πιστῶν τάς καρδίας, καὶ εὐωδίᾳ μυρεψικῇ, τῶν σεπτῶν σου λειψάνων ποιεῖς λάρνακα, ἀρωματίζειν Ἅγιε, τοὺς εὐλαβῶς σοι ἐκβοῶντας· Χαῖρε, τῆς χάριτος μυροθήκη· χαῖρε, τῆς μάνδρας σου ἔνθεος σκέπη.
Χαῖρε, ἀφθαρσίας εὐώδης παράδεισος· χαῖρε, ἀπαθείας ἁγίας κυπάρισσος.
Χαῖρε, ὅτι καταβέβληκας τὸν ἀντίπαλον ἐχθρόν· χαῖρε, ὅτι ἐμεγάλυνας τοῖς σοῖς πόνοις τὸν Χριστόν.
Χαῖρε, ὁ ὑπὸ χθόνα πλεῖστα ἔτη τελέσας· χαῖρε, ὁ θείᾳ νεύσει ἐκ τῆς γῆς ἀναλάμψας.
Χαῖρε, ψυχῶν καθαίρων τοὺς μώλωπας· χαῖρε, δεινῶν ἐκκαίων τοὺς σκόλοπας.
Χαῖρε, ἀεὶ τάς ἰάσεις παρέχων· χαῖρε, ἡμῶν ἀεὶ προστατεύων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ὕμνησαν τὸν Σωτῆρα, τῇ εὑρέσει θεόφρον, τῶν θείων καὶ πανσέπτων ὀστῶν σου, εὐσεβῶν οἱ δῆμοι πανδημεί, ὅτι ταῦτα ἀσινῆ διετήρησεν, ὑπὸ τὴν γῆν χρόνοις πλείοσιν, ἃ τιμῶντες Ἐφραὶμ βοῶμεν· Ἀλληλούΐα.

Φύλαττε τὴν Μονήν σου ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, τῇ σῇ πρὸς τὸν Σωτῆρα πρεσβείᾳ, καὶ δίδου ταύτῃ πάτερ Ἐφραὶμ , τὰ τῆς εὐλογίας τῆς σῆς δωρήματα· ἰδοὺ γὰρ τῇ σῇ χάριτι, προστρέχει ἀεὶ ἐκβοῶσα.
Χαῖρε, ἡμῶν τὸ ἄρρηκτον τεῖχος· χαῖρε, πιστῶν ἀτίνακτος πύργος.
Χαῖρε, τῆς Μονῆς σου φρουρὸς ἀσφαλέστατος· χαῖρε, τῶν τεκνίων σου φύλαξ καὶ ἔφόρος.
Χαῖρε, στήριγμα θεόσδοτον εὐλαβῶν μοναζουσῶν· χαῖρε, καύχημα οὐράνιον τῶν πιστῶν ἀσκητριῶν.
Χαῖρε, ὅτι βραβεύεις τοῖς πιστοῖς τὰς αἰτήσεις· χαῖρε, ὅτι προσδέχῃ σῶν υἱῶν τάς δεήσεις.
Χαῖρε, ἡμῖν ἐκφαίνων τὰ κρείττονα· χαῖρε, ἀεὶ ἐκτρέπων τὰ χείρονα.
Χαῖρε, Χριστῷ ὑπὲρ πάντων πρεσβεύων· χαῖρε, παθῶν τὴν ἐνέργειαν φλέγων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Χάριτας ἀναβλύζει, καὶ πολλὴν εὐφροσύνην, καὶ θείαν ἀγαλλίασιν Πάτερ, καὶ εὐφραίνει ἡμῶν τάς ψυχάς, καὶ καθαγιάζει ὁμοῦ τὰ σώματα, ἡ θήκη τῶν λειψάνων σου, τῶν ἐκβοώντων τῇ Τριάδι· Ἀλληλούΐα.

Ψάλλοντες ἐν αἰνέσει, τοὺς ἀγῶνάς σου Πάτερ, ὑμνοῦμεν τὴν δοθεΐσάν σοι χάριν καὶ παρεστῶτες τῇ σῇ σορῷ, τὴν προστασίαν σου ἐπιβοώμεθα, ἣν δίδου ἡμῖν Ἅγιε, ὡς ἂν ἀεί σοι ἐκβοῶμεν·
Χαῖρε, ἰσότιμος τῶν Ὁσίων· χαῖρε, συνόμιλος τῶν Μαρτύρων.
Χαῖρε, ἀϊδίων στεφάνων ὁ μέτοχος· χαῖρε, τρισηλίου ἐλλάμψεως ἔμπλεως.
Χαῖρε, γέρας πολυτίμητον τῆς ἁγίας σου Μονῆς· χαῖρε, θέμεθλος νεόδμητος Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς.
Χαῖρε, ὁ κατευφράνας τῶν πιστῶν τάς χορείας· χαῖρε, ὁ ἀναφήνας ἀναβάσεις ἁγίας.
Χαῖρε, δι’ οὗ ἀνίας ῥυσθήσομαι· χαῖρε, δι’ οὗ παθῶν ἰαθήσομαι.
Χαῖρε, πιστῶν πρὸς Χριστὸν ὁ μεσίτης· χαῖρε, κἀμοῦ ἐν ταῖς θλίψεσι ῥύστης.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ὦ τρισόλβιε πάτερ, Ἐφραὶμ ὁσιομάρτυς, τῶν πάλαι Ἁγίων συμπολίτα (ἐκ γ'), σὺν αὐτοῖς δυσώπει τὸν Χριστόν, ὡς ἂν ποικίλων ῥυόμεθα θλίψεων, καὶ ζωῆς τῆς μελλούσης τύχωμεν οἱ τῷ Θεῷ βοῶντες· Ἀλληλούΐα.

Καὶ αὖθις τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ'. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὥσπερ ἀστὴρ νεοφανὴς ἡμῖν ἀνέτειλας, τῇ φανερώσει τῶν σεπτῶν Πάτερ Λειψάνων σου, καὶ θαυμάτων ταῖς ἀκτῖσι πᾶσιν ἐκλάμπεις. Ἀλλὰ πλήρου τὰ αἰτήματα ἑκάστοτε, τῶν πιστῶς σοι προσιόντων Ἐφραὶμ Ἅγιε, καὶ βοώντων σοι· χαὶροις Πάτερ μακάριε.