Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης, Αδιάλειπτη προσευχή και γνώση του εαυτού μας

πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

Για την αδιάλειπτη προσευχή, εάν θέλεις χρησιμοποίησε απλό τρόπο, σε περίπτωση που είσαι απλός και δεν μπορείς να μπεις στον πραγματικό νόημα των Νηπτικών Αγίων Πατέρων της Φιλοκαλίας και πλανηθείς. Διότι δεν βάζουν δυστυχώς μερικοί ως σκοπό την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου, τη μετάνοια, την ταπείνωση, και να έχουν την άσκηση σαν βοηθητικό μέσο για τον Αγιασμό της ψυχής, για να αισθανθούν βαθιά την αμαρτωλότητά τους και να νιώσουν και πολύ την ανάγκη του ελέους του Θεού και να λένε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» με πόνο γλυκό.

Αλλά αντίθετα ξεκινάν με μια ξερή άσκηση και επιδιώκουν τις θείες ηδονές και τα φώτα και πολλαπλασιάζουν συνέχεια τα κομποσκοίνια και αυτό-αγιάζονται με τον λογισμό τους από τους μαθηματικούς υπολογισμούς των κομποσκοινιών τους... Φτιάχνουν φυσικά και σκαμνί ακριβώς στους πόντους, και όλα τ’ άλλα, δηλαδή η κλίση της κεφαλής και η αναπνοή, ακριβώς όπως τα γράφουν οι Άγιοι Κάλλιστοι και Γρηγόριοι της Φιλοκαλίας-ενώ αυτά είναι βοηθητικά μέσα-και νομίζουν ότι κάπου κοντά στους Αγίους βρίσκονται και δωσ’ του κομποσχοίνια, και, όταν πιστέψουν ότι αγιάσανε, αμέσως έρχεται το ταγκαλάκι και στήνει την τηλεόραση, και στη συνέχεια επακολουθούν και προφητείες ταγκαλίστικες κλπ.

Γι αυτό, αδελφέ μου, μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από την μετάνοια, ούτε φώτα ούτε θαύματα ούτε προφητείες ούτε χαρίσματα καθόλου, παρά μετάνοια. Η μετάνοια θα σου φέρει την ταπείνωση, η ταπείνωση θα σου φέρει τη Χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχει μέσα στην Χάρη Του ό,τι χρειάζεται για την δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειασθεί, για να βοηθήσεις μία άλλη ψυχή.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά, και δεν υπάρχει λόγος να τα μπλέκουμε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο την ευχή θα την αισθανθούμε ως ανάγκη κα θα νιώθουμε κούραση και πολλές φορές θα την λέμε, και η καριά μας θα νιώθει γλυκό πόνο, όταν τη λέει την ευχή, και ο Χριστός θα μας σκορπάει και Αυτός τη γλυκεία Του παρηγοριά μέσα στην καρδιά μας.

Η προσευχή δεν κουράζειΗ προσευχή λοιπόν δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει.. κουράζει μόνο, όταν δεν μπούμε στο νόημά της και δεν καταλάβουμε το νόημα των Αγίων μας Πατέρων. Όταν την ανάγκη του ελέους του Θεού την καταλάβουμε, χωρίς να πιέζουμε τον εαυτό μας στην προσευχή, η ανάγκη αυτή της πείνας θα μας αναγκάζει να ανοίγουμε το στόμα σαν το μωρό, για να θηλάσουμε, και θα νιώθουμε παράλληλα και όλη τη σιγουριά σαν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας, το οποίο και αγάλλεται συγχρόνως.

Σαν Ασυρματιστές λοιπόν που είμαστε εμείς οι Μοναχοί, θα πρέπει να βρισκόμαστε σε συχνή επαφή με τον Θεό, και εάν είναι δυνατόν και «εν διαρκεί ακροάσει» για περισσότερη σιγουριά, για να έχουμε κάθε στιγμή άφθονες θείες δυνάμεις.

Ο εχθρός. Ο εχθρός, φυσικά, δεν ησυχάζει και πάντοτε βάλλει ποικιλοτρόπως. Μπορούμε όμως να τον αξιοποιήσουμε και αυτόν, με το να τον κάνουμε εργάτη άμισθο, και να μας βοηθήσει στην αδιάλειπτη προσευχή. Όταν επί παραδείγματι μας φέρνει κακούς λογισμούς ή βλάσφημους, να αρχίζουμε την ευχή και να λέμε και στο ταγκαλάκι: «Καλά που με κέντησες, γιατί είχα ξεχάσει τον Χριστό μου». Όταν λοιπόν κάνουμε αυτό, και να θέλουμε να το κρατήσουμε το ταγκαλάκι, δεν κάθεται, γιατί δεν είναι κουτό να δουλεύει δωρεάν και να κάνει και καλό στη ψυχή μας.

Δουλεύοντας για την αυτογνωσίαΕάν θέλουμε πάλι, για λεπτή εργασία παίρνουμε τα μεγαλύτερα πάθη που έχουμε, με τη σειρά, και όποιο σφάλμα της ημέρας είδαμε, και ζητάμε το έλεος του Θεού ταπεινά, για να λυτρωθούμε, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Μ’ αυτόν τον τρόπο ξερριζώνονται τα πάθη, παράλληλα μάς μένει και η καλή συνήθεια της ευχής, και όχι να επιδιώκουμε εξωτερικά μόνον τη συνήθεια, και μας δημιουργηθούν ψευδαισθήσεις και πλάνες.

Όταν λοιπόν κάνει προηγουμένως το γνώρισμα του εαυτού του κανείς και συναισθανθεί τη μεγάλη του αμαρτωλότητα και τις μεγάλες του Θεού ευεργεσίες, τότε η καρδιά ραγίζει , όσο γρανιτένια και εάν είναι, και τρέχουν τα πραγματικά δάκρυα μόνα τους, και δεν πιέζει ο άνθρωπος τον εαυτό του ούτε στην προσευχή ούτε και να βγάλει δάκρυα. Διότι η ταπείνωση με το φιλότιμο δουλεύουν με τα τρυπάνια στην καρδιά συνέχεια, και οι πηγές αυξάνουν, και το χέρι του Θεού χαϊδεύει συνέχεια το φιλότιμο παιδί Του που εργάζεται.

Όταν ασχολείσαι με τη αμαρτωλότητά σου και κάνεις τη λεπτή σου εργασία, κατ’ αρχάς να έχεις πάντα την ελπίδα στον Θεό, την οποία να κρατάς σφιχτά, για να μη σου φύγει ποτέ. Όσες αμαρτίες δεν είναι σαρκικής φύσεως, μπορείς να τις λεπτολογείς, για να αναγκάζεσαι να ταπεινώνεσαι. Όσες όμως είναι σαρκικής φύσεως, να μην τις λεπτολογείς καθόλου, παρά να θεωρείς τον εαυτό σου ένα βρώμικο τουλούμι γεμάτο βρωμιά. Ούτε και να ξεθαρρέψεις να κάνεις προσευχή για πρόσωπα με σαρκικές ιστορίες, διότι εκτός που θεωρείται αναίδεια, ενώ ο ίδιος δεν έχεις συμφιλιωθεί με τον Θεό, αλλά και θα σε μολύνει ο εχθρός με ακάθαρτους λογισμούς την ημέρα, και τη νύχτα θα σου παίξει ακατάλληλα έργα το ταγκαλάκι και θα σε μολύνει.

Εάν στον ύπνο σού συμβεί κάτι τέτοιο, μην το εξετάζεις καθόλου, όπως επίσης και κανένα περιστατικό στη ζωή σου (σαρκικής πάλι φύσεως), από το οποίο σε γλύτωσε ο Θεός με το να σε σκεπάσει και να σε γλυτώσει σαν το κλωσσοπούλι από τα νύχια του γερακιού, γιατί είναι επικίνδυνο. Όπως ο εχθρός πολλές φορές πετάει μια χειροβομβίδα να σκοτώσει το στρατιώτη, και ο Θεός τον προστατεύει με το να μη γίνει η έκρηξη, και γλυτώνει ο στρατιώτης, και μετά παό καιρό κάθεται ο ανόητος και περιεργάζεται τη χειροβομβίδα και, με το ξεσκάλισμα που της κάνει, σκάει και του τινάζει τα μυαλά στον αέρα, το ίδιο μπορεί να πάθει και ένας νέος, όταν ξεσκαλίζει αμαρτήματα σαρκικής φύσεως. Γι αυτό, όταν τυλιγόμαστε μέσα στο βρώμικο τουλούμι, είναι μεγαλύτερη ασφάλεια.

 

Πρέπει να απενοχοποιήσουμε τον Θεό από τα δεινά μας.

 

Έρχονται στιγμές στην πορεία της ζωής μας, που ο κάθε ένας από εμάς ,θα βρεθεί σε διακλάδωση, σε σταυροδρόμια, σε ένα σύμπλεγμα μονοπατιών και δρόμων, και τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε ,ποιόν δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε για να συνεχίσουμε, αυτήν την πορεία της ζωής μας.

Αχαρτογράφητοι δρόμοι και μονοπάτια, που κανένας μας δεν έχει περπατήσει πριν ,και κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να πει από πριν, που οδηγούνε.

Όμως η ζωή συνεχίζεται ,και εμείς πρέπει να πάρουμε μια απόφαση.

Ποιόν δρόμο να διαλέξουμε; Τις περισσότερες φορές ή επιλογή είναι δύσκολη. Άλλες φορές αποφασίζουμε από ένστικτο, άλλες από την διάθεση της στιγμής ,και άλλες επειδή εκείνη την στιγμή, αυτό πιστεύουμε ότι είναι το σωστό.

Και η διαδρομή της ζωής μας ξετυλίγεται και χαράζεται καθώς συνεχίζουμε.

Άλλοι δρόμοι στην πορεία της ζωής μας, θα μας δικαιώσουν για την επιλογή που κάναμε να τους ακολουθήσουμε, και άλλοι θα κρύβουν δυσάρεστα αποτελέσματα, βάσανα, και άσχημες συνέπειες ,γιατί θα αποδειχτούν ότι κακώς τους βαδίσαμε.

Του κάθε ένα από εμάς ή διαδρομή είναι μοναδική.

Καμιά διαδρομή δεν ταιριάζει με κάποιου άλλου ανθρώπου.

Οι χιλιάδες φορές ,που ο κάθε ένας από εμάς θα πάρει τις δικές του αποφάσεις, για τους δρόμους που θα περπατήσει, καθιστούν αδύνατη την πιθανότητα, να υπάρχει και κάποιος άλλος που να έκανε ακριβώς τις ίδιες επιλογές με εμάς.

Πολλές μπορεί να είναι ίδιες. Ποτέ όμως δεν θα είναι ίδιες όλες.

Ο κάθε ένας από εμάς ,χαρτογραφεί λοιπόν την δική του μοναδική πορεία, καθώς εξελίσσεται η ζωή του ,με δικές του επιλογές.

Χιλιάδες επιλογές, χιλιάδες και οι διαφορετικοί δρόμοι ,που θα χρειαστεί να επιλέξουμε στην πορεία της ζωής μας.

Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΗΣ.

Με τόσες χιλιάδες δικές μας επιλογές ,στην πορεία της ζωής μας, γιατί όταν πάρουμε λάθος δρόμους ,και έρθουν οι άσχημες συνέπειες από την λάθος πορεία που χαράξαμε, να ζητάμε ευθύνες από τον Θεό;

Φαντάζομαι το ίδιο θα αναρωτιέται και ο ίδιος. ΓΙΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Ύστερα από όλα αυτά, σίγουρα κάποια στιγμή, αυτό που πρέπει να κάνουμε ,είναι να απενοχοποιήσουμε μέσα μας τον θεό, από κάθε άσχημο ή κακό ,μας συμβαίνει.

Δεν είμαστε κουρδιστά ρομπότ, χωρίς βούληση και δύναμη να αντιδράσουμε. Εμείς κάνουμε τις δικές μας επιλογές. Γιατί λοιπόν όταν αποδειχτούν λάθος οι επιλογές μας ,να ζητάμε ευθύνες από τον Θεό.;

 

 Όταν κάποιος πεθαίνει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τον πήρε ο Θεός.

Δεν είμαστε κήπος με λαχανικά ,ούτε ο Θεός είναι κηπουρός ,να στέκεται επάνω από την Γη, και να κόβει λάχανα όταν του αρέσουν.

Η έκφραση τον πήρε ο Θεός ,που χρησιμοποιούμε πολλές φορές ,δεν έχει στην κυριολεξία αυτή την έννοια. Δεν τον πήρε. Απλά εκεί κατέληξε.

Σε ορισμένες περιπτώσεις ,για λόγους που ο Θεός ξέρει ,μπορεί να συμβαίνει και αυτό, αλλά είπαμε, για λόγους που ο Θεός ξέρει.

Και όταν η ψυχή του βρεθεί εκεί, ενημερώνεται για τον λόγο που έπρεπε να τελειώσει το ταξίδι της ,εδώ στην Γή με παρέμβαση Θεού.

Ο κάθε ένας μας ,έρχεται με κάποια χαρίσματα και δυνατότητες να περάσει αυτό το στάδιο που λέγεται ζωή.

Οι επιλογές είναι δικές μας. Οι γονείς μας είναι υπεύθυνοι ,για την σωστή μας ενημέρωση, οι δάσκαλοι μας είναι υπεύθυνοι, για την σωστή εκπαίδευση ,και οι πνευματικοί μας πατέρες είναι υπεύθυνοι ,για την ποιότητα της ψυχής που θα αναπτύξουμε.

Με την γνώση που θα λάβουμε από αυτούς, αλλά και από τις καθημερινές εμπειρίες μας στην ζωή, θα αναπτύξουμε την δική μας γνώση και λογική, με τις οποίες θα πορευθούμε , παίρνοντας τις αποφάσεις μας, αλλά, με δική μας ευθύνη.

Δεν μας βάζει ο Θεός, πάνω σε μια μεγάλη μηχανή να τρέχουμε με 200 χιλιόμετρα, ούτος ώστε αν σκοτωθούμε, να του ζητάνε ευθύνες οι συγγενείς μας.

Αν ήταν ντε και καλά να μας πάρει, θα μας έπαιρνε και πριν ανέβουμε στην μηχανή.

Γιατί να μπει σε όλη αυτήν την διαδικασία;

Εμείς πατάγαμε το γκάζι τέρμα.

Είχαμε όμως δικαίωμα επιλογής. Μυαλό έχουμε.

Θα μπορούσαμε να έχουμε ελαττώσει ταχύτητα. Δεν τα κάναμε όμως. Ο Θεός τι μας φταίει;

Όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις θανάτων από ατύχημα , κάποιος είχε την επιλογή για να το αποφύγει ,και να γλυτώσει την δική του την ζωή ,ή των άλλων που πέθαναν από το δικό του λάθος

Και σε θέματα ασθενειών.

Ένας που καπνίζει 40 χρόνια ,γιατί να ζητήσει ευθύνες από τον Θεό ,που έπαθε καρκίνο στους πνεύμονες; Εδώ δεν έλαβε υπ όψιν του ,ούτε τα μηνύματα που είναι γραμμένα, ακόμα και επάνω στο πακέτο με τα τσιγάρα, που το έχει συνέχεια εμπρός του, να τον προειδοποιούν ότι το τσιγάρο προκαλεί καρκίνο. Τώρα που έπαθε, ο Θεός του φταίει;

Μετά υπάρχουν τα θέματα κληρονομικότητας ,από γονείς που δεν εξετάστηκαν πριν κάνουν παιδιά ,και τους μεταβιβάσουν ασθένειες και ένα σωρό άλλα ,στα οποία δεν έχει να κάνει τίποτα ο Θεός. Γιατί;

Γιατί μας έδωσε ελεύθερη βούληση.!!!!!!!

 Μας άφησε ελεύθερους ,εμείς να αποφασίζουμε. Εμείς να κάνουμε τις επιλογές μας.

Και πολλές φορές οι δικές μας λάθος επιλογές ,είναι υπεύθυνες για ένα σωρό άσχημα που μπορεί να προκληθούν, είτε σε εμάς είτε σε άλλους.

Αυτό που κάνει ο Θεός ,είναι να μας δίνει την ευλογία του ,να βρεθούμε κοντά του, όσοι αποδείξουν ότι αξίζουν να βρεθούν εκεί.

Και σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν κρίνει ,πώς πρέπει να επέμβει με την αγάπη του ,και να αλλάξει την ροή κάποιων πραγμάτων, μας κάνει το θαύμα και επεμβαίνει.!!!!!!!!!

Κάνει μια διορθωτική επέμβαση.

Γιατί ίσως ,πρέπει κάποιος να επιτελέσει ένα έργο στο μέλλον ,και πρέπει να επέμβει για να του δώσει την δυνατότητα ,να το επιτελέσει ,ή για όποιον άλλο λόγο ,αυτός θεωρεί σκόπιμο και αναγκαίο.

Άλλα αυτός θα αποφασίσει αν πρέπει η όχι. Και πάντα για το δικό μας συμφέρον.

Ας απενοχοποιήσουμε λοιπόν τον Θεό από τα δικά μας δεινά ,και ας συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, άρα είμαστε και υπεύθυνοι για ην ζωή μας.

Δεν κάνει ο θεός πολέμους, δεν ρίχνει αρρώστιες, δεν κάνει αεροπειρατείες, ούτε αφήνει λακκούβες στον δρόμο που πέφτουμε μέσα.

Ούτε πρέπει να τα βάζουμε με τον Θεό ,για ασθένειες που παρουσιάζονται σε μικρά παιδιά και νεογέννητα.

Έχει να κάνει  με την φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος.

Είναι οι συνέπειες από τα τρόφιμα που τρώμε, από τον αέρα που αναπνέουμε και ένα σωρό άλλα πράγματα, που έχουν αλλοιώσει την φύση.

Οι συνέπειες όλων αυτών, φυσικό είναι να επηρεάσουν την εξέλιξη του είδους μας.

 Δεν ραντίζει ο Θεός με δηλητήρια τα τρόφιμα, ούτε μολύνει τον αέρα που αναπνέουμε. Δεν κάνει διαρροές ραδιενέργειας, ούτε ταΐζει τα ζώα μας με αφύσικες για αυτά  τροφές ,αντίθετες με τον οργανισμό τους ,με σκοπό να αναπτυχθούν γρηγορότερα , άλλα που μέσω της διατροφικής αλυσίδας, σαν συνέπεια  προκαλούν καρκίνους ,ακόμα και σε μικρά παιδιά..

 Σε όλα αυτά τα άσχημα, έχει βάλει ο άνθρωπος το χέρι του.

 

Και οι πρόσφατες καταστροφικές καιρικές συνθήκες στον πλανήτη, είναι συνέπειες ανθρώπινων χειρισμών ,που επέφεραν δυσαρμονία στην λειτουργία της φύσης.

Και φυσικά θα υποστούμε τις συνέπειες.

Είμαστε ελεύθεροι και πληρώνουμε το τίμημα, της μη καλής διαχείρισης αυτής της ελευθερίας μας.

  Όλα αυτά, μας έγιναν σαφέστατα γνωστά όταν αμαρτήσαμε μέσα στον ίδιο τον Παράδεισο, επειδή θέλαμε να κάνουμε ότι μας αρέσει, παρακούοντας τον θεό.

Τότε ο Θεός είχε δύο επιλογές. Ή να μας καταστρέψει σαν είδος απειθάρχητο και επικίνδυνο  ή να μας δώσει την ελευθερία μας να την διαχειριστούμε όπως εμείς θέλουμε μακριά από την άμεση προστασία του.

 Και μας έδωσε άλλη μία ευκαιρία. Την οποία βιώνουμε καθημερινά.

  Αντί να ζητάμε ευθύνες από τον Θεό λοιπόν, ας καταλάβουμε καλύτερα ,ποια είναι η θέση μας ,και ποιες οι ευθύνες μας.

Ο Θεός δεν φταίει για τα δεινά μας. Εμείς τα δημιουργούμε.

Αν έχουμε αγνή ψυχή ,μπορούμε να επωφεληθούμε από την ευλογία του ,που υπάρχει διάχυτη στον κόσμο και να προστατευτούμε από κάποια γεγονότα. Άλλα μέχρι εκεί.

Αν επέμβαινε στην καθημερινότητα του καθενός μας ,τότε θα ήμασταν παιδιά μου ρομπότ…

Αντί να ψάχνουμε όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, να βρούμε κάποιον Θεό, για να τον καταστήσουμε υπεύθυνο ,για όλα τα κακά της μοίρας μας, ας πάρουμε την μοίρα μας στα δικά μας χέρια ,και ας την κατευθύνουμε εμείς, υπεύθυνα στον στόχο μας.

Αντί να του προσάπτουμε ευθύνες ,ας ευχαριστήσουμε τον Θεό ,για αυτήν την ελευθερία που έχουμε, και ας κοιτάξουμε να κάνουμε καλή χρήση σε αυτήν.

Να είστε ευλογημένοι.

Πατήρ Φανούριος

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ

Τα Ψυχοσάββατα της Εκκλησίας μας

Η Αγία μας Εκκλησία όρισε και κάποια ιδιαίτερα Σάββατα να είναι αφιερωμένα εξαιρετικά στις μνήμες των κεκοιμημένων μας και μάλιστα «των απανταχού της Οικουμένης», τα οποία ονομάζει Ψυχοσάββατα. Η «δέησις υπέρ των κεκοιμημένων τω Σαββάτω των ψυχών» είναι γνωστή ως Ψυχοσάββατο. Η δέησις γίνεται κατά τον εσπερινό της Παρασκευής στον οποίο μνημονεύονται όλες οι ψυχές των κεκοιμημένων μας «απ’ αρχής και μέχρι των έσχατων» όπως αναφέρει και η εκτενής συναπτή.

Ο άγιος Νεκτάριος αναφέρει σχετικά: «Η ημετέρα Εκκλησία από της ιεράς ταύτης διδαχθείσης παραδόσεως μακράν του να νομίζη τα εαυτής τέκνα καθαρά από παντός ρύπου, ειδυϊά την ανθρωπίνην ασθένειαν, ου γαρ έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει, εύχεται, παρακαλεί, καθικετεύει τον φιλάνθρωπον Θεόν υπέρ των κοιμηθέντων τέκνων αυτής, θεωρεί δε τα μνημόσυνα ως αναπόφευκτον υποχρέωσιν των ζώντων προς τους κεκοιμημένους. διό ου μόνον δι’ ένα έκαστον επιτελεί μνημόσυνα, αλλά και δύο γενικά ενιαύσια μνημόσυνα περί τε των εν ξένη γη αποθανόντων, και περί των μη νενομισμένων τυχόντων…».

Στο Τυπικό της μονής Σωτήρος Χριστού Μεσσήνης υπάρχει η σημείωσις σχετικά με τα Ψυχοσάββατα: «Πρέπει λοιπόν να γνωρίζωμε ότι το εσπέρας της Παρασκευής κατά το οποίο ψάλλομε τον εσπερινό του Σαββάτου της Απόκρεω μετά την ακολουθία του εσπερινού και την ευχή που δίνει ο ιερέας κατά την απόλυση, βγαίνουμε από το ναό ψάλλοντας τον ψαλμό: «Ο κατοικών εν βοήθεια του Υψίστου», κι αφού όλοι οι αδελφοί φτιάξομε ένα χορό προ του Τιμίου Σταυρού ψάλλομε τον νεκρώσιμο κανόνα κατά τον οποίο εναλλάσσονται ο ιερέας με το διάκονο. Και μετά το πέρας ολοκλήρου της ακολουθίας κατά το σύνηθες, μαζί με την απόλυση, τρώγομε και τα κόλλυβα. Και μετά από αυτά αρχίζουμε την προσευχή. Το ίδιο κάνουμε και το Σάββατο προ της Πεντηκοστής».

Η αγάπη προς τους κεκοιμημένους οδήγησε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καθιέρωση ιδιαίτερης ημέρας της εβδομάδας σ’ αυτούς. Έτσι το Σάββατο, ως επίσης και τα δύο Ψυχοσάββατα αφιερώνονται στη μνήμη τους. Όλες αυτές οι ημέρες οι προς τιμή των κεκοιμημένων συνδέονται με προσευχές υπέρ αναπαύσεως αυτών. «Το Ψυχοσάββατο μας υπενθυμίζει τη διάσταση της αιώνιας ζωής, που φωτίζει και την επίγεια. Το Ψυχοσάββατο μάς υπενθυμίζει την υποχρέωση να θυμόμαστε τους νεκρούς μας και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς». Επίσης μας φέρνει στο νου και τους επίκαιρους στίχους του νεοέλληνα ποιητή Γεωργίου Δροσίνη:

Μήπως ότι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι αντί να έρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;
Μήπως ειν’ αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;


Πόσα και ποια είναι τα Ψυχοσάββατα;

Ψυχοσάββατα στην εκκλησιαστική μας παράδοση υπάρχουν δύο. Το ένα είναι το Σάββατο προ των Απόκρεω και το δεύτερο, το Σάββατο προ της Πεντηκοστής. Επίσης στη Βόρειο Ελλάδα υπάρχει κι ένα τρίτο καθιερωμένο ως Ψυχοσάββατο που πιθανόν έχει να κάμει με τους εορτασμούς του πολιούχου της πόλεως Θεσσαλονίκης, Αγίου Δημητρίου. Στη λειτουργική μας Παράδοση έχουμε εκτός της Μεγάλης Εβδομάδας του Κυρίου μας κι άλλες εβδομάδες, ή άλλους κύκλους μεγάλων εορτών που τείνουν να μοιάσουν προς τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα. Αυτή είναι μία μιμητική καλή πράξη που άρχισε πολύ παλαιά και είναι θα λέγαμε η γενεσιουργός μητέρα όλων των άλλων μεγάλων εορτών, σε υμνογραφία και νηστεία. Έτσι της εορτής του Αγίου Δημητρίου προηγείται Μεγάλη Εβδομάδα που καθιερώθηκε τελευταίως ανελλιπώς, κάθε χρόνο στην αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, προνοία του οικείου Παναγιωτάτου Μητροπολίτου.

Το Σάββατο που προηγείται της Εβδομάδας του Αγίου Δημητρίου, υπάρχει ως τρίτο Ψυχοσάββατο για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω. Επίσης εκτός των παραπάνω ψυχοσαββάτων σε ορισμένα μέρη, κυρίως στην κεντρική Ελλάδα και σ’ αυτή την πρωτεύουσα των Αθηνών συνηθίζονται και άλλα δύο Σάββατα να αφιερώνονται στους κεκοιμημένους, αποκαλούμενα κι αυτά ως Ψυχοσάββατα. Αυτά είναι το Σάββατο μετά το Ψυχοσάββατο της Απόκρεω δηλ. Το Σάββατο της Τυρινής κι επίσης το αμέσως επόμενο Σάββατο της πρώτης εβδομάδος των Νηστειών, το λεγόμενο Ψυχοσάββατο των Αγίων Θεοδώρων.

Το πρώτο Ψυχοσάββατο, το μετά την Κυριακή του Ασώτου Σάββατον λέγεται «Σάββατον των ψυχών» ή «Ψυχοσάββατον», διότι κατ’ αυτό η αγία μας Εκκλησία τελεί μνημόσυνα υπέρ πάντων των κεκοιμημένων. Σχετικά αναφέρει το εκκλησιαστικόν βιβλίον που λέγεται Τριώδιον: «Εξ αυτών των Αποστολικών Διαταγών εν βιβλίω, έλαβεν η του Χριστού Εκκλησία την συνήθειαν του επιτελείν τα λεγόμενα τρίτα και ένατα και τεσσαρακοστά και λοιπά μνημόσυνα των κεκοιμημένων.

Επειδή δε πολλοί κατά καιρούς απέθανον άωρα ή εις ξενιτείαν, ή εις θάλασσαν, ή εις όρη και κρημνούς, ίσως δε και πένητες όντες ουκ ηξιώθησαν των διατεταγμένων μνημοσυνών. Διά τούτο φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι, εθέσπισαν σήμερον μνημόσυνον κοινόν πάντων των απ’ αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων χριστιανών, ίνα και όσοι των μερικών μνημοσυνών ουκ έτυχον συμπεριλαμβάνωνται εις το κοινόν τούτο κακείνοι.

Προς τούτοις, επειδή αύριον ποιούμεν την ανάμνησιν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, και επειδή οι κεκοιμημένοι ουδέ εκρίθησαν, ουδέ έλαβον έτι την τελείαν αντάμειψιν ευκαίρως ακαίρως μνημονεύει σήμερον των ψυχών η Εκκλησία και, εις το άπειρον έλεος του Θεού θαρρούσα, δέεται ίνα ελεήση τους αμαρτωλούς. Ότι δε απάντων κοινώς των τεθνεώτων η μνήμη ενθυμίζει τον κοινόν θάνατον και εις ημάς εν καιρώ αρμοδίω και διεγείρει προς μετάνοιαν, τούτο έστι τρίτον αίτιον του παρόντος μνημόσυνου». Τα ίδια γράφει το Ωρολόγιον και για το Ψυχοσάββατον της Πεντηκοστής.

Το δεύτερο Ψυχοσάββατον είναι ετήσιον μνημόσυνον υπέρ των ψυχών των κεκοιμημένων και η Εκκλησία μας το τελεί εννέα ημέρες μετά την Ανάληψη του Σωτήρος Χριστού, δηλ. το Σάββατο προ της Πεντηκοστής του Πάσχα. «Κατά την ημέραν ταύτην μνήμην ποιείται η Εκκλησία πάντων των από Αδάμ ευσεβώς κοιμηθέντων, δέεται υπέρ αυτών και αιτείται παρά Χριστού του Θεού του αναληφθέντος εις τους ουρανούς και εν δεξί καθεσθέντος του Πατρός, όπως εν ώρα της κρίσεως απολογίαν αγαθήν δώσωσιν αυτώ τω πάσαν κρίνοντι την γην, τύχωσι της εκ δεξιών αυτού παραστάσεως εν χαρά, εν μερίδι δικαίων και εν κλήρω φωτεινώ αγίων και γίνωσιν άξιοι της ουρανίου βασιλείας κληρονόμοι».

Ο άγιος Νεκτάριος σημειώνει σχετικώς «Η Εκκλησία δεομένη υπέρ όλων αυτών που κοιμήθηκαν ευσεβώς, από Αδάμ μέχρι σήμερα, εύχεται όχι μόνο βέβαια υπέρ των χριστιανών διότι κανείς χριστιανός δεν υπήρχε από Αδάμ μέχρι του Χριστού, αλλά δέεται για κάθε ψυχή ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους που έζησε ενάρετα, είτε σύμφωνα με το νόμο, είτε εν ακροβυστία εύχεται (ενν. Η Εκκλησία) στα τροπάρια, ώστε κάθε άνθρωπος που διέπραξε σωστά τα του βίου και προς τον Θεό μετέστη, να τον αξιώσει ο Θεός της ουρανίου Βασιλείας Του».

«Διά της παρούσης διατεταγμένης ακολουθίας υπέρ των ευσεβώς κοιμηθέντων, η Εκκλησία διακηρύττει ότι οι τελειωθέντες ενάρετοι άνδρες από Αδάμ μέχρι Χριστού, είναι άξιοι του θείου ελέους και παρακαλεί το Θεό γι’ αυτούς, ώστε να τους δώσει κατά την ημέρα της κρίσεως «ευπρόσδεκτον απολογίαν». Το φρόνημα αυτό της Εκκλησίας, το οποίο γνωρίζουμε από τους αποστολικούς χρόνους, είναι πολύ ορθό και δίκαιο διότι, αφού ο Κύριος ήλθε για να σώσει τον κόσμο, συνεπάγεται ότι επρόκειτο να σώσει κι όλους, όσους πέρασαν το βίο τους ενάρετα προ της ελεύσεως αυτού (ενν. του Χριστού)• διότι η έλλειψις αρετής στον κόσμο δεν προκάλεσε την ανάγκη της ενσάρκου οικονομίας του Υιού του Θεού, αλλά η έλλειψις της αγαθής σχέσεως προς το Θεό και το μεσότοιχο της έχθρας που αποτελούσε διαχωριστικό μεταξύ Θεού και ανθρώπου και το οποίο ο Υιός του Θεού ήλθε να γκρεμίσει. Αιτία λοιπόν της ελεύσεως του Υιού του Θεού στη γη ήταν η συμφιλίωσις του Θεού με τον άνθρωπο κι όχι η έλλειψις αρετής…».

Ο ίδιος ο άγιος Νεκτάριος για το δεύτερο Ψυχοσάββατο αναφέρει: «Η ακολουθία των κεκοιμημένων τοποθετήθηκε πολύ κατάλληλα, μετά την Ανάληψη του Σωτήρος, διότι δι’ αυτής ο Κύριος ανερχόμενος στους κόλπους του Πατρός κι αφού έλαβε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη, έγινε Κύριος και των ζώντων και των νεκρών. Η Εκκλησία λοιπόν θέλοντας αφ’ ενός μεν να ομολογήσει τον Ιησού Χριστό ζώντων και νεκρών εξουσιαστή, αφ’ ετέρου δε (θέλοντας ενν.) να ανακηρύξει την πίστη της στη δευτέρα Παρουσία, συνέταξε την ακολουθία υπέρ των κεκοιμημένων».

 

 

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ.Η ΣΩΣΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

Πολλές φορές κάνουμε μια προσευχή και δεν βρίσκουμε ανταπόκριση.

Κοιτάμε με παράπονο ψηλά και λέμε. Γιατί;

Η μόνιμη απορία του ανθρώπου προς τον Θεό ,όταν δεν έρχονται τα πράγματα όπως θέλει. Γιατί;

Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση παιδιά μου μαζί, σε  αυτό το ερώτημα.

Ο Θεός μας, έχει μόνιμα απλώσει την ευλογία του πάνω στην Γή. Παντού υπάρχει η παρουσία του, παντού βρίσκεται η Ουσία του θεού, παντού υπάρχει η ενέργεια του και παντού υπάρχει απλωμένο το θαύμα έτοιμο να εκδηλωθεί σε όποιον άνθρωπο το χρειάζεται. Τότε Γιατί; Γιατί δεν εκδηλώνεται το θαύμα σε κάθε Χριστιανό που το έχει ανάγκη και το ζητά;

Γιατί απλούστατα δεν ξέρει πώς να το ζητήσει.

Όπως είπα και πριν η ευλογία του Θεού είναι απλωμένη παντού στην Γή. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εναρμονιστούμε με αυτήν την ενέργεια και να λάβουμε ότι με σύνεση ζητήσαμε.

Και πως άραγε θα εναρμονιστούμε με αυτήν την ενέργεια;

Ας προσπαθήσουμε πρώτα από όλα ,να δούμε από τι αποτελείται αυτή η ενέργεια.

Ένα από τα βασικά στοιχεία που την αποτελούν είναι η Αγάπη!!!!!!!!!!!! Γιατί ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ.

Τι άλλο είναι ο θεός ,που σαν στοιχείο θα μπορούσε να εμπεριέχεται σε αυτήν την ενέργεια; Ο θεός είναι ΑΓΑΘΟΣ

Ένα άλλο στοιχείο από τα βασικά στοιχεία του Θεού είναι η Αγνότητα. Ο θεός είναι ΑΓΝΟΣ.

Άρα και αυτό το στοιχείο θα πρέπει να είναι απαραίτητα μέσα στην ενέργεια της ευλογίας του.

Και άλλες ακόμα ιδιότητες του Θεού. Είναι ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ  ,Είναι ΔΙΚΑΙΟΣ, Είναι ΑΓΙΟΣ και Είναι ΠΙΣΤΟΣ και ΑΛΗΘΙΝΟΣ.

Θα αναφέρω αυτές μόνο τις ιδιότητες του Θεού, γιατί ενώ έχει και άπειρες άλλες, δεν αφορούν κατά την γνώμη μου την σύνθεση που αποτελεί την ευλογία του.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν με αυτές. Και ας πούμε ότι όλες αυτές οι ιδιότητες που ανέφερα ,περιέχονται και αποτελούν την ενέργεια της ευλογίας του.

Και έρχεται το μεγάλο ερώτημα που θα έχουμε όλοι μας. Και τι σημαίνει αυτό;

Αυτό παιδιά μου σημαίνει ,ότι αφού για να δούμε το θαύμα στην ζωή μας ,πρέπει να είμαστε σε αρμονία με την ευλογία του Θεού ,θα πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε ΑΓΑΠΗ, να είμαστε ΑΓΑΘΟΙ και ΑΓΝΟΙ {στην ψυχή , το σώμα και τις σκέψεις}. Να είμαστε ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΙ με τους συνανθρώπους μας, Να είμαστε ΔΙΚΑΙΟΙ, Να είμαστε ΠΙΣΤΟΙ σε αυτά που λέμε και ΑΛΗΘΙΝΟΙ και φυσικά τελευταίο και δυσκολότερο να είμαστε ΑΓΙΟΙ.

 Όχι με τον ίδιο χαρακτηρισμό που προσδίδουμε εμείς στους Αγίους της εκκλησίας μας, αλλά με τον συνήθη χαρακτηρισμό που ένας άνθρωπος, μας χαρακτηρίζει για την ζωή που κάνουμε. Πολλές φορές λέμε για έναν άνθρωπο. Αυτός είναι Άγιος άνθρωπος. Θέλοντας να χαρακτηρίσουμε με μια λέξη την συμπεριφορά του.

Πρέπει λοιπόν να έχουμε ανεπτυγμένα επάνω μας όλα αυτά τα στοιχεία που ανέφερα ,για να μπορούμε να έρθουμε σε αρμονία με την ευλογία του Θεού που βρίσκεται παντού και να ωφεληθούμε από αυτήν. Να βιώσουμε το θαύμα.!!!!!

Εδώ είναι το σημείο που εσείς θα πρέπει να πείτε, πάει ο Παπάς. Τρελάθηκε.!!!!!

Κανείς δεν έχει όλα αυτά τα στοιχεία επάνω του .Όλοι είμαστε λειψοί. Άρα κανείς ποτέ δεν θα δει το θαύμα. Αυτό μας λέει ο παπάς;

Όχι βέβαια. Ακόμα δεν τρελάθηκα. Για την ώρα ξέρω τι λέω παιδιά μου.

Υπάρχουν δισεκατομμύρια σελίδες στο ιντερνέτ με κάθε περιεχόμενο για όλα τα γούστα. Και όμως εσείς επιλέξατε να βρίσκεστε σε αυτήν την σελίδα που είστε τώρα και να διαβάζεται αυτά που διαβάζεται. Άρα;………

Άρα λίγο η πολύ όλοι ή τα έχετε αυτά τα στοιχεία σε κάποιον βαθμό ή αναζητάτε έναν δρόμο για να τα βρείτε.

Για αυτό είστε εδώ. Άρα όλοι σας έχετε την δυνατότητα να βιώσετε το θαύμα. Είτε αναπτύσσοντας αυτά που έχετε, είτε ανακαλύπτοντας τα και υιοθετώντας τα. Δεν έχει σημασία σε ποιον βαθμό τα έχετε αναπτύξει. Σημασία έχει να παλεύετε να τα αναπτύξετε. Να υπάρχουν μέσα σας.

Γιατί αν έχετε αντίθετα από αυτά  στοιχεία ,δεν μπορείτε να εναρμονιστείτε με την ευλογία του Θεού.

Αν είστε κακοί ,θα πλησιάσετε την ευλογία του θεού και αυτή θα σας εξοστρακίσει. Δεν θα γίνεται ποτέ ένα με αυτήν σε οποιοδήποτε επίπεδο. Αν από όλα αυτά που ανέφερα σαν απαραίτητα έχετε κάτι το αντίθετο δεν θα λάβετε ποτέ την ευλογία του. Πάντα θα σας εξοστρακίζει μακριά της. Και πάντα θα απορούμε όταν αυτό μας συμβαίνει. Γιατί;

Δεν μας κάνει εντύπωση παιδιά μου που πάνε χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο στις εκκλησιές ζητώντας το θαύμα, αλλά σε ελάχιστους από αυτούς συμβαίνει; Είναι γιατί αυτοί κατάφεραν να γίνουν ένα με τη ευλογία του Θεού και ωφελήθηκαν από αυτήν.

Και βέβαια υπάρχει και ένας διακόπτης ο οποίος πρέπει να ανοίξει για να γίνει η ένωση αυτή.

Ο διακόπτης αυτός λέγεται προσευχή. Όχι όπως την κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Όταν λέω προσευχή εννοώ προσευχή. Όχι να λέμε στα πεταχτά κάποια λόγια και να κάνουμε τον σταυρό μας σαν να παίζουμε μπουζούκι. Αυτό δεν είναι προσευχή. Ο Θεός δεν είναι η πιτσαρία της γειτονιάς μας για να πάρει στα γρήγορα την παραγγελία μας. Είναι το Α και το Ω. είναι το όλον. Αν μη τι άλλο πρέπει να απευθυνόμαστε σε αυτόν με σεβασμό και αγάπη.

Πρέπει να απομονωνόμαστε κάπου ήσυχα, να αδειάζουμε το μυαλό μας από όλα τα ανθρώπινα ερεθίσματα που θα εμποδίσουν την επικοινωνία με τον θεό και να του παραδώσουμε ελεύθερη την ψυχή μας στην προσευχή. Δεν έχει σημασία ποια προσευχή θα πούμε. Εκείνη την στιγμή ακόμα και ένα βογγητό πόνου από την ψυχή σας είναι προσευχή για τον Θεό.

Το κλάμα του αμαρτωλού που μετανιώνει για τις αμαρτίες του είναι προσευχή για τον θεό.!!!!!!!!!!

Δεν ξέρει εκείνος τι χρειαζόμαστε; Και βέβαια ξέρει. Την ψυχή μας θέλει να δει, πόσο αληθινή είναι. Αν έχει μέσα της τα στοιχεία που ανέφερα ποιο πάνω. Σε οποιονδήποτε βαθμό. Αρκεί να τα έχει η να προσπαθεί αληθινά να τα αποκτήσει.

Για να γυρίσει τον διακόπτη και να πάρουμε την ευλογία. Ας προσευχόμαστε παιδιά μου σωστά λοιπόν και ας προσπαθούμε να αναπτύξουμε επάνω μας, όσο ποιο πολύ μπορούμε τις ιδιότητες από τις οποίες αποτελείτε η ευλογία του θεού. Και το θαύμα θα έρθει στην ζωή μας. Και δεν θα χρειαστεί να ξανά ρωτήσουμε Γιατί σε κάθε αποτυχία μας.

Γιατί το θαύμα θα έρχεται κάθε φορά που θα το έχουμε ανάγκη και σωστά θα το ζητάμε.

Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε την απάντηση στο Γιατί.!!!!!!!!!!!

Τελειώνοντας ,εύχομαι και ελπίζω κάποιες ψυχές να ωφεληθούν ,διαβάζοντας αυτό το κείμενο που η ταπεινότητα μου έθεσε στην προσοχή σας.

Να είστε ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης

AΓΙΑ ΞΕΝΙΑ ΕΚ ΚΑΛΑΜΩΝ. Η θαυματουργή ευχή της Αγίας για παθήσεις και Βασκανία.

AΓΙΑ ΞΕΝΙΑ ΕΚ ΚΑΛΑΜΩΝ.

  

 

Η μεγαλομάρτυρα του Χριστού Ξενία γεννήθηκε έξω από την πόλη της Καλαμάτας το έτος 291.μ.Χ.Οι γονείς της Νικόλαος και Δέσποινα ήσαν χριστιανοί, απλοί και ενάρετοι άνθρωποι. Κατάγονταν από τα ανατολικά μέρη της Ιταλίας και λόγω των σκληρών διωγμών εναντίον του Χριστιανισμού από το ειδωλολατρικό Ρωμαϊκό κράτος, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να καταφύγουν στην Καλαμάτα.

Λόγω αποστάσεως από το μέρος που έμενε η Ξενία δεν ήταν εύκολο να πάει σχολείο.

Η μητέρα της ανέλαβε τον ρόλο της δασκάλας και της έμαθε τα βασικά της γνώσεως και μορφώσεως, που η μητέρα της έριξε το βάρος κυρίως στον ψυχικό-θρησκευτικό εμπλουτισμό γνώσεων και στην καλλιέργεια ήθους και ευγένειας. Τα ειδικά σωματικά χαρακτηριστικά της ήταν απαράμιλλα  ωραία. Ήταν ψηλή στο ανάστημα, με χρυσόξανθα μαλλιά. Ζωηρά και βαθυγάλανα μάτια. Το πρόσωπο της είχε μια ξέχωρη χάρη και ομορφιά. Ήταν δηλαδή στο όλο της παράστημα ωραιότατη πάγκαλη στο σώμα και κατεξοχήν χαριτωμένη σε ήθος τρόπους και ψυχικά χαρίσματα. Τα σωματικά χαρακτηριστικά της Ξενίας δεν γράφτηκαν τυχαία και χωρίς  σκοπό, διότι το κάλλος της έγινε αιτία να γίνει Παρθενομάρτυρα του Χριστού.

 Την πόθησε με σαρκικό πάθος ο Έπαρχος της Καλαμάτας.

 Δομετιανός ονομαζόταν ο έπαρχος της Καλαμάτας  άνθρωπος  σκληρόκαρδος και θηριώδης, φανατικός οπαδός του δωδεκάθεου. Αυτός χρησιμοποιήθηκε ως σατανικό όργανο προκειμένου η 26χρονη Ξενία να παραδοθεί στη βουλιμική του επιθυμία.

Ανθρωπίνως συνέπεσε συμπτωματικά να δει την Παρθένο Ξενία να βαδίζει για το πατρικό της σπίτι, ενώ αυτός επέστρεφε από το κυνήγι στην πόλη. Κυριεύτηκε από σφοδρή σαρκική παθιασμένη επιθυμία να την κάνει δικιά του, στο σημείο να την παντρευτεί....!

Σαν πρώτη ενέργεια μπρος στο σατανικό του πάθος ο Δομετιανός κατέφυγε σε έναν μάγο της περιοχής προκειμένου με μαγεία να κερδίσει τη θέληση της Ξενίας και να πετύχει το ποθούμενο.

 Όμως η πάνσεμνος κόρη αντιλήφτηκε πνευματικά, ότι κάτι άρχισε να κινείται σε βάρος της και με την βοήθεια της πίστεως  και προσευχής  και την δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ,εξουδετέρωσε τις σατανικές πλεκτάνες και αχρήστευσε τα μαγικά τεχνάσματα .

 Αυτό φυσικά που ένιωθε ο Δομετιανός δεν ήταν έρωτας, ήταν ερωτισμός, σαρκικό πυρακτωμένο  πάθος ,ένταση του γενετήσιου ενστίκτου.

    ΤΟ  ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ           

Ήταν από τα πιο φρικαλέα  μαρτύρια ,διότι από την αποτυχία του ο δώδεκα θεϊστής έπαρχος να την κάνει δική του, διέταξε να την δέσουν από τα χέρια γυμνή σε ένα ξύλο, να κόψουν τους μαστούς της  και να κατακάψουν τις πληγές τα πλευρά της, και όλο το σώμα με αναμμένες λαμπάδες!

   Σε όλη την φοβερή αυτή  δοκιμασία δεν έπαυε να προσεύχεται η Ξενία προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αφού είδε ότι δεν λυγίζει η Παρθένο μάρτυς σε αυτά τα μαρτύρια διέταξε να την σύρουν με άλογο γυμνή σε δρόμο με πέτρες μα ούτε και αυτό ήταν αρκετό να την λυγίσει διότι έπαιρνε χάριν και βοήθεια με τις προσευχές από τον θεό. Την αναγκάζει τότε να προσκυνήσει τα είδωλα,  μπήκε γονάτισε και προσευχήθηκε στον Αληθινό Θεό ,και πριν τελειώσει την δέηση στον Κύριο Ιησού Χριστό έγινε σεισμός και γκρεμίστηκαν τα αγάλματα

 Ο έπαρχος αντί να συνετιστεί έγινε θηρίο την έκλεισε στην φυλακή να μείνει νηστική μέχρι να πεθάνει. Εκεί η Ξενία με σύμμαχο την προσευχή βγήκε και πάλι  νικήτρια. Η επιμονή του Έπαρχου  ήταν εωσφορική σατανική και αποφάσισε τελικά αφού την αποκεφαλίσει να της αφαιρέσουν την καρδιά  και το σώμα της να το κάψουν στο πυρ αφού πρώτα το κομματιάσουν σε τεμάχια λεπτά. Το μαρτύριο της έγινε έξω από την Καλαμάτα .

Ο δήμιος στρατιώτης έκοψε την κεφαλήν της Αγίας την τρίτη Μαΐου του σωτηρίου έτους 318,σε ηλικία 26 ετών

Η χάρις που έλαβε από τον Κύριο Ιησού Χριστό είναι εκτός το να θεραπεύει καρδιοπαθείς πάντα με την πίστη του ασθενούς, και την επιπλέον χάριν να λύει κάθε είδους μαγεία, να φυγαδεύει δαίμονες να θεραπεύει ασθένειες ματιών νευρασθένειες ,σεληνιασμένους, και από παθήσεις εξανθημάτων ελκών και μυρμηγκιών και της βασκανίας.

ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΞΕΝΙΑΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥΣ

                                                                   

   Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, ο ρυσαμενος με εκ χειρός του αποστατου Δομετιανου.

 Ο επαμβλυνας πασας τας κατ`εμου επινοιας και μηχανας αυτου. Ο τη αηττητω δυναμει του Σταυρου Σου κατασφαλισας με και σωαν εκ του διασυρμου των ιππων διαφυλαξας.        

 Ο παρασχων μοι την ισχυν καταβαλειν τον πολυμηχανον  εχθρον εν τω σκαμματι του μαρτυριου.

Αυτος και νυν, Δεσποτα, λυτρωσαι την μιανθεισαν ταις βιοτικαις ηδοναις ψυχην μου εκ του βυθου της απωλειας, εν τω απερχεσθαι με εκ του φθαρτου τουτου κοσμου,και δια της μετανοιας καθαραν παραστησον προ του αδεκαστου και φρικτου βηματος σου.

Δος δοξαν τω ονοματι Σου και ενισχυσον με εως τελους κατισχυσαι των ορατων και αορατων εχθρων μου.

 Παντι δε τω επικαλουμενω Σε μετα πιστεως ,δι` εμου της δουλης Σου Ξενιας ,η την ημεραν της προς Σε τον αθανατον και μονον αληθινον Θεον εκδημιας μου μεμνημενω και ταυτην εορταζοντι η την εμην εικονα κατεχοντι και ταυτη πιστως προσπελαζοντι, η την δεησιν μου  ταυτην αναγινωσκοντι και το μαρτυριον μου μελετωντι βοηθειαν εν παντι και ψυχικην σωτηριαν. Και ως ελυσας Κυριε, πασαν κατ`εμου του απεχθους τυραννου μου μαγειαν και επαοιδιαν και ανωτεραν της επηρειας αυτων  ετηρησας  με, ουτως αφανισον τη ανυπερβλητω  και κραταια δυναμει σου, και εκ του δουλου (δεινος), του αιτουντος βοηθειαν παρα Σου, δι`εμου της ταπεινης Σου δουλης, πασαν γοητειαν η μαγγανειαν, πασα φαρμακειαν η επαοιδιαν και πασαν βασκανιαν η αστρομαντειαν, εν παντι αντικειμενω η τοπω ανηκοντι αυτω γενομενην, εν τω αιθερι, εν τη γη και υποκατω της γης, εν τω αερι, εν τοις γλυκεσιν υδασι των λιμνων και ποταμων και των φρεατων και τοις αλμηεσι των θαλασσων.

Και ον τροπον εκρυπτει ο ανεμος χνουν απο προσοπου της γης, ουτω διασκορπισθητωσαν και αφανισθητωσαν και λυθητωσαν υπο του μισοκαλου δαιμονος ενθα κεινται και ωτινι τροπω η σημειω η οργανω η υλη ποιηθεντα και εν οιωνδητινι αριθμω μετρηθεντα  και ωτινι των αστερισμων κατονομασθεντα εν νυκτι, η εν ημερα, εν τω φωτι η εν τω σκοτει.

Απαλλαξον δε πασης της εξ` αυτων επηρειας τον προς Σε τον φιλανθρωπον και ευσπλαχνον Θεον καταφυγοντα πιστον δουλον σου (δεινα) και την ταπεινην σου Μαρτυρα Ξενιαν εις πρεσβειαν προσαγοντα, παντος ψυχικου και σωματικου δεσμου η ασθενειας η γοητειας η μαγγανειας η αστρολογιας η νεκρομαντειας η επαοιδιας και βλαβης του πονηρου  δι` εργου η δια λογου η δια δαιμονων η δι` ανθρωπων ενεργηθεισης.

Τηρησον αυτον φυλαττοντα τας εντολας σου και αβλαβη πασης των πονηρων πνευματων κακωσεως, και αξιωσον γενεσθαι μετοχον των αιωνιων Σου αγαθων, οτι ευλογητος ει εις τους αιωνας.

Αμην. 

Παιδί μου.

Όπως το δέντρο που ωρίμασε  καρπούς ,πολύ νωρίς

Κι όλοι χαλάσανε ,όταν τους χτύπησε το πρώτο κρύο

Έτσι και συ που  βιάστηκες ,ότι μεγάλωσες να πεις 

Και πόνεσες, στο πρώτο δύσκολο της ζωής φορτίο

 

Πριν πάει στην μάχη ,ο στρατιώτης να παλέψει

Πριν την ζωή του αυτός, αποφασίσει να ρισκάρει

Κάποιος χρειάζεται αυτόν ,καλά να εκπαιδεύσει

Αλλιώς ο χάρος ,από τους πρώτους θα τον πάρει

 

Δέκα κλαδιά παιδί μου ,δεν σπάει εύκολα  κανείς

Ένα κλαδάκι μοναχό ,κάνει μια έτσι και το σπάει

Τα ξέρεις όλα  και όλα μου λες πως τα μπορείς

Μα σαν έρθει το δύσκολο, αν είσαι μόνος σε  νικάει

 

Δειλά δειλά  προσεκτικά ,ανοίγουν τα πουλιά φτερά

Σοφά τα έχει ετούτα ,η φύση χρόνια δασκαλέψει

Το ξέρει το πουλί ,πως δεν γνωρίζει ακόμα να πετά

Πως δεν μπορεί σωστά , με τον αέρα να παλέψει

 

Όταν σου δίνω συμβουλές λοιπόν ,να μην με πολεμάς

Δεν σου μιλώ, έτσι για να μιλώ ,δεν θέλω να σε ελέγχω

Πρώτοι εμείς περάσαμε , αυτά που εσύ τώρα περνάς

Σε αυτά που εμείς πονέσαμε , να μην πονάς  προσέχω

Και χαίρομε που σ’ έχω.!!!!!!!!!!!!!!!

 

Πατήρ Ιωάννης

Οι Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας μας (τακτικές και έκτακτες)

Ιερές Aκολουθίες λέγονται οι τελετές ή  οι προσευχές της Εκκλησίας μας, που γίνονται για τη δόξα του Θεού αλλά και για  τη δική μας ωφέλεια. Λέγονται Ακολουθίες γιατί όσα γίνονται σε αυτές δεν είναι τυχαία, αλλά ακολουθούν ένα ορισμένο  τρόπο και γίνονται  σε ορισμένο χρόνο. Με τις Ιερές Ακολουθίες υμνούμε τον Θεό και δεχόμαστε την χάρη Του. Γι΄ αυτό και συμμετέχουμε σε αυτές με ευλάβεια, προσοχή και προσευχή !
Έχουμε Ιερές Ακολουθίες: α) τις τακτικές και β) τις έκτακτες.

   Τακτικές λέγονται οι Ακολουθίες που γίνονται  σε ορισμένο χρόνο και αποβλέπουν, συνήθως, να προετοιμάσουν τους πιστούς για τη Θεία Λειτουργία. Αυτές είναι ο Εσπερινός, το Μεσονυκτικό, ο Όρθρος, και  οι Ώρες.
   Α) Ο Εσπερινός, ο μικρός και ο μεγάλος Εσπερινός, ανάλογα με την εορτή που ακολουθεί. Λέγεται Εσπερινός γιατί γίνεται το εσπέρας, δηλαδή  προς το βράδυ. Η δύση του  ηλίου αποτελούσε τη λήξη  της ημέρας και την αρχή της επόμενης. Αρχίζει με το «Ευλογητός ο Θεός…», ακολουθούν τροπάρια, αιτήσεις από τον Ιερέα, το «Φως ιλαρόν…» και τελειώνει με το «Νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα...», το απολυτίκιο και την απόλυση με το «Δι΄ ευχών».
   Β) Το Μεσονυκτικό, σήμερα τελείται συνήθως στα Μοναστήρια, και  γίνεται «εν τω μέσω της νυκτός». Περιλαμβάνει τροπάρια, ψαλμούς, ύμνους  και  ευχαριστήριες ευχές προς τον Θεό, που μας αξιώνει να δούμε το φως την νέας ημέρας. Διακρίνεται σε  μεσονυκτικό της Κυριακής, του Σαββάτου, και της Σαρακοστής και του Πάσχα.
  Γ) Ο  Όρθρος. Μετά το Μεσονυκτικό ακολουθεί η Ακολουθία του Όρθρου, που περιλαμβάνει ψαλμούς, τροπάρια και ύμνους και  αναφέρονται κυρίως στο εορταζόμενο άγιο της ημέρας ή  της εορτής, αλλά και ύμνους προς τον Θεό και την Θεοτόκο. Έχουμε τον Όρθρο της Κυριακής, του Σαββάτου, της εορτής, της Σαρακοστής. Μετά το τέλος του Όρθρου, ακολουθεί η Θ. Λειτουργία που είναι και αυτή τακτική Ακολουθία και το Μυστήριο των Μυστηρίων. 
  Δ) Οι Ώρες, είναι Ακολουθίες που γίνονται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα της ημέρας. Η  πρώτη (Α΄)  Ώρα γίνεται με το τέλος της Ακολουθίας του Όρθρου, η Τρίτη (Γ΄)  Ώρα  γύρω στις 9 το πρωί, η έκτη (Στ΄) Ώρα γύρω στις 12 το μεσημέρι και η ενάτη (Θ΄) Ώρα πριν τον Εσπερινό της επόμενης ημέρας, περίπου  στις 3 το απόγευμα.
Είναι κατά βάσιν ψαλμοί  και τροπάρια, που αναφέρονται στα γεγονότα του Πάθους του Κυρίου μας: «Κύριε ο το πανάγιόν σου  πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις σου καταπέμψας...», «Ο εν έκτη ημέρα τε και ώρα τω Σταυρώ προσηλώσας...», «Ο εν τη ενάτη ώρα δι ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος...».
   Υπάρχουν και οι Μεγάλες και Βασιλικές  Ώρες, οι οποίες ψάλλονται κατά την παραμονή των Χριστουγέννων, την παραμονή των Θεοφανείων και τη Μ. Παρασκευή. Είναι Ακολουθίες οι οποίες αναφέρονται στον Βασιλέα Χριστό, και επιπλέον σε αυτές –κατά το βυζάντιο- ήταν παρών και ο βασιλέας, εξ ου και Βασιλικές. Αναφέρονται, με ιδιαίτερα τροπάρια και ψαλμούς, περισσότερο στα μεγάλα γεγονότα της ημέρας, που τελούνται από την Εκκλησία μας με κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια. 

   Μαζί με όλες αυτές  τις τακτικές ιερές Ακολουθίες που προαναφέραμε, υπάρχουν στη  λατρεία της Εκκλησίας μας  και οι έκτακτες.
   Έκτακτες ονομάζονται οι Ακολουθίες που γίνονται σε ειδικές περιστάσεις  ή όταν το ζητήσουν οι πιστοί. Αυτές είναι: τα ιερά Μυστήρια, τα Εγκαίνια του Ναού, οι Παρακλητικοί Κανόνες, ο μικρός η μεγάλος Αγιασμός, η νεκρώσιμος Ακολουθία, αλλά  και ένα ακόμα πλήθος περιστασιακών ακολουθιών.
   α) Ακολουθία των Εγκαινίων Ιερού Ναού. Όπως οι Χριστιανοί αφιερώνονται  στον Θεό με το Βάπτισμα,  έτσι και οι Ιεροί  Ναοί αφιερώνονται  στον Θεό με την Ακολουθία των Εγκαινίων. Μετά την Ακολουθία του Όρθρου ο Επίσκοπος, μαζί  με τους Ιερείς και τους πιστούς, λιτανεύει τα  Άγια Λείψανα  τρεις φορές γύρω από τον Ναό. Κατόπιν, με πολλή ευλάβεια, τα τοποθετεί μέσα στην Αγία τράπεζα, σε ειδικά κατασκευασμένη θέση. Ύστερα πλένουν την Αγία Τράπεζα με χλιαρό νερό και κερομαστίχα, τη σφραγίζουν με μύρο, την ντύνουν με τα καλύμματα και την καθαγιάζουν με την πανηγυρική Θεία λειτουργία. Κατά την Ακολουθία των Εγκαινίων γίνεται και η «καθιέρωσις», ο αγιασμός δηλαδή, των Αντιμηνσίων. Αντιμήνσιο (αντί-mensa, που σημαίνει στα λατινικά τραπέζι) είναι τα υφάσματα εκείνα στα οποία απεικονίζεται το Πάθος του Κυρίου, και κάθε Ιερέας τελεί  μόνο πάνω σε αυτό τη Θεία Λειτουργία. Η Ακολουθία των Εγκαινίων θα μας μείνει αξέχαστη, αν έχουμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε.
   β) Ακολουθία του Αγιασμού. Ο Αγιασμός, που τελείται από τον Ιερέα στον Ναό  ή και εκτός του Ναού, διακρίνεται σε μικρό και σε μεγάλο Αγιασμό.
   Ο Μικρός Αγιασμός γίνεται στο Ναό  αλλά και στα σπίτια κάθε πρώτη του μήνα, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, π.χ. στην αρχή της σχολικής χρονιάς, σε θεμέλια σπιτιών, σε αγιασμό καταστημάτων, ιδρυμάτων κ.ά.
   Ο Μεγάλος αγιασμός  τελείται την ημέρα των Θεοφανείων, την παραμονή των Θεοφανείων και κάθε φορά που τελείται το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Έχει περισσότερες Ευχές («λόγια»), για αυτό και ονομάζεται μεγάλος, σε διάκριση με τον μικρό Αγιασμό.
   γ) Παρακλητικός Κανόνας. Η Εκκλησία μας με πολλά μέσα παρηγορεί και ησυχάζει τις ψυχές μας στις δύσκολες  περιστάσεις της ζωής μας. Ένα από αυτά είναι ο Παρακλητικός κανόνας, η «Παράκληση». Η Παράκληση, μικρή και μεγάλη, περιέχει ύμνους,  που απευθύνονται κατ΄ εξοχήν στην Κυρία Θεοτόκο.
   Η μικρή Παράκληση ψάλλεται σε κάθε δύσκολη περίσταση. Με αυτή παρακαλούμε τη Θεοτόκο και όλους τους Αγίους να μεσιτεύσουν στον Θεό για τη σωτηρία μας και την απαλλαγή μας από τις  διάφορες  δοκιμασίες της ζωής.
   Η μεγάλη Παράκληση ψάλλεται το Δεκαπενταύγουστο, εναλλάξ με την μικρή. Λέγεται μεγάλη γιατί έχει σχέση με την μεγάλη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
   δ) Νεκρώσιμη Ακολουθία (κηδεία). Η Εκκλησία μας παρακολουθεί τον πιστό  σε ολόκληρη τη ζωή του και με την νεκρώσιμη ακολουθία τον κατευοδώνει στην αιωνιότητα. Η νεκρώσιμη Ακολουθία αποτελεί προσευχή για την ψυχή του νεκρού, αλλά και διδασκαλία για όσους βρίσκονται ακόμη στη ζωή.  Αποτελείται από χαρακτηριστικά τροπάρια του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, τους Μακαρισμούς, τον Απόστολο, το Ευαγγέλιο, την Ευχή για τον κεκοιμημένο. Η Εκκλησία μας πάντοτε μας θυμίζει ότι θα αναστηθούμε και ότι θα ζήσουμε αιώνια μαζί με τους προσφιλείς μας  νεκρούς και τον αναστημένο μας Κύριο Ιησού Χριστό.
   Έκτακτες ακολουθίες είναι και:
   Το «Τρισάγιο», σύντομη  προσευχή για τον κεκοιμημένο, που γίνεται στο κοιμητήριο (στον τάφο του νεκρού) ή στον ιερό Ναό.
   Το Μνημόσυνο, επίσης προσευχή της ενορίας για την ανάπαυση της ψυχής του νεκρού, στις 40 μέρες, στον ένα χρόνο και στα τρία χρόνια από  το θάνατό του.
   Οι ειδικές Ευχές της Εκκλησίας για την ευλόγηση των απαρχών του καλοκαιριού (των σταφυλιών δηλαδή, κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου), των Βαϊων, των αυγών του Πάσχα, της Φανουρόπιτας. Επίσης η Αρτοκλασία, η ευχή της Βασκανίας, οι ιερές Λιτανείες κ.ά.

Αν θες να γνωρίσεις τον Χριστό….. σπούδασε τον άνθρωπο.!!!!!!

 

Κάθεσαι μόνος ,κάπου απόμερα και παρακολουθείς τους ανθρώπους να κινούνται σαν λαοθάλασσα , σε μια πολυσύχναστη πλατεία.

Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Άνθρωποι σε μια πλατεία να κινούνται.

Ας μπούμε τώρα στην εικόνα ,λίγο ποιο βαθειά.

Σκέπτεσαι τώρα καθώς τους βλέπεις ,ότι ο κάθε ένας από αυτούς, αισθάνεται ότι είναι κάτι το μοναδικό. Ο κάθε ένας έχει και μια ιστορία που κουβαλά μαζί του. Έχει τα βάσανα του ,τις χαρές του, έχει ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπάνε. Έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και την δική του ζωή . Είναι τόσο ξένη η ζωή του σε εσένα, τόσο άγνωστη, τόσο αδιάφορη, σαν να μην υπάρχει καθόλου για εσένα αυτός ο άνθρωπος. Αν αύριο δεν ζει, τίποτα δεν θα αλλάξει στην δική σου την ζωή. Το ίδιο βέβαια  είσαι και εσύ για αυτόν. Ένας άγνωστος.

Πάμε τώρα ποιο βαθειά ακόμα στην εικόνα.

Απομονώνεις από όλους αυτούς έναν μόνο που κάθεται και αυτός κάπου παράμερα και τον παρατηρείς με μεγαλύτερη προσοχή.

 Κάθεται σκεπτικός με βλέμμα αφηρημένο. Ποιος ξέρει τι να σκέπτεται; Τα μάτια του έχουν μια κάποια θλίψη ,που μπορείς να την διακρίνεις εύκολα τώρα που παρατηρείς μόνο αυτόν. Στο μυαλό του σίγουρα περνούν διάφορες σκέψεις ,που πιθανόν να έχουν να κάνουν με την δουλειά του, με κάποια σχέδια που δεν του πάνε όπως θα ήθελε, με κάποιον που τον πλήγωσε, τον πρόδωσε ή ότι άλλο θα μπορούσε να στεναχωρήσει έναν άνθρωπο.

Κοιτάς λίγο καλύτερα και διακρίνεις κάποιο δάκρυ ,να έχει κάνει την εμφάνιση του στην άκρη του ματιού του και ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο στα χείλη. Νοιώθεις και εσύ τώρα περισσότερο ενδιαφέρον για αυτόν τον άνθρωπο .

Πάμε λοιπόν τώρα ακόμα ποιο βαθειά στην εικόνα μας.

Πας κοντά του θέλοντας να μιλήσεις  μαζί του. Σε καλοδέχεται και  αρχίζετε να μιλάτε. Σιγά σιγά σου ξεδιπλώνει το κουβάρι της ζωής του, αρχίζεις και εσύ να του μιλάς για την δική σου ζωή, περνά λίγη ώρα και αρχίζεις να νοιώθεις για αυτόν τον άνθρωπο, φιλία, αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια, ενδιαφέρον. Ξαφνικά νοιώθεις την ύπαρξη του να έχει αποκτήσει σημασία . Αυτός ο άνθρωπος που πριν δεν υπήρχε για εσένα, τώρα υπάρχει.!!!!!!!!!!!!

Έχει σημασία πλέον για εσένα αν θα είναι καλά αύριο, αν θα ζει, αν θα είναι ευτυχισμένος. Ενώ για όλους του υπόλοιπους που περπάτησαν στην ίδια πλατεία εκείνη την ημέρα δεν αισθάνεσαι τίποτα. Δεν έχουν σημασία για εσένα. Δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχεις και εσύ για αυτούς. Άνθρωποι άγνωστοι  ,που πάντα άγνωστοι θα μείνουν, μεταφέροντας ο κάθε ένας τα όνειρα του, τις ελπίδες του, τις χαρές και τις λύπες του, χωρίς να μας αγγίζουν, χωρίς να μας ενδιαφέρουν ,χωρίς να επηρεάζουν την δική μας την ζωή.

Γιατί ποτέ δεν είχαμε τον χρόνο και την διάθεση να τους μάθουμε. Γιατί θα μας ήταν αδιάφορο και δύσκολο. Γιατί μας λείπει η αγάπη για να τους πλησιάσουμε και να γνωρίσουμε τους ανθρώπους.

Στο βάθος της εικόνας και η αλήθεια.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Φαντάζεστε τώρα πόσο μεγάλο είναι το έργο του Θεού, που ενδιαφέρετε , φροντίζει, προστατεύει  και ανησυχεί για τον κάθε έναν από εμάς; Πως τα καταφέρνει;

Απλούστατα. Μας αγαπά όλους και με χαρά του μας πλησιάζει.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πλησιάζοντας λοιπόν τον άνθρωπο ,μπορούμε να μάθουμε πολλά για τον Θεό.

Πατήρ Ιωάννης

ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Ἑρμηνεία
Κείμενο: Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (14ος αἰ.)Ἀπόδοση στὴ νεοελληνικὴ γλώσσα: Χριστόδουλος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἔκδοση: Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν.

1. Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονται σοὶ θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ.
Ἕνας Κύριος εἶναι ὁ Κύριος ὁ Θεός σου, Αὐτὸς ποὺ φανερώνεται (μὲ τρία πρόσωπα, δηλ.) σὰν Πατέρας καὶ σὰν Υἱὸς καὶ σὰν Ἅγιο Πνεῦμα. Σὰν Πατέρας μὲν ἀγέννητος, σὰν Υἱὸς δὲ γεννητὸς (μέν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ πάλι) χωρὶς ἀρχή, καὶ πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο, καὶ χωρὶς νὰ πάθει καμμία ἀλλοίωση, σὰν Λόγος (τοῦ Θεοῦ Πατρός). Αὐτὸς δὲ ὀνομάζεται Χριστός, γιατὶ ἔχρισε (δηλ. ἁγίασε) μὲ τὸ νὰ ἀναλάβει ὁ ἴδιος τὸ δικό μας (ἀνθρώπινο) εἶδος. Καὶ σὰν Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ καὶ Αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ὄχι γιατὶ γεννήθηκε ἀπ᾿ Αὐτόν, ἀλλὰ γιατὶ Αὐτὸς Τὸ στέλνει. Αὐτὸς μόνο εἶναι Θεός. Καὶ μάλιστα ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ ἕνας Κύριος, ποὺ ἐμφανίζεται μὲ τρεῖς ὑποστάσεις. (Εἶναι ἕνας καὶ μοναδικὸς ὁ Θεὸς αὐτός, ποὺ) δὲν διαιρεῖται κατὰ τὴν φύση, τὴ θέληση, τὴν σκέψη, τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐνέργεια, καὶ ὅλα γενικῶς τὰ γνωρίσματα τῆς Θεότητας. Αὐτὸν (λοιπὸν τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό) μόνο θὰ (πρέπει νὰ) λατρεύσεις μὲ ὅλη τὴν δύναμη ποὺ ἔχει ὁ νοῦς σου, καὶ μὲ ὅλο τὸ πλάτος τῆς καρδιᾶς σου καὶ μὲ ὅλη τὴν πληρότητα τῆς δυνάμεώς σου. Καὶ ὅλα ὅσα (ὁ Θεός σου) λέει καὶ ἐντέλλεται, (θὰ πρέπει) νὰ εἶναι πάντοτε νωπὰ μέσα στὴν καρδιά σου, ὥστε νὰ ἐφαρμόζεις καὶ νὰ ἐντρυφᾶς μέσα σὲ αὐτὰ καὶ νὰ ὁμιλεῖς μὲ βάση αὐτὰ (σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις τῆς ζωῆς σου, δηλαδή) καὶ ὅταν κάθεσαι (κάπου καὶ δὲν μετακινεῖσαι), καὶ ὅταν βαδίζεις (γιὰ νὰ πᾶς ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος στὸ ἄλλο), καὶ ὅταν εἶσαι πεσμάνος στὸ κρεββάτι, κι ὅταν εἶσαι ὄρθιος. Καὶ (θὰ πρέπει ἀκόμα) νὰ ἐνθυμεῖσαι πάντοτε (δηλαδὴ ἀδιαλείπτως καὶ χωρὶς διακοπὴ) τὸν Κύριο τὸ Θεό σου καὶ Αὐτὸν μόνο νὰ φοβᾶσαι (μὲ τὸν Ἅγιο φόβο τοῦ Θεοῦ), καὶ νὰ μὴν λησμονήσεις ποτὲ οὔτε Αὐτὸν οὔτε τὶς ἐντολές Του. Γιατὶ (μόνο) ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς θὰ σοῦ δώσει τὴν δύναμη (ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη) γιὰ νὰ ἐφαρμόζεις (στὴν ζωή σου) τὸ (ἅγιο) θέλημά Του. Γιατὶ (ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἔχει κανενὸς τὴν ἀνάγκη) τίποτε ἄλλο δὲν σοῦ ζητεῖ παρὰ μόνον νὰ Τὸν φοβᾶσαι καὶ νὰ Τὸν ἀγαπᾶς (γιατὶ Αὐτὸς ἀκριβῶς ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ συμβαδίζει μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς Αὐτόν) καὶ νὰ ἀκολουθεῖς τὸν δρόμο Του ποὺ Αὐτὸς θέλει (πράγμα ποὺ εἶναι ἡ φυσικὴ συνέπεια τῶν ἄλλων). Αὐτὸς θὰ εἶναι τὸ καύχημά σου καὶ Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ Θεός σου. (Πρόσεξε) μήπως ἀκούγοντας τίποτα σχετικὸ μὲ τὴν (ἠθική) ἀπάθεια τῶν ἀγγέλων καὶ μὲ τὴν ἰδιότητά τους νὰ εἶναι ἀόρατοι, ἢ γιὰ τὴν μεγάλη (κι ἐκπληκτική) πονηρία τοῦ (διαβόλου, πού) ἐκπέσοντος ἀπὸ τὸ ὕψος τὸ ἀγγελικό, καὶ γιὰ τὴν (μεγάλη του) ἐπινοητικότητα καὶ ἐξυπνάδα καὶ εὐστροφία γιὰ κάθε πλάνη, ἐξ αἰτίας ὅλων αὐτῶν ἀποδόσεις σὲ κάποιο ἀπὸ αὐτὰ (τὰ πνεύματα-ἀγαθὰ ἢ πονηρά) τιμὴ ποὺ ἀνήκει στὸν Θεό. (Πρόσεξε) μήπως ἀτενίζοντας τὸ μεγάλο μέγεθος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὴν ποικιλία τῆς κινήσεως τῶν οὐράνιων σωμάτων, τὴν λαμπρότητα τοῦ ἥλιου, τὸ γλυκὸ φῶς τῆς σελήνης, τὴν ὄμορφη διαύγεια τῶν ἄλλων ἀστέρων, τὴ χρησιμότητα τοῦ ἀέρα (καὶ τὴν ἀναγκαιότητά του) γιὰ τὴν ἀναπνοή, καὶ τῆς θαλάσσης ἢ τῆς γῆς τὶς ἀνεξάντλητες προσφορές, καὶ (συνηπαρμένος ἀπὸ τὰ φαινόμενα τοῦτα τὰ λαμπρά) θεοποιήσεις κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ κτίσματα. Γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι κατὰ τρόπο δουλικὸ ταγμένα στὸν μόνο Θεὸ καὶ δημιουργήματα δικά Του, ποὺ ἔλαβαν ὀντότητα ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ἀνυπαρξίας ποὺ ἦσαν, μὲ μόνο τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ (ὅπως λέγει ἡ Γραφή) Αὐτὸς (ὁ Θεός) ἁπλῶς εἶπε καὶ ἔγιναν (ὅλα ὅσα βλέπουμε καὶ δὲν βλέπουμε), Αὐτὸς διέταξε καὶ ἐδημιουργήθησαν. Αὐτὸν λοιπὸν τὸν Κύριο καὶ δημιουργό της κτήσεως πρέπει νὰ τιμήσεις (μὲ λατρεία) σὰν μόνο Θεὸ καὶ μὲ τὴν ἀγάπη νὰ ἑνωθεῖς μαζί Του, καὶ μέρα καὶ νύκτα ἀπὸ Αὐτὸν νὰ ζητᾶς συγχώρεση γιὰ τὰ θεληματικά σου καὶ ἀθέλητα παραπτώματα. Γιατὶ Αὐτὸς (ὁ μεγαλοδύναμος Κύριος) εἶναι (ταυτόχρονα) γεμάτος ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία καὶ μακροθυμία καὶ πολὺ ἔλεος, καὶ κάνει αἰώνια τὸ καλὸ (τὸ ἀγαθό)...

2. Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς.
Δὲν θὰ (πρέπει) νὰ κατασκευάσεις κανένα ὁμοίωμα κάποιου πράγματος ἀπὸ ὅσα βρίσκονται ἐπάνω στὸν οὐρανὸ καὶ κάτω στὴν γῆ καὶ μέσα στὴν θάλασσα, μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς ἀποδώσεις λατρεία καὶ δόξα ὅμοια μὲ ἐκείνη ποὺ ἁρμόζει στὸ Θεό. Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι δημιούργημα τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Θεοῦ, πού, ἀφοῦ τώρα τελευταῖα ἐπῆρε σάρκα γεννηθεὶς ἀπὸ παρθενικὴ γαστέρα, παρουσιάστηκε στὴν γῆ καὶ ἦλθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἀφοῦ πρῶτα ὑπέστη πάθος γιὰ χάρη τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπέθανε καὶ ἀναστήθηκε, ἀνέβηκε ψηλὰ στοὺς οὐρανοὺς μὲ σῶμα κι ἐκάθησε στὰ δεξιά του θρόνου τῆς μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ, στὰ ψηλὰ οὐράνια σκηνώματα. Μὲ τὸ σῶμα δὲ αὐτὸ πρόκειται νὰ ξαναρθεῖ στὴ γῆ, μέσα σὲ δόξα λαμπρή, γιὰ νὰ κρίνει ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους. Αὐτοῦ λοιπὸν (τοῦ Θεοῦ), ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη μας, νὰ κατασκευάσεις τὴν εἰκόνα σὲ ἔνδειξη τῆς ἀγάπης σου γι᾿ Αὐτόν, καὶ νὰ Τὸν θυμᾶσαι βλέποντας τὴν εἰκόνα, καὶ νὰ Τὸν προσκυνᾶς προσκυνώντας τὴν εἰκόνα. Ἐπίσης ἡ εἰκόνα θὰ σὲ βοηθᾶ νὰ στρέψεις τὸ νοῦ σου στὸ ἄξιο προσκυνήσεως σῶμα τοῦ Σωτῆρος, ποὺ τώρα βρίσκεται ψηλὰ στὸν οὐρανὸ στὰ δεξιά του Πατρός. Ἐπίσης (θὰ πρέπει) νὰ κατασκευάσεις εἰκόνες καὶ γιὰ τοὺς Ἁγίους καὶ νὰ τὶς προσκυνᾶς, ὄχι βέβαια σὰν Θεούς, γιατὶ αὐτὸ ἀπαγορεύεται, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξεις μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν σχέση ποὺ ἐσὺ (σὰν θνητὸς ἄνθρωπος) ἔχεις μὲ αὐτοὺς (ποὺ ἦσαν σὰν καὶ ἐσένα ἄνθρωποι), καὶ τὴν διάθεση νὰ τοὺς τιμήσεις μὲ ἐξαιρετικὴ τιμή, πρᾶγμα ποὺ θὰ κάνει τὸ νοῦ σου νὰ πηγαίνει διὰ μέσου τῆς εἰκόνος στοὺς (εἰκονιζομένους) Ἁγίους. Ἔτσι θὰ μιμηθεῖς καὶ τὸν Μωυσῆ, ποὺ ἔφτιαξε τὶς εἰκόνες τῶν Χερουβὶμ μέσα στὰ Ἅγια. Ἔπειτα (μὴν ξεχνᾶς ὅτι) καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἦταν (σὰν μία κάποια) εἰκόνα αὐτῶν ποὺ ἦταν στὰ οὐράνια. Καὶ (μέσα στὴν σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου) τὸ ἅγιο κοσμικὸ εἰκόνιζε ὅλο τὸν κόσμο, καὶ (ὅμως παρὰ ταῦτα) ὁ Μωυσῆς ὅλα αὐτὰ τὰ ὀνόμασε ἅγια, γιατὶ μὲ τοῦτο δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ ἀποδώσει δόξα στὰ κτίσματα, ἀλλὰ διὰ μέσου αὐτῶν στὸν δημιουργό του κόσμου Θεό. Καὶ ἐσὺ λοιπὸν δὲν (θὰ πρέπει) νὰ θεοποιήσεις τὶς εἰκόνες (σὰν ὑλικὸ κατασκεύασμα) τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων. Ἀλλὰ διὰ μέσου αὐτῶν (καὶ μὲ τὴν βοήθειά τους) θὰ (πρέπει νά) προσκυνήσεις (λατρευτικῶς) Αὐτῶν ποὺ μᾶς ἔπλασε πρῶτα κατ᾿ εἰκόνα δική του, καὶ ἔπειτα δέχτηκε ἀπὸ μεγάλη καὶ ἄπειρη ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο νὰ λάβει τὴν εἰκόνα μας τὴν ἀνθρώπινη (δηλ. νὰ παρουσιαστεῖ μὲ ἀνθρώπινη μορφή, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτό) νὰ γίνει ἀντικείμενο ἀπεικονίσεως καὶ περιγραφῆς. Θὰ πρέπει δὲ νὰ μὴν περιοριστεῖς μόνο στὴν προσκύνηση τῆς θείας εἰκόνος, ἀλλὰ νὰ ἐπεκτείνης αὐτὴν καὶ στὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Γιατὶ ὁ σταυρὸς εἶναι πολὺ μεγάλο σημεῖο καὶ δεῖγμα τῆς νίκης τῆς ὁλοκληρωτικῆς του Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ διαβόλου καὶ ὅλης της ἐχθρικῆς γιὰ μᾶς παρατάξεώς του...

3. Οὐ λήψει τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίω.
Μὴ πάρεις στὸ στόμα σου γιὰ τὸ τίποτε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου (καὶ μὴν ὁρκισθεῖς ποτέ) εἴτε γιὰ ὑπόθεση γήινη, εἴτε ἀπὸ φόβο μὴ πάθεις τίποτε κακὸ ἀπὸ κανένα ἄνθρωπο, ἢ ἀπὸ ντροπή, ἢ γιὰ νὰ κερδίσεις προσωπικὸ ὄφελος, ὁρκιζόμενος ψεύτικα, γιατὶ ἡ παράβαση τοῦ ὅρκου σημαίνει ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ νὰ μὴν ὁρκίζεσαι ποτέ, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγεις ὁλοσδιόλου τὸν ὅρκο, γιατὶ ἀπὸ τὸν ὅρκο προέρχεται καὶ ἡ παράβαση τοῦ ὅρκου, ποὺ ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ συγκαταλέγει μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς τὸν ἐπίορκο. Ὅταν λὲς πάντοτε τὴν ἀλήθεια, τότε δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ὁρκίζεσαι, γιατὶ τὰ (ἀληθινὰ πάντοτε) λόγια σου θὰ εἶναι σὰν ὅρκος (καὶ θὰ καθιστοῦν περιττὴ κάθε ἄλλη βεβαίωση μὲ ὅρκο). Ἂν ὅμως συμβεῖ καμμιὰ φορὰ καὶ ὁρκισθεῖς, πρᾶγμα ποὺ μακάρι ποτὲ νὰ μὴν γίνει, ἐὰν μὲν δώσεις τὸν ὅρκο γιὰ κάτι τί σύμφωνο μὲ τὸν Θεῖο Νόμο, τότε θὰ πρέπει νὰ ἐκτελέσεις τὸ νόμιμο αὐτό, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ θὰ πρέπει νὰ ζητήσεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου εὐθύνες ἐπειδὴ ἔδωσε ὅρκο, φροντίζοντας μὲ ἐλεημοσύνη, δέηση καὶ πένθος καὶ σκληραγωγία τοῦ σώματος νὰ ἐξιλεώσεις τὸν Χριστὸ ποὺ εἶπε νὰ μὴν ὁρκίζεσαι. Ἐὰν δὲ ἔδωσες ὅρκο γιὰ πρᾶγμα παράνομο, πρόσεξε μήπως ἐξ αἰτίας τοῦ ὅρκου ἐκτελέσεις παράνομη πράξη, γιὰ νὰ μὴν συγκαταριθμηθεῖς κι ἐσὺ μαζὶ μὲ τὸν Προφητοκτόνο Ἡρώδη. Ἀφοῦ δὲ ἀθετήσεις καὶ παραβεῖς τὸν παράνομο τοῦτο ὅρκο, βάλε κανόνα στὸν ἑαυτό σου νὰ μὴν ξαναορκισθεῖ, καὶ φρόντισε νὰ ἐξιλεωθεῖς ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιώντας μὲ περισσότερη μέριμνα τὰ φάρμακα ποὺ εἴπαμε προηγουμένως, μαζὶ μὲ δάκρυα.

4. Ἓξ ἡμέρας ἔργα καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου. Τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίω τῷ Θεῷ σου.
Μιὰ μέρα τῆς ἑβδομάδος, ποὺ ὀνομάζεται Κυριακή, ἐπειδὴ εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν Κύριο, γιατὶ τὴν ἡμέρα τούτη ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν καὶ (μὲ τὸν τρόπο αὐτό) μᾶς ἔκανε γνωστὴ καὶ βέβαιη τὴν κοινὴ ἀνάσταση, κατ᾿ αὐτὴ θὰ πρέπει κάθε γήινο ἔργο νὰ σταματήσει. Τούτη λοιπὸν τὴν ἡμέρα νὰ τὴν ἁγιάσεις καὶ νὰ μὴν κάνεις κανένα ἔργο βιοτικό, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀπαραίτητα, καὶ νὰ δώσεις τὴν εὐκαιρία σὲ αὐτοὺς ποὺ εἶναι δικοί σου ἢ σὲ ὑπηρετοῦν νὰ ξεκουραστοῦν, ὥστε ὅλοι μαζὶ νὰ δοξάσετε Ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὸ νὰ θανατωθεῖ μας ἔκανε δικούς του καὶ ἀναστήθηκε καὶ ἀνέστησε μαζὶ τὴν δική μας φύση. Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ θυμηθεῖς τὴν μέλλουσα ζωή, καὶ νὰ περάσεις τὸν καιρό σου μελετώντας τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ Κυρίου καὶ ἐξετάζοντας τὸν ἑαυτό σου γιὰ νὰ ἐξακριβώσεις μήπως παρέβης κάτι τί ἢ παράλειψες, ὥστε νὰ διορθώσεις σὲ ὅλα τὸν ἑαυτό σου. Ἐπίσης, τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ περάσεις πολλὲς ὧρες μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ παρακολουθώντας τὶς ἱερὲς (λατρευτικὲς) συνάξεις ποὺ τελοῦνται ἐκεῖ, καὶ νὰ κοινωνήσεις μὲ εἰλικρινὴ πίστη καὶ μὲ ἥσυχη συνείδηση τὸ Ἅγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ κάνεις ἀρχὴ γιὰ μία ζωὴ περισσότερο σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ ξεκαινουργώσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ νὰ τὸν ἑτοιμάσεις γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τῶν μελλοντικῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Γι᾿ αὐτὰ πρέπει νὰ μὴν κάνεις καταχρήσεις οὔτε τὶς ἄλλες ἡμέρες. Τὴ δὲ Κυριακὴ πρέπει ἀπὸ ὅλα νὰ ἀπέχεις, ἀφοῦ μένεις κοντὰ στὸν Θεό, κάνοντας μόνον τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα ἔργα κι ἐκεῖνα ποὺ χωρὶς αὐτὰ δὲν μπορεῖς νὰ ζήσεις. Ἔτσι μὲ τὸ νὰ ἔχεις τὸν Θεὸ σὰν τόπο γιὰ νὰ καταφύγεις, δὲν θὰ πᾶς ἀλλοῦ πουθενά. Καὶ δὲν θὰ ὑποστεῖς τὴν πύρωση ποὺ φέρνει ἡ φλόγα τῶν παθῶν, καὶ δὲν θὰ σηκώσεις (στὸν ὦμο σου) τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Μὲ τὸν τρόπο δὲ αὐτὸ θὰ ἁγιάσεις τὴν (πρώτη αὐτή) ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, (δηλ. μὲ τὸ νὰ τιμᾶς αὐτή) παραμένοντας μακριὰ ἀπὸ κάθε τί κακό. Αὐτὰ δὲ ποὺ εἴπαμε, νὰ τὰ ἐφαρμόσεις καὶ στὶς μεγάλες ἑορτές, πράττοντας τὰ ἴδια (τὰ παραπάνω) καὶ ἀπέχοντας πάλι ἀπὸ ὅσα προηγουμένως εἴπαμε.

5. Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.
Νὰ σέβεσαι τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, γιατὶ ὁ Θεός - χρησιμοποιώντας σὰν ὄργανα αὐτοὺς - σὲ ἔφερε στὴν ζωή, καὶ αὐτοὶ εἶναι γιὰ σένα ἔπειτα ἀπὸ τὸν Θεὸ αἴτιοι τῆς ὑπάρξεώς σου. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ἐσύ, ἔπειτα ἀπὸ τὸν Θεὸ αὐτοὺς καὶ νὰ τιμήσεις καὶ νὰ ἀγαπήσεις, ἂν βέβαια ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς βοηθάει τὴν πρὸς Θεὸ ἀγάπη. Ἂν ὅμως δὲν βοηθάει, τότε νὰ φύγεις ἀμέσως μακριὰ ἀπὸ αὐτούς... Πρέπει νὰ σέβεσαι καὶ νὰ ἀγαπᾶς αὐτοὺς ποὺ γιὰ σένα γίνηκαν πνευματικοὶ πατέρες. Γιατὶ αὐτοὶ ἐσένα σὲ ἔφεραν ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς (ἁπλῆς) ὑπάρξεως, στὴν κατάσταση (τῆς κατὰ Θεόν) ὑπάρξεως καὶ σοῦ μετέδωσαν τὸν φωτισμὸ τῆς (θείας) γνώσεως καὶ σοῦ δίδαξαν τὴν φανέρωση τῆς ἀλήθειας καὶ σὲ ἀναγέννησαν μὲ τὸ λουτρὸ τῆς παλιγγενεσίας καὶ σοῦ φύτεψαν μέσα σου τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἀθανασία (τῆς ψυχῆς) καὶ γιὰ τὴν ἀδιάδοχη βασιλεία καὶ κληρονομία (τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν) καὶ σὲ ἔκαναν, ἀπὸ ἀνάξιο ποὺ ἤσουνα, ἄξιο τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν, καὶ ἀπὸ ἐπίγειο (σὲ ἀντικατέστησαν) οὐράνιο, καὶ ἀπὸ πρόσκαιρο, αἰώνιο καὶ υἱὸ μαθητείας (παρὰ τοὺς πόδας) ὄχι ἀνθρώπου πιά, ἀλλὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ποὺ σοῦ χάρισε τὸ πνέυμα τῆς υἱοθεσίας. Αὐτὸς μάλιστα εἶπε: «Μὴν ὀνομάσετε κανένα ἄνθρωπο πατέρα ἢ καθηγητή, γιατὶ ἕνας εἶναι ὁ πατέρας καὶ καθηγητής σας, ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλεις κάθε τιμὴ καὶ ἀγάπη στοὺς πνευματικοὺς πατέρες, ἔχοντας τὴν συναίσθηση πὼς ἡ τιμὴ ποὺ δίνεις σὲ αὐτοὺς πηγαίνει στὸν Χριστὸ καὶ στὸ Πανάγιο Πνεῦμα, μέσα στὸ Ὁποῖο ἔλαβε τὴν υἱοθεσία, καὶ στὸν ἐπουράνιο Πατέρα, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο πηγάζει κάθε πατριὰ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν γῆ. Πρέπει δὲ νὰ φροντίσεις σὲ ὅλο τὸν βίο νὰ ἔχεις ἕνα πνευματικὸ πατέρα, καὶ νὰ τοῦ ἐξομολογῆσαι κάθε σου ἁμάρτημα καὶ κάθε λογισμὸ ἢ νὰ παίρνεις ἀπ᾿ αὐτὸν τὴν θεραπεία καὶ τὴν συγχώρεση. Γιατὶ σ᾿ αὐτὸν (δηλ. τὸν πνευματικὸ πατέρα) δόθηκε (ἀπὸ τὸν Κύριο ἡ ἐξουσία) νὰ συγχωρεῖ ἢ νὰ μὴν συγχωρεῖ ἁμαρτίες (δηλ. νὰ ἐλευθερώνει ἢ ὄχι ψυχές). Ὅλα ὅσα δὲν συγχωρήσουν στὴ γῆ, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητα (καὶ) στὸν οὐρανό. Καὶ ὅλα ὅσα συγχωρήσουν στὴ γῆ, θὰ συγχωρεθοῦν (καί) στὸν οὐρανό.Αὐτὴ δὲ τὴ χάρη καὶ τὴν δύναμη τὴν ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Χριστό. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπακοῦς σὲ αὐτοὺς καὶ νὰ μὴν ἔχεις ἀντίθετη μὲ αὐτοὺς γνώμη, γιὰ νὰ μὴν φέρεις τὴν καταστροφὴ στὴν ψυχή σου. Γιατὶ ἂν ἐκεῖνος ποὺ ἀντιμιλάει στοὺς σαρκικούς του γονεῖς, σὲ πράγματα ποὺ δὲν ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, τιμωρεῖται - σύμφωνα μὲ τὸν νόμο (τοῦ Μωϋσέως)- μὲ θάνατον, πὼς εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνος ποὺ ἀντιμιλάει στοὺς πνευματικοὺς πατέρες νὰ μὴν δίωχνει μακριὰ τοῦ τὸ πνέυμα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν χάνει τὴν ψυχή του; Γι᾿ αὐτὸ νὰ συμβουλεύεσαι καὶ νὰ ὑπακοῦς μέχρι τέλους στοὺς πνευματικοὺς πατέρες, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή σου καὶ νὰ γίνεις κληρονόμος τῶν αἰωνίων καὶ ἀκηράτων ἀγαθῶν.

6. Οὐ μοιχεύσεις.
Νὰ μὴν πορνεύσεις, γιὰ νὰ μὴν καταντήσεις νὰ γίνεις ἀπὸ μέλος Χριστοῦ μέλος πόρνης, καὶ (ἔτσι) ἀποκοπεῖς ἀπὸ τὸ θεῖο σῶμα (σὰν σάπιο μέλος) καὶ χάσεις τὴν Θεία κληρονομιὰ καὶ ριχθεῖς στὴν γέενα (τοῦ πυρός). Γιατὶ (ὅπως λέει ὁ νόμος) ἐὰν ἡ θυγατέρα ἱερέως ποῦ συλληφθεῖ νὰ πορνεύεται, ὑπομένει τὴν τιμωρία τὸν θάνατο διὰ πυρᾶς, ἐπειδὴ (μὲ τὴν πράξη της) τὸν πατέρα (της) ἐντρόπιασε, πόσο μεγαλύτερη τιμωρία ἀξίζει ὅποιος τέτοια βρωμιὰ κάνει στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Σὺ μὲν λοιπόν, ἂν μπορεῖς, ἐφάρμοσε (στὴν ζωή σου) τὴν παρθενία, γιὰ νὰ μπορέσεις νὰ ἀφιερωθεῖς ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Θεὸ καὶ μὲ τέλεια ἀγάπη σὲ Αὐτὸν νὰ προσκολληθεῖς, μένοντας κοντά Του σὲ ὅλη σου τὴν ζωὴ καὶ φροντίζοντας ἀποκλειστικὰ πάντοτε (νὰ κάνεις) ὅτι ἀρέσει στὸν Κύριο, καὶ (ἔτσι) ἀπὸ τώρα ἐξασφαλίζοντας τὴν μέλλουσα ζωὴ καὶ ζωντας κάτω στὴν γῆ σὰν Ἄγγελος Θεοῦ. Γιατὶ αὐτῶν (δηλαδὴ τῶν Ἀγγέλων) γνώρισμα εἶναι ἡ παρθενία, καὶ γίνεται ὅμοιος μὲ αὐτούς, -ἂν καὶ ἔχει σῶμα- ὅσο τοῦτο εἶναι δυνατόν, ὅποιος ἀκολουθεῖ τὴν παρθενία...Ἂν πάλι προτιμήσεις νὰ ἀκολουθήσεις τὴν (κατὰ Χριστόν) παρθενικὴ ζωὴ καὶ δὲν ἔχεις δώσει τέτοια ὑπόσχεση στὸν Θεό, τότε σου ἐπιτρέπεται νὰ πάρεις μία γυναίκα σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τοῦ Κυρίου, καὶ μόνο μὲ αὐτὴν νὰ κατοικεῖς καὶ νὰ μὴν τὴν θεωρεῖς σὰν δικό σου σκεῦος πρὸς σκοπὸ ἁγιασμοῦ, ἀπέχοντας μὲ ὅλη σου τὴν δύναμη ἀπὸ ξένες γυναῖκες. Θὰ μπορέσεις δὲ τελείως νὰ ἀποφεύγεις αὐτές, ἂν προσέξεις τὶς ἄκαιρες (καὶ ψυχικὰ ἐπικίνδυνες) συναντήσεις καὶ συζητήσεις μαζί τους, καὶ (φρόντιζε) νὰ μὴν σοῦ ἀρέσουν τὰ πορνικὰ λόγια καὶ ἀκούσματα, καὶ νὰ διώχνεις τὰ μάτια τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς σου ἀπὸ πάνω τοὺς ὅσο σου εἶναι τοῦτο δυνατό, καὶ συνήθιζε νὰ μὴν ρίχνεις βλέμματα ἐμπαθῆ καὶ περίεργα πάνω στὴν ὀμορφιὰ τῶν προσώπων. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ κυττάζει μιὰ γυναίκα μὲ κακὴ πρόθεση καὶ ἐπιθυμία, ἤδη (ὅπως λέει ὁ Κύριος) εἶναι σὰν νὰ ἔκανε μαζί της τὴν κακὴ πράξι (τῆς μοιχείας ἢ πορνείας), καὶ ἔτσι ἔχει γίνει ἀκάθαρτος μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ ποὺ βλέπει (τὰ κρυπτά) στὶς καρδιές. Ἀπὸ τὸ σημεῖο δὲ αὐτὸ (τῆς ψυχικῆς ἁμαρτίας, ὁ ἄνθρωπος) ὁ ταλαίπωρος, καταντάει καὶ στὸ νὰ διαπράξει καὶ τὴ σωματικὴ ἁμαρτία. Ἀλλὰ τί μιλάω (μόνο) γιὰ τὶς βρωμιὲς τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας καὶ ὅλες τὶς ἄλλες τέτοιες ποῦ ἐνεργοῦνται κατὰ φύση; Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος ὅταν μὲ περιέργεια κοιτάει τὰ ὄμορφα πρόσωπα, σέρνεται ἀκόλαστα καὶ στὶς παρὰ φύση (σαρκικὲς ἁμαρτίες καί) ἀσέλγειες. Σὺ λοιπόν, ἅμα κόψεις ἀπὸ πάνω σου τὶς πικρὲς ρίζες (τῆς ἁμαρτίας), δὲν θὰ δοκιμάσεις τοὺς καρπούς (της) ἀλλὰ θὰ φέρεις ἀντιθέτως τὸν καρπὸ τῆς ἁγνότητας καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ ποὺ ἔρχεται μαζί της, χωρὶς τὸν ὁποῖο κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ ἰδεῖ τὸν Κύριο.

7. Οὐ κλέψεις.
Νὰ μὴν κλέψεις, γιὰ νὰ μὴν σοῦ δώσει πολὺ μεγαλύτερη τιμωρία ὁ γνωρίζων τὰ κρύφια (Θεός), ἐπειδὴ Τὸν περιφρόνησες. Μᾶλλον πρέπει ἀπ᾿ ὅτι ἔχεις, κρυφὰ νὰ δίνεις σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, γιὰ νὰ πάρεις ἑκατονταπλασίονα καὶ νὰ κληρονομήσεις ζωὴ αἰώνια στὸν μέλλοντα αἰῶνα ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ βλέπει τὰ κρυφά.

8. Οὐ φονεύσεις.
Νὰ μὴν φονεύσεις, γιὰ νὰ μὴν ἐκπέσεις ἀπὸ (τὴν χάρη) τῆς υἱοθεσίας ποὺ σοῦ ἔδωσε Ἐκεῖνος ποὺ ἀνασταίνει τοὺς νεκρούς, καὶ νὰ γίνεις μὲ τὰ ἔργα σου παιδὶ ἐκείνου ποὺ ἐξ ἀρχῆς εἶναι δολοφόνος τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ δὲ ὁ φόνος ἔχει ὡς ἀφορμὴ τὸ κτύπημα, τοῦτο δὲ τὸ μάλωμα, καὶ τοῦτο τὸ θυμό, ὁ δὲ θυμὸς ἔρχεται ἐξ ἀφορμῆς τῆς ζημίας ἢ τοῦ κτυπήματος ἢ τῆς βρισιᾶς ποὺ ἄλλοι μᾶς κάνουν, γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστὸς ἐκεῖνον ποὺ σοῦ παίρνει τὸ πανωφόρι, μὴν ἐμποδίσεις νὰ σοῦ πάρει καὶ τὸ χιτώνα σου καὶ μὴν ἀποκριθεῖς μὲ βρισιὲς σὲ ἐκεῖνον ποὺ σὲ βρίζει. Γιατὶ μὲ τὸν τρόπο τοῦτο, καὶ τὸν ἑαυτό σου καὶ ἐκεῖνον ποὺ σοῦ κάνει κακὸ θὰ γλιτώσεις ἀπὸ τὸ φοβερὸ κακὸ τοῦ φόνου. Σὺ λοιπόν, (κάνοντας ἔτσι), θὰ πετύχεις τὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν σου ποὺ ἔχεις ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ εἶπε: «δίδετε συγχώρεση (σὲ ὅσους σας φταίουν) καὶ θὰ συγχωρεθοῦν καὶ οἱ δικές σας ἁμαρτίες». Ἐκεῖνος δὲ ποὺ κακολογεῖ καὶ κακοποιεῖ τοὺς ἄλλους, (αὐτός) θὰ δώσει λόγο καὶ θὰ τιμωρηθεῖ μὲ αἰώνια τιμωρία. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶπε: «αὐτὸς ποὺ θὰ πεῖ τὸν ἀδερφὸ τοῦ «μωρέ», εἶναι ἄξιος νὰ ριχτεῖ στὴ γέενα τοῦ πυρός». Ἂν λοιπὸν κατορθώσεις νὰ ξεριζώσεις τὸ κακὸ (ἀπὸ μέσα σου) καὶ νὰ χαρίσεις στὴν ψυχή σου τὴ μακαριώτητα τῆς πραότητος, δόξασε τὸν Χριστὸ ποὺ εἶναι ὁ διδάσκαλος καὶ ὁ συνεργὸς τῶν ἀρετῶν, χωρὶς τὸν Ὁποῖον, ὅπως ἔμαθες, δὲν μποροῦμε τίποτα καλὸ νὰ κάνουμε. Ἂν πάλι δὲν μπορέσεις νὰ μείνεις πράος (καὶ μακριὰ ἀπὸ τὸν θυμό), νὰ κατηγορεῖς τὸν ἑαυτό σου ποὺ θυμώνει, καὶ νὰ μετανοιώνεις μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ εἴτε τοῦ μίλησες ἄσχημα, εἴτε τοῦ ἔκανες κακό. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ μετανιώνει ὅταν ἡ ἁμαρτία τοῦ βρίσκεται στὰ πρῶτα βήματα, αὐτὸς δὲν φτάνει στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι, (ἀντιθέτως δέ) ὅποιος μὲ ἀδιαφορία (καὶ ἀναισθησία) ἀντιμετωπίζει τὶς μικρὲς πτώσεις, αὐτὸς γι᾿ αὐτὲς θὰ πέσει καὶ στὶς μεγαλύτερες.

9. Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ.
Νὰ μὴν συκοφαντήσεις, γιὰ νὰ μὴν ἐξομοιωθεῖς μ᾿ ἐκεῖνον ποὺ παλιὰ (στὴν ἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς) ἐσυκοφάντησε στὴν Εὔα τὸν Θεό, καὶ γίνεις καταραμένος ὅπως ἐκεῖνος. Ἀλλὰ μᾶλλον πρέπει, ἂν τοῦτο δὲν θὰ κάνει κακὸ στοὺς πολλούς, νὰ σκεπάζεις τὰ κακὰ τοῦ διπλανοῦ σου (ποὺ μοιάζουν μὲ πτῶμα), γιὰ νὰ μοιάσεις ὄχι τοῦ Χάμ, ἀλλὰ τοῦ Σὴμ καὶ τοῦ Ἰάφεθ, καὶ νὰ κερδίσεις τὴν εὐλογία.

10. Οὐκ ἐπιθυμήσεις πάντα ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστι.
Νὰ μὴν (ἐπιθυμήσεις νὰ ἁρπάξεις) τίποτα ξένο, ποὺ ἀνήκει στὸν διπλανό σου. Οὔτε κτῆμα, οὔτε χρῆμα, οὔτε δόξα, οὔτε τίποτε ἀπὸ ὅσα ἀνήκουν στὸν πλησίον σου. Γιατὶ ἡ ἐπιθυμία (τῶν ξένων πραγμάτων) ἀφοῦ γεννηθεῖ στὴν ψυχή, γεννάει ἁμαρτία. Ἡ δὲ ἁμαρτία ἁμα γίνει, φέρνει τὸν θάνατο. Σὺ δέ, ὅταν θὰ μένεις ξένος πρὸς τὴν ἐπιθυμία τῶν πραγμάτων τοῦ ἄλλου, θὰ κατορθώσεις νὰ μείνεις μακρυὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἁρπαγή, ποὺ ἔχει σὰν αἴτιο τὴν πλεονεξία. Σὺ μάλιστα πρέπει (ὄχι μόνο νὰ μὴν βάζεις στὸ μάτι τοῦ διπλανοῦ σου τὰ καλά, ἀλλά) καὶ ἀπὸ τὰ δικά σου νὰ δίνεις σὲ αὐτὸν ποὺ ζητᾶ, καὶ νὰ ἐλεεῖς, ὅσο μπορεῖς, αὐτὸν ποὺ ἔχει τὴν ἀνάγκη σου, καὶ νὰ μὴν διώξεις αὐτὸν ποὺ σοῦ ζητάει δανεικά. Καὶ ἂν βρεῖς κάτι ποὺ χάθηκε, νὰ τὸ δώσεις στὸν κύριό του, ἔστω κι ἂν αὐτὸς εἶναι ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους σου ἐχθρούς. Γιατὶ μὲ τὸν τρόπο τοῦτο καὶ θὰ ἀγαπήσετε, καὶ θὰ νικήσεις ἐσὺ τὸ κακὸ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ καλοῦ, ὅπως ὁ Χριστὸς σὲ διατάζει.

                                                                        .................................
Ὅταν λοιπὸν ὅλα αὐτὰ ἐσὺ τὰ ἐκτελεῖς μὲ ὅλη σου τὴν δύναμη καὶ ζεῖς μέσα στὴν ἀτμόσφαιρά τους, τότε μέσα στὴν ψυχή σου θὰ ἀποκτήσεις (σὰν μεγάλο ἀπόκτημα) τὸν θησαυρὸ τῆς εὐσέβειας, καὶ θὰ εὐαρεστήσεις στὸν Θεὸ καὶ θὰ εὐεργετηθεῖς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ γίνεις κληρονόμος τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα εἴθε ὅλοι νὰ τὰ κερδίσουμε, μὲ τὴν χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν Ὁποῖο ἀνήκει κάθε δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνηση (λατρευτική) μαζὶ μὲ τὸ ἄναρχό του Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιο καὶ ἀγαθὸ καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες, Ἀμήν.