Συγχώρηση και Συγνώμη.Δυο σκαλοπάτια για τον ουρανό

Αν η αγάπη είναι ο τρόπος να βρούμε την μυστική πόρτα που οδηγεί στον ουρανό, η συγχώρηση παιδιά μου, είναι το κλειδί που ανοίγει αυτήν την πόρτα.

Με την συγχώρηση ,εξασκούμαστε στην αγάπη.

Κανείς δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο προς τον Παράδεισο, και κανείς φυσικά δεν μπήκε ποτέ στον Παράδεισο, αν δεν είχε καταφέρει πρώτα στην ζωή του, να μάθει να συγχωρεί.

Όταν κάποιος μας κάνει κάποιο κακό, στην ουσία, μας μεταφέρει στο κομβικό εκείνο σημείο, όπου θα πρέπει να δώσουμε εξετάσεις στον Θεό, για την ποιοτική εξέλιξη της ψυχής μας έως εκείνο το σημείο.

Τότε είναι που θα δοκιμαστούμε σε όλα που έως τότε έχουμε αναπτύξει επάνω μας. Την αγάπη μας προς τους ανθρώπους, την καλοσύνη μας, την σοφία μας, το αν έχουμε καταλάβει ή όχι, όλα αυτά που έχουμε διαβάσει στα ιερά μας βιβλία, και με καμάρι τα μεταφέρουμε στις συζητήσεις μας, την υπομονή μας, και γενικά όλες μας τις αξίες.

Όταν κάποιος μας βλάψει, χτυπάνε οι δείκτες των αξιών μας ,και βλέπουμε στις αντιδράσεις μας , την πραγματική μας εικόνα.

Όχι αυτήν την εικόνα που δείχνουμε στην καθημερινότητα μας στους άλλους, ούτε την εικόνα που εμείς πιστεύουμε για τον εαυτό μας ,ότι έχουμε.

Αυτά όλα χάνονται ,μόλις κάποιος μας πειράξει και βγαίνει στην επιφάνεια αυτό που πραγματικά είμαστε. Η αληθινή μας εικόνα ,που παρουσιάζει την πνευματική μας κατάσταση, που έχουμε αναπτύξει έως εκείνη την στιγμή.

Όποτε αναφέρομαι στο θέμα αυτό, πάντα παίρνω ερωτήσεις ,όπως, μα πως είναι δυνατόν να συγχωρήσω παππούλη μου κάποιον που έκανε κακό σε εμένα, στην οικογένεια μου, στην δουλειά μου, στην ίδια μου την ζωή;

Και η απάντηση μου, πάντα η ίδια. Εύκολα παιδί μου. Πολύ εύκολα.

Εξ΄ άλλου να συγχωρήσετε σας ζητώ, δεν σας ζητώ να του παραδώσετε και τα υπάρχοντά σας. Ας ξεκινήσουμε πρώτα από αυτό, και βλέπουμε κάποια άλλη στιγμή, για το τι πρέπει να κάνει κάποιος τα υπάρχοντα του, αν πραγματικά τον ενδιαφέρει να ζήσει την αιώνια ζωή κοντά στον Κ.Η. Ιησού Χριστό.

Να συγχωρήσετε για να καθαρίσετε την δική σας ψυχή πρώτα, από τον βάσανο του θυμού και της κακίας, που κυριαρχεί μέσα σας για αυτόν τον άνθρωπο, και κάνει το μυαλό σας συνεχώς να υποφέρει και να δηλητηριάζει τις σκέψεις σας.

Αυτός ο θυμός και η κακία παιδιά μου, βλάπτει περισσότερο, εμάς που δεν συγχωρούμε τελικά, παρά αυτόν που μας έβλαψε.

Και αυτό που συνήθως ακουγόμαστε να λέμε, για κάποιον που μας έκανε κακό, εγώ τον συγχωρώ , ας τον τιμωρήσει ο Θεός….. αν το καλοσκεφτούμε ,είναι για γέλια σαν το δούμε σε όλη του την διάσταση.

Τον συγχωρούμε, και τον στέλνουμε στον Θεό ελπίζοντας κατά βάθος να τον τιμωρήσει;

Τι είδος συγχώρεση είναι αυτή;

Λέμε ότι τον συγχωρούμε για να νοιώσουμε καλοί Χριστιανοί, αλλά με ανακούφιση τον στέλνουμε για τιμωρία στον Θεό. Και έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι συγχωρέσαμε.

 Κάποτε ο Απόστολος Πέτρος έχοντας υπόψη του τον εβραϊκό νόμο, που  έλεγε πρέπει να συγχωρούμε μέχρι τρείς φορές, θέλοντας να φανεί γενναιόδωρος, ρωτά τον Χριστό αν είναι αρκετές, να συγχωρούμε μέχρι επτά φόρες.

Ο Χριστός του απαντά, ότι όχι επτά ,αλλά εβδομήντα φορές επτά, εννοώντας το άπειρο και παντοτινό. Το μέτρο που πρέπει να συγχωρούμε, δεν είναι η ανθρώπινη θέλησή μας και οι νόμοι, αλλά ο ίδιος ο Θεός που συγχωρεί τον καθένα μας όσες φορές και αν έφταιξε, φτάνει να έχει μετανοήσει και να του το ζητήσει ειλικρινά.

Ο ίδιος ο Θεός που και εμείς έχουμε ζητήσει συγχώρεση από αυτόν, άπειρες φορές , και θα ζητήσουμε και άπειρες άλλες στην διάρκεια της ζωής μας, καθώς κατά περίεργο τρόπο ,για τον εαυτό μας αισθανόμαστε , ότι έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε συγνώμη και συγχώρηση από τον Θεό συνέχεια.

Θα επαναλάβω στο σημείο αυτό όμως παιδιά μου ,αυτό που είπα λίγο πριν. Και έχω τον λόγο μου, που το κάνω.

Το μέτρο που πρέπει να συγχωρούμε, δεν είναι η ανθρώπινη θέλησή μας και οι νόμοι, αλλά ο ίδιος ο Θεός που συγχωρεί τον καθένα μας όσες φορές και αν έφταιξε, φτάνει να έχει μετανοήσει και να του το ζητήσει ειλικρινά.

Δεν είναι η ανθρώπινη θέληση μας και οι νόμοι, αλλά ο ίδιος ο Θεός, φτάνει………………, φτάνει να έχουμε μετανοήσει ,και να του το έχουμε ζητήσει ειλικρινά.

Εδώ είναι και το μυστικό, της σημερινής ομιλίας.

Ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο, που θα πρέπει να προσέξουμε.

Όση ώρα μιλάω ,κάποιοι από εσάς που με ακούτε, σκέπτεστε τα εξής.

Μα αν ήταν έτσι πατέρα Ιωάννη, για να είμαστε σωστοί με τον Θεό, θα έπρεπε να καταργηθούν τα δικαστήρια, να μην υπάρχουν νόμοι, ούτε δικαστές, ούτε αστυνομία, ούτε κράτος δικαίου γενικά.

Αν μπορούσαμε να διαμορφώσουμε έναν τέτοιο κόσμο, οι μισοί θα ήταν θύματα και οι άλλοι μισοί θύτες.

Όταν όποιος μας έκανε κακό ,θα πρέπει να τον συγχωρούμε, τότε προκειμένου να πάμε στον Παράδεισο, θα πρέπει να είμαστε εμείς τα πρόβατα για να τρώνε οι λύκοι.

Ο κάθε ένας θα μπορούσε να μας εξαπατήσει, να μας κλέψει, να μας προκαλέσει σωματικές και ψυχικές βλάβες ,και να γελάει μετά με την αφέλεια μας ,αφού θα τον συγχωρούμε.

Όχι παιδιά μου. Δεν είναι έτσι. Θυμηθείτε μια μικρή φράση που είπα πριν.….. ο Θεός πάντα μας συγχωρεί, φτάνει να έχουμε μετανοήσει και να του το έχουμε ζητήσει ειλικρινά.

Εδώ είναι όλη η σημασία της ομιλίας.

Οι κάτοικοι στα Σόδομα και τα Γόμορρα, δεν ζήτησαν συγχώρεση από τον Θεό. Δεν μετανόησαν για τις αμαρτίες τους. Τιμωρήθηκαν.

Πώς να συγχωρήσεις κάποιον που δεν θέλει συγχώρεση και δεν έχει μετανοήσει για το κακό που σου έκανε; Με το ζόρι;

Ακόμα και οι νόμοι των ανθρώπων, λαμβάνουν υπ΄οψιν τους στα δικαστήρια, την ειλικρινή μεταμέλεια κάποιου που έσφαλε, αλλά κατάλαβε το λάθος του, και ζητά συγχώρεση, και του επιβάλουν ελαφρότερη ποινή η και τον απαλλάσσουν σε κάποιες ελαφρές περιπτώσεις.

Πώς να συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες κάποιου ανθρώπου, αν δεν πάει ο άνθρωπος αυτός να εξομολογηθεί ,μετανοώντας με συντριβή καρδίας, και να ζητήσει συγχώρεση;

Όταν κάποιος σας εξαπάτησε, και όχι μόνο δεν ζητά συγνώμη, αλλά προσπαθεί να σας κάνει και μεγαλύτερο κακό, τότε πως θα τον συγχωρήσετε;

Πρέπει να τον συγχωρήσετε;

Ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο αυτό, και θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός για την προσέγγιση μου.

Ο Χριστός στην Κυριακή προσευχή ,τοποθετεί μεταξύ των σημαντικών αιτήσεων προς τον Πατέρα και την προϋπόθεση συγχωρήσεως των άλλων: «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Αυτή η συγχώρηση των οφειλών των άλλων αποτελεί προϋπόθεση, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την κοινωνία μας με τον Θεό Πάτερα.

Μέσα από τη σοφή διδασκαλία των πατέρων της ερήμου, διαβάζουμε ένα περιστατικό στο οποίο φαίνεται ,το πώς οι πατέρες της ερήμου δίδασκαν τη συγχωρητικότητα.

Κάποιος χριστιανός πήγε να συμβουλευθεί τον Άββα Σιλουανό. «Έχω ένα θανάσιμο εχθρό, πάτερ», του εξομολογήθηκε. «Τα κακά που μου έχει προξενήσει αυτός ο άνθρωπος είναι αναρίθμητα. Προ καιρού κέρδισε με απάτη ένα μεγάλο κομμάτι από το χωράφι μου. Με συκοφαντεί όπου βρεθεί, κακολογεί κι εμένα και την οικογένειά μου. Μου έχει κάνει το βίο αβίωτο. Τώρα τελευταία μάλιστα επιβουλεύεται και την ζωή μου. Πριν λίγες ημέρες έμαθα πως αποπειράθηκε να με δηλητηριάσει.

Δεν παίρνει άλλο λοιπόν. Είμαι αποφασισμένος να τον παραδώσω στη δικαιοσύνη». «Κάνε όπως θέλεις», του είπε με αδιαφορία ο Άββας Σιλουανός. «Δεν νομίζεις, πάτερ, πως όταν τιμωρηθεί και μάλιστα αυστηρά, όπως του πρέπει, θα σωθεί η ψυχή του;», ρώτησε ο άνθρωπος, που τώρα άρχισε να ενδιαφέρεται και για την ψυχική ωφέλεια του εχθρού του.

«Κάνε ό,τι σε αναπαύει», εξακολουθούσε να λέγει με το ίδιο ύφος ο Όσιος. «Πηγαίνω, λοιπόν στον δικαστή κατ’ ευθείαν», είπε ο χριστιανός και σηκώθηκε να φύγει. «Μη βιάζεσαι τόσο», του είπε με ηρεμία ο Όσιος.

«Ας προσευχηθούμε πρώτα να κατευοδώσει ο Θεός την πράξη σου». Άρχισε με το «Πάτερ ημών». «Και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών, ως ουδέ ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», ακούστηκε να λέγει μεγαλοφώνως ο Όσιος, σαν έφτασε σ’ αυτό το στίχο.

«Λάθος», Αββά, «δεν λέγει έτσι η Κυριακή Προσευχή», έσπευσε να διορθώσει ο χριστιανός. «Έτσι όμως είναι», αποκρίθηκε μ’ όλη του την απάθεια ο Γέρων. «Αφού αποφάσισες να παραδώσεις τον αδελφό σου στο δικαστή, ο Σιλουανός δεν κάνει άλλη προσευχή για σένα»

Πώς τώρα εγώ ,να σας συμβουλεύσω για το τι είναι καλό να κάνετε σε μια τέτοια περίπτωση, και να είμαι σίγουρος ότι δεν σας συμβούλεψα λάθος;

Αν ακολουθήσουμε κατά γράμμα τα λόγια του Κ.Η. Ιησού Χριστού θα πρέπει να συγχωρούμε πάντοτε και στο άπειρο, και  το παράδειγμα του Αγίου Σιλουανού, μας θέλει όχι μόνο να συγχωρούμε κάποιον που μας έκανε κακό, αλλά να μην τον στέλνουμε και στην δικαιοσύνη .

Το δίλλημα είναι τραγικό για τα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας ,όπως έχει διαμορφωθεί.

Πριν αρχίσω να γράφω το οτιδήποτε ,ζητάω πάντοτε φώτιση από τον Θεό, να σας πω αυτά που ο ίδιος θέλει, και θεωρεί χρήσιμα για εσάς.

Έτσι έκανα και σήμερα. Και η φωνή που μου μιλάει μέσα μου, μου λέει ότι…… άσχετα με το αν κάποιος που μας έβλαψε, μας ζήτησε συγνώμη η όχι, εμείς πρέπει μέσα μας να απαλλαγούμε από τον θυμό που μας προκάλεσε και όλες τις άσχημες σκέψεις που κάνουμε για αυτόν.

Γιατί αυτή η κατάσταση τρώει την ψυχή μας ,και την απομακρύνει από το μονοπάτι που οδηγεί στο Φως.

Στην ουσία τελικά, ναι, με αυτήν την έννοια και το σκεπτικό, πρέπει να συγχωρούμε.

Όταν λέω να συγχωρούμε δεν εννοώ απαραίτητα, κάποιον που μας έκανε κακό, να τον επαναφέρουμε στην ζωή μας, στην καθημερινότητα μας ,και να του δώσουμε πάλι τον ρόλο πού είχε πρώτα. Όχι.

Εννοώ ότι πρέπει να τον συγχωρήσουμε , απαλλάσσοντας την ψυχή μας από το βάρος του κακού που μας έκανε. Τώρα ,ανάλογα με το δέσιμο ή την συγγένεια  που έχουμε, με κάποιον που μας έκανε κακό, και ανάλογα φυσικά και με το μέγεθος του κακού που μας προξένησε, υπάρχει περίπτωση κάποιοι να θέλουν να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, και να τον ξαναβάλουν στην ζωή τους.

Αυτό όμως είναι καθαρά δική τους επιλογή.

Δεν ξέρω αν πρέπει να το ονομάσουμε αυτό συγχώρεση ή αυτοπροστασία της ψυχής μας, αλλά όπως και να το ονομάσουμε, πρέπει να το βγάλουμε από μέσα μας για να ηρεμήσουμε .

Πρέπει να ισορροπήσουμε πάλι. Και αυτό θα γίνει μόνο αν καταφέρουμε να βγάλουμε από μέσα μας, την αρνητική ενέργεια που μας προκαλεί ο θυμός, για κάποιον που μας έβλαψε ,ή ακόμα χειρότερα η διάθεση να τον εκδικηθούμε.

Και με την δικαιοσύνη; Πως μπορούμε να μην στέλνουμε στα δικαστήρια κάποιον που πρέπει να τιμωρηθεί για τις πράξεις του;

Πως θα διαμορφωνόταν η κοινωνία σήμερα,αν υιοθετούσαμε κατά γράμμα την στάση και τις προτροπές του Άγιου Σιλουανού; .

Ο Αγιος Σιλουανός παιδιά μου, μίλαγε για τον ιδανικό κόσμο του Θεού. Αυτόν που θα έπρεπε να ζούμε, σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Χριστού. Για να λειτουργήσει όμως ο κόσμος αυτός, πρέπει να τον αποδεχτούν όλοι, και όλοι να συμμετέχουν με τις ίδιες προθέσεις.

Είναι ,ας πούμε κάτι σαν την κάρτα του πολίτη που μας απασχολεί, αυτόν τον καιρό. Το απόλυτο φακέλωμα ,το χάραγμα, η στέρηση του δικαιώματος καθενός από εμάς να είναι ελεύθερος. Όταν οι μισοί από εμάς δεν την πάρουν, το όλο εγχείρημα θα αποτύχει.

Έτσι και με τον ιδανικό κόσμο που μας δίδαξε ο Χριστός. Αν δεν τον αποδεχτούν όλοι, όπως δεν τον έχουν αποδεχτεί, τότε ο κόσμος αυτός δεν θα υπάρξει  ποτέ. Όπως και δεν υπάρχει. Τουλάχιστον εδώ στην Γή.

Γιατί στον Ουρανό υπάρχει αυτός ο κόσμος . Και τον λένε Παράδεισο.

Εδώ στην γη η κοινωνία έχει βρει τις δικές της απαντήσεις, για να ξεπερνά τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις ,που καθημερινά αντιμετωπίζει ό κόσμος των ανθρώπων , σε σχέση με τον ιδανικό κόσμο του Θεού.

Τα λόγια του Θεού και οι διδασκαλίες του Χριστού μας, έρχονται  καθημερινά σε σύγκρουση με την ουτοπία της ζωής.

Ου φονεύσεις διδάσκουμε εμείς οι ιερείς, από τις δέκα εντολές.

Ου φονεύσεις. Κι όμως σε περίπτωση πολέμου οι ιερείς τρέχουν πρώτοι να εμψυχώσουν τους στρατιώτες, για να πάνε να σκοτώσουν.

Η ουτοπία της ζωής, που ανέφερα προηγουμένως. Η αντίφαση και η αντίθεση της ζωής που είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε, από την ζωή που σχεδίαζε για εμάς ο Δημιουργός μας.

Κι αυτό γιατί δεν συμμετέχουν όλοι ,για να δημιουργηθεί αυτός ο υπέροχος κόσμος του Θεού στην γη.

Το ίδιο λοιπόν και με τα θέματα της δικαιοσύνης. Ο Άγιος Σιλουανός, μας διδάσκει πως πρέπει να λειτουργούμε στον κόσμο του Θεού, αλλά εμείς ζούμε στον κόσμο που έφτιαξε ο άνθρωπος, και στον οποίο κόσμο, δεν συμμετέχουν όλοι με την ίδια προσέγγιση.

Οπότε όπως με τον πόλεμο, το ου φονεύσεις πάει περίπατο και μπαίνει σε δεύτερη σκέψη ,κυριαρχώντας η προτροπή σκότωσε όσους ποιο πολλούς μπορείς, έτσι και με τα δικαστήρια είναι δύσκολο στην σημερινή εποχή  να μην υπάρχει η τιμωρία των ενόχων, αφού δεν συμμετέχουμε όλοι μας με τους ίδιους όρους .

Άλλο όμως η τιμωρία ,που έχει αναλάβει να την αποδίδει  η κοινωνία και άλλο η συγχώρεση στην οποία αναφέρομαι.

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να θυμηθώ τα λόγια του Κ.Η. Ιησού Χριστού, και να σας συμβουλέψω τελικά……… ναι παιδιά μου, πρέπει να συγχωρούμε. Με την έννοια αν θέλετε , να μην κρατάμε κακία μέσα μας.

Βέβαια μυαλό έχουμε, το να συγχωρούμε κάποιον ,δεν σημαίνει να εξακολουθούμε να έχουμε κατεβασμένες τις άμυνες μας ,απέναντί του στο μέλλον.

Μας έβλαψε μια φορά, το ποιο πιθανόν είναι να δοκιμάσει να μας βλάψει πάλι. Καθαρίζουμε μεν μέσα μας όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μας προκάλεσε η πράξη του, με προσευχή, ισορροπούμε ,γαληνεύουμε, αλλά πρέπει να είμαστε πλέον σε επιφυλακή απέναντι του, για να μην του επιτρέψουμε να μας βλάψει ξανά.

Παθαίνουμε και μαθαίνουμε.

Συγχώρα και προχώρα λοιπόν. Προχώρα προς τον ουρανό.

Γιατί η συγχώρεση τελικά είναι ψυχωφελής.

Ωφελεί πρώτα εμάς παιδιά μου, και κατόπιν αυτόν που συγχωρούμε.

Όταν κάποιος που μας έχει βλάψει, υπό το βάρος των τύψεων που έχει, μας ζητά συγνώμη, θα πρέπει με μεγάλη ΧΑΡΑ να τον συγχωρούμε.

Μάλιστα. Με μεγάλη ΧΑΡΑ.

Γιατί ενώ αυτός νομίζει ότι ωφελείτε από την συγνώμη μας ,και γαληνεύει η ψυχή του από το βάρος του κακού που μας δημιούργησε, στην πραγματικότητα η δική μας ψυχή είναι αυτή που περισσότερο θα ωφεληθεί.

Όσο καιρό δεν ζήταγε συγνώμη ή και από μόνοι μας δεν τον συγχωρούσαμε, μέσα μας έβραζαν σε ένα καζάνι ,οι μαύρες μας σκέψεις και ο θυμός για αυτόν. Πράγμα που δηλητηρίαζε τον ψυχικό μας κόσμο. Και μια θυμωμένη ψυχή παιδιά μου, είναι παιχνιδάκι στα χέρια του πονηρού ,που μπορεί να την κατευθύνει σε κάθε αποτρόπαια πράξη.

Αν όμως τον συγχωρήσουμε, καθαρίζουμε την ψυχή μας από αυτήν την κατάσταση ,και απαλαγόμαστε από τις παγίδες που την απειλούν.

Και όχι μόνο αυτό. Αλλά δείχνουμε στον Θεό την μεγαλοψυχία , και την καλοσύνη μας. Και βάζουμε παρακαταθήκη στην κρίση του, την ποιότητα της δικής μας ψυχής. 

Για εκείνη την φορά που θα χρειαστεί να ζητήσουμε εμείς, συγνώμη από τον Θεό για κάτι  άσχημο που θα έχουμε πράξει.

Να έχουμε και εμείς το δικαίωμα να ζητήσουμε αλλά και να λάβουμε συγχώρεση. Γιατί όταν δεν συγχωρούμε εμείς, με ποιο θράσος θα ζητήσουμε εμείς συγχώρηση ;

Ειδικά όταν κάποιος που έχει εξομολογηθεί και πρόκειται να κοινωνήσει ,μας ζητά να τον συγχωρέσουμε και εμείς ,για κάτι που μας έχει κάνει, δεν έχουμε το δικαίωμα να του αρνηθούμε.

Τον έχει συγχωρήσει ο Θεός κατά την εξομολόγηση που έκανε, εμείς δεν θα τον συγχωρέσουμε;

Όπως και να έχει, το να συγχωρούμε είναι ποιοτική τροφή της ψυχής μας ,αφού χρειάζεται άσκηση για να μπορούμε να το κάνουμε σωστά.

Και κάτι άλλο σχετικό.

Και εμείς παιδιά μου,…… εκτός από το να συγχωρούμε τους άλλους μας αδελφούς, πρέπει να μάθουμε και να εξασκηθούμε ,στο να ζητάμε και εμείς συγνώμη.

Είναι η ταπείνωση που πρέπει να επιδεικνύουμε στην καθημερινότητα της ζωής μας, και ο πόλεμος κατά του εγωισμού μας, ο οποίος δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε τα λάθη μας ,και να ταπεινωθούμε σε αυτόν που βλάψαμε, ζητώντας του να μας συγχωρέσει.

Ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει ,να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Δεν φτάνει λοιπόν να συγχωρούμε. Πρέπει και είναι σημαντικότερο, να μάθουμε και εμείς να ζητούμε συγνώμη. Ένας άνθρωπος που δεν παραδέχεται τα λάθη του δεν υπάρχει περίπτωση ,να γίνει κάποτε καλύτερος , από αυτό που είναι σήμερα.

Η συγνώμη όμως αδέλφια μου ,έχει αξία για τον Θεό ή ακόμα και στους ανθρώπους, όταν την ζητάμε στον σωστό χρόνο.

Κάποιος που έκανε κάποια  αμαρτία απέναντι στον Θεό ή έβλαψε κάποιον άνθρωπο, καλό είναι αν πρόκειται να ζητήσει συγνώμη, να το κάνει πριν τον βρουν οι τιμωρίες και τα βάσανα που θα συνοδέψουν το κακό που έκανε.  Μόνο τότε μπορεί να το εκλάβει ο Θεός ,αλλά και οι άνθρωποι σαν συγνώμη.

Κάθισε αυτός που έκανε το κακό, τα έβαλε κάτω, είδε και  ένοιωσε το λάθος του, και επειδή έχει κάποια ποιότητα η ψυχή του τελικά, μετανόησε ειλικρινά, θέλει να επανορθώσει και ζητά συγνώμη.

Αν δεν το κάνει αυτό, θα έρθει η τιμωρία.!!!!!!!! 

Πιστέψτε με, πάντοτε έρχεται.

Και όταν οι τιμωρίες θα αρχίσουν να τον βασανίζουν και να υποφέρει , πάει και ζητάει συγνώμη από τον Θεό ή από τους ανθρώπους, τότε παιδιά μου η συγνώμη αυτή δεν έχει και μεγάλη αξία.!!!!!!

Βλέπετε δεν ζήτησε συγνώμη επειδή κατάλαβε το λάθος του, και θέλει να επανορθώσει, αλλά ζήτησε συγνώμη για να σταματήσει η τιμωρία του!!!!!!!!!

 Στην πραγματικότητα δεν ζήτησε συγνώμη ποτέ , ζήτησε έλεος.!!!!!

Τελειώνοντας αδέλφια μου την σημερινή ομιλία, θα ήθελα να κλείσω με μια ερώτηση προς όλους μας.

Όταν δεν συγχωρούμε  τους άλλους και τους κρατάμε πάντα ένοχους ,και καταδικασμένους στην συνείδηση μας χωρίς αγάπη και σοφία, ας σκεφτούμε ότι…...

Αυτήν την αγάπη ,την σοφία και την συγχώρεση που στερούμε από τους άλλους τώρα, θα είναι η ίδια αγάπη, η ίδια σοφία, και η ίδια συγχώρεση, που θα ζητήσουμε κάποτε όταν κριθούμε και εμείς ,από τον υπέρτατο Κριτή.

Και η ερώτηση μου προς όλους μας παιδιά  μου είναι….

ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ…….

ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ;

Να είστε ευλογημένοι παιδιά μου και υγιείς.

Πάτερ Φανούριος

Ο βίος και το μαρτύριον της αθλήσεως του Αγίου Μόδεστου

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ

Στο Συναξάρι του Δεκεμβρίου υπάρχουν δύο Άγιοι που φέρουν το όνομα Μόδεστος, ενώ και οι δύο ήταν Αρχιεπίσκοποι Ιεροσολύμων.

Ο πρώτος, είναι Ιερομάρτυρας και εορτάζεται στις 18 Δεκεμβρίου,

ενώ ο δεύτερος είναι Όσιος και τιμάται στις 16 Δεκεμβρίου. 

Αν και επικρατεί μια σύγχυση για τους βίους των δύο ομώνυμων Αγίων, θα δούμε κάποια στοιχεία της ζωής τους, όπως τα διασώζει η παράδοση.

ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΥ Α' ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ο Μόδεστος γεννήθηκε στη Σεβάστεια της Μ. Ασίας από ευσεβείς χριστιανούς γονείς, οι οποίοι πέθαναν στη φυλακή κατά το διωγμό του Διοκλητιανού (περίπου 305 μ. Χ.).

Το μόλις πέντε μηνών βρέφος Μόδεστο, οι δεσμοφύλακες το ανέθεσαν σε έναν ειδωλολάτρη άρχοντα. Σε ηλικία δεκατριών ετών έμαθε για τους πραγματικούς γονείς του και αποφάσισε να βαπτιστεί κι ο ίδιος χριστιανός.

Σ΄ αυτό συνετέλεσε και κάποιος χριστιανός χρυσοχόος από την Αθήνα, ο οποίος ανέλαβε τη φροντίδα του νεοφώτιστου Μοδέστου, τον έφερε στην Αθήνα και τον αγκάλιασε σαν παιδί του. Μετά το θάνατο των θετών γονέων του, η ζήλεια των δύο παιδιών του χρυσοχόου για την αρετή του Μοδέστου τα οδήγησε στο να τον πουλήσουν ως δούλο στην Αίγυπτο.

Η Χάρις του Θεού, όμως, δεν τον εγκατέλειψε.

Ο αφέντης του Μοδέστου κατηχήθηκε από το δούλο του, έγινε και ο ίδιος χριστιανός και ελευθέρωσε το Μόδεστο, τον ελευθερωτή του από τα δεσμά της αμαρτίας και του διαβόλου.

Φεύγοντας από την Αίγυπτο ο Μόδεστος κατευθύνεται για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, και εκεί, αφού άνοιξαν μπροστά του οι πύλες του Παναγίου Τάφου, ο πιστός λαός των Ιεροσολύμων, που είδε το θαυμαστό αυτό γεγονός, εξέλεξε το Μόδεστο αρχιεπίσκοπο της Μητρός Εκκλησίας, διάδοχο του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Ο Θεός έδωσε στο Μόδεστο ένα χάρισμα, ώστε να θεραπεύει τα κατοικίδια ζώα, και ιδιαίτερα τα βόδια και τους ημιόνους.  

Άλλωστε, και κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του πραγματοποίησε θαυμαστά γεγονότα που σχετίζονταν με τα ζώα. Ενώ βρίσκονταν μπροστά στο βασιλιά ομολογώντας την πίστη του στον Αληθινό Θεό, μπροστά στο βασιλιά, εκείνος διέταξε τους στρατιώτες του να δέσουν τον Άγιο σε δύο άγριους ημιόνους και να τους αφήσουν να τρέξουν, προκειμένου να διαμελισθεί το σώμα τού Αγίου επάνω στις πέτρες.

Ό Άγιος Μόδεστος, όμως, σήκωσε το χέρι του προς τους ημιόνους, τους ευλόγησε και τότε αυτοί έφυγαν, αφήνοντάς τον λυμένο και αβλαβή.

Ό βασιλιάς έξαλλος διέταξε να τον ξαναδέσουν στους ημιόνους, όχι μόνο απ' τα χέρια αλλά και απ' τα πόδια, και να χτυπήσουν με πολλή δύναμη τα ζώα, ώστε να τρέξουν. 

Ο Μάρτυρας του Χριστού έλεγε, καθώς τον έσερναν οι ημίονοι: «Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς δεν είναι εναντίον μας».

Κάποιος βοσκός βλέποντας τον Άγιο κι αναγνωρίζοντάς τον, τον πλησίασε και τού είπε: «Λυπήσου με, Πάτερ,  και βοήθησέ με, ώστε με τις ευχές σου ν' αποκτήσω ένα μοσχάρι».

Ό Άγιος Μόδεστος πρόσταξε τους άγριους ημιόνους να σταματήσουν να τον τραβούν. Κάλεσε τότε το βοσκό να πλησιάσει μαζί με το κοπάδι του κι ευχήθηκε:

«Ο Θεός, που ευλόγησε τα βόδια και τα πρόβατα του Αβραάμ, να σου χαρίζει κάθε χρόνο δύο μοσχάρια, ένα αρσενικό κι ένα :θηλυκό». Αμέσως μετά ο βοσκός αποχώρησε ευχαριστημένος και ο Άγιος διέταξε τους ημιόνους να επιστρέψουν στο μέρος απ' όπου είχαν ξεκινήσει να τον σέρνουν.

Πράγματι, οι ημίονοι υπάκουσαν γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να εξαγριωθεί ακόμα περισσότερο ο βασιλιάς.

Ανείπωτα ήταν τα βασανιστήρια πού επακολούθησαν: έμπηξαν καρφιά στα πόδια του, τον λιθοβόλησαν, τον έριξαν σ' ένα λέβητα με καυτό μολύβι, τον έδεσαν σε μία κολώνα και άναψαν γύρω του μεγάλη φωτιά, αφού  πρώτα άλειψαν το κεφάλι του με πίσσα και λάδι.

Τίποτε, όμως, απ' αυτά δεν κατέβαλε τον Άγιο Μάρτυρα.

Και τότε ό βασιλιάς διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Λίγο πριν από το τέλος του, ό Άγιος Μόδεστος προσευχήθηκε  και τα τελευταία του λόγια ήταν:  «Κύριε Ιησού Χριστέ, δημιουργέ του φωτός, καταξίωσόν με της Βασιλείας Σου. Σέ, Δέσποτα, και μόνον επόθησεν η ψυχή μου και για Σένα κατεφρόνησα το θάνατο και τα βασανιστήρια. Μη με κρίνεις λοιπόν, ανάξιο των αγαθών Σου, φιλάνθρωπε, και δέομαί Σου, όποιος με επικαλεστεί και με εορτάζει και όποιος αναγνώσει το Μαρτύριό μου, βοήθησέ τον πάντοτε, χάριζέ του πλούσια τα ελέη σου και αποδίωξε από τον οίκον αυτού και από όλα τα ζώα του κάθε βλάβη και ασθένεια και πλήθηνέ τα, όπως ευλόγησες και επλήθηνες τα ποίμνια του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και όλων των δούλων Σου, διότι είσαι ευλογητός στους αιώνες. Αμήν».

Αυτός είναι ο Άγιος Μόδεστος ο προστάτης των ζώων, και γιορτάζεται στις 18 Δεκεμβρίου.

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Έχω πει πολλές φορές παιδιά μου, ότι τα πάντα είναι ενέργεια. Σήμερα θα το προχωρήσω λίγο παραπάνω και θα πω συμπερασματικά, ότι αφού τα πάντα είναι ενέργεια, άρα τα πάντα είναι Θεός.

Η ενέργεια του Θεού, δηλαδή το πνεύμα του Θεού, βρίσκεται παντού μέσα στο σύμπαν.

Αυτός είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Ο δημιουργός και διαχειριστής κάθε μορφής ενέργεια και όχι μόνο.

Είναι η συγκολλητική ουσία, που διαπερνά , ελέγχει ,και κρατά ενωμένη ,όλη την τρισδιάστατη μορφή του σύμπαντος.

Είναι η ενέργεια της συνοχής που κρατά ενωμένα όλα τα μόρια , ενός δέντρου, ενός βράχου, της θάλασσας, της Γής και κάθε πλανήτη στο διάστημα ,και έτσι φαίνονται στα μάτια μας με την μορφή που τα βλέπουμε.

Είναι η ενέργεια που κρατά σε αρμονία όλη την φύση, στη Γή αλλά και στα σύμπαντα.

Ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Μέσω αυτής της ενέργειας,       { που εμείς οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε καλύτερα σαν έννοια}, περιγράφοντας την σαν το πνεύμα του Θεού.

Η ενέργεια αυτή ,το πνεύμα του Θεού, είναι αυτή που διαπερνά και ενεργοποιεί και εμάς ,δίνοντας μας την κίνηση, την σκέψη, την λειτουργία, και την έκφραση της ύπαρξή μας γενικότερα.

Είμαστε λοιπόν ενέργεια. Μια ενέργεια σε άμεση συνάρτηση με τον Θεό. Αφού από αυτόν προερχόμαστε ,και είναι το πνεύμα του Θεού αυτό που μας κάνει να λειτουργούμε ,και να εμφανιζόμαστε σε τρισδιάστατη μορφή ,στον κόσμο αυτό.

Αν ξαφνικά αφαιρεθεί αυτή η ενέργεια από εμάς, καταρρέουν τα πάντα επάνω μας. Τίποτα δεν εμποδίζει πλέον τα μόρια του σώματος μας, να διαλυθούν και να εξαϋλωθούμε στην στιγμή.

Θα έχει αφαιρεθεί η ενέργεια της συνοχής από εμάς. Θα έχει αφαιρεθεί η δύναμη που μας κρατά σε τρισδιάστατη μορφή.

Είναι η ενέργεια που μετά τον φυσικό μας θάνατο εδώ στην Γή, εξακολουθεί και υπάρχει στον κόσμο του Θεού σαν πνεύμα, έχοντας πλήρη συνείδηση και αναμνήσεις, από την ζωή που διήνυσε εδώ στην γη.

Χωρίς το πνεύμα του Θεού, δεν υπάρχει τίποτε παιδιά μου.

Πολλοί επιστήμονες ,χρόνια ολόκληρα, ψάχνουν να ανακαλύψουν την προέλευση του ανθρώπου. Προέρχεται από τον πίθηκο λένε κάποιοι. Προέρχεται από την θάλασσα λένε άλλοι, από κάποιο ψάρι ή οργανισμό που βγήκε στην στεριά, και έγινε σιγά σιγά άνθρωπος.

Λες και ο δημιουργός που μπόρεσε να φτιάξει τον πίθηκο, είχε δυσκολία να φτιάξει απ ευθείας τον άνθρωπο. Ξαφνικά μέσα σε όλες τις μορφές ζωής, που πιθανόν να υπάρχουν στον ουρανό και την Γή , θεώρησε σαν την τελειότερη μορφή για να φτιάξει, τον πίθηκο.

Και μετά άρχισε να κόβει και να ράβει, μύτες, αυτιά, πόδια, χέρια, ουρές, μέχρι σιγά σιγά  να φτιάξει αυτό που σήμερα λέμε άνθρωπο. Οι επιστήμονες αυτό το λένε εξέλιξη. Σίγουρα υπάρχει η εξέλιξη σε κάθε μορφή ζωής στην Γή.

Όχι  όμως από πίθηκο σε άνθρωπο. Αυτό δεν είναι εξέλιξη. Είναι άλλη τελείως μορφή ζωής. Συγγενικής μεν σε πολλά σημεία, αλλά όχι εξέλιξη. Έχουν ανακαλυφθεί σε ανασκαφές ευρήματα πολύ παλαιά, που ο σκελετός μοιάζει με του σημερινού ανθρώπου. Αυτό δεν είναι απαραίτητο συμπέρασμα, ότι ο άνθρωπος προέρχεται από αυτές τις μορφές ζωής.

Το μόνο που βγαίνει σαν συμπέρασμα ,είναι ότι αυτές οι μορφές ζωής ήταν πολύ συγγενικές με τον άνθρωπο. Όπως όλα τα αιλουροειδή, έχουν την ίδια σωματική συγγένεια, χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι το λιοντάρι προέρχεται εξελικτικά από την γάτα, ή το αντίθετο. Ας το σκεφτούμε αυτό.

Εγώ σαν άνθρωπος του Θεού ,τον ισχυρισμό ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο ,το λέω έλλειψη φαντασίας. Και τελικά πιστεύω ότι αντί να μας απασχολεί το από πού προερχόμαστε σαν είδος, και να ξοδεύει η ανθρωπότητα δισεκατομμύρια για την έρευνα αυτή, θα ήταν καλύτερα ,πολύ καλύτερα παιδιά μου, να μας απασχολεί το που πάμε σαν είδος εδώ στην γη, ή ακόμα καλύτερα το πού πάμε, μετά από την Γή. Και όλα αυτά τα χρήματα να ξοδευτούν για το καλό των σημερινών ανθρώπων.

Δεν έχω τίποτε με την επιστήμη. Πρακτικά το αντιμετωπίζω το θέμα.

Ξέρω όμως με σιγουριά ,ότι σε 300 η 400 χρόνια οι επιστήμονες εκείνης της εποχής, θα βρίσκουν πολύ αστεία, όλα όσα οι σημερινοί επιστήμονες ισχυρίζονται. Αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι.

Είναι όμως παγιδευμένοι στην φιλοσοφία  της επιστήμης ,που αποδέχεται σαν σωστό ,μόνο ότι μπορεί να αναλυθεί αλλά και να επιβεβαιωθεί στα εργαστήρια ή στις μελέτες τους.

Άλλοι τώρα ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος και οι πλανήτες, προέρχεται από μια μεγάλη έκρηξη , που έγινε πολλά χρόνια πριν, και από αυτήν την έκρηξη δημιουργήθηκαν όλα.

Λες και όλη αυτή ή ύλη που ξεχύθηκε από την έκρηξη, δεν ήταν ενωμένη σε τρισδιάστατη μορφή από την ενέργεια της συνοχής. Αυτή την ενέργεια που άρχισε να συγκεντρώνει, και να ενώνει ,την διάσπαρτη ύλη , και να σχηματίζει πλανήτες στο σύμπαν. Και να τους κρατά μετέωρους σε πλήρη αρμονία και ισορροπία. 

Αυτή η έκρηξη δεν μπορεί να σχημάτισε τον άνθρωπο. Γιατί καμία έκρηξη δεν έχει συνείδηση, καμία έκρηξη δεν βλέπει όνειρα, καμία έκρηξη δεν έχει ψυχή και συναίσθημα, και καμία έκρηξη δεν έχει σχέση με τον πνευματικό κόσμο. Άλλο η ύλη, και άλλο ο αόρατος σε εμάς κόσμος των πνευμάτων.  Και στο σύμπαν δεν γίνεται τίποτα τυχαία.

Σε κάθε έκρηξη δημιουργίας, πάντα ο Θεός, ανάβει το φυτίλι, αφού όμως πρώτα έχει προγραμματίσει και στην ελάχιστη λεπτομέρεια, αυτά που θα συμβούν και θα εξελιχθούν μετά την έκρηξη, από την έκρηξη αυτή. Και το πνεύμα του Θεού είναι αυτό που διαχειρίζεται το σύμπαν.

Εκτός αν, με την τάση που έχουν οι άνθρωποι, να ονομάζουν Θεό ότι φοβούνται και δεν μπορούν να το καταλάβουν, ονομάσουν Θεό αυτή την φορά την έκρηξη, με αποτέλεσμα όταν θα θέλουν να προσευχηθούν στην έκρηξη Θεό τους, να πετάνε φουρνέλα πριν προσευχηθούν.

Γελάτε. Αλλά παιδιά μου ,για όλα είναι ικανός ο άνθρωπος.

Αναζητά τον δημιουργό του ,από την ημέρα που γεννιέται, με αποτέλεσμα αν δεν ευχαριστιέται με αυτόν που έχει και πιστεύει σήμερα, ή αν αυτός που πιστεύει σήμερα του βάζει δύσκολα, να προσπαθεί να ανακαλύψει κάποιον άλλο Θεό.

Κάτι να έχουμε να προσκυνάμε βρε αδελφέ. Τόσο πολύ και τόσο σοβαρά αναζητά τον Θεό ο άνθρωπος. Μα και τόσο πολύ λανθασμένα.

Άνθρωπος…… Φτιαγμένος με τέλειες προδιαγραφές για να μεγαλουργήσει, να γίνει και αυτός κατά χάριν ένας μικρός Θεός,  προτιμά να ζει σαν φοβισμένο θηρίο ,σαν σκλάβος, αναζητώντας Θεούς ,εκεί που μόνο Θεοί δεν κατοικούν. Θεούς που φτιάχνει ο άνθρωπος, επειδή είχε ανάγκη να προσκυνά έναν Θεό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.

Αρνείται να ελευθερώσει το μυαλό του, αρνείται να ανοίξει τα φτερά του, και ελεύθερος να πετάξει προς αναζήτηση της γνώσης, κοντά στον θεό. Αυτήν που κάποτε προσπάθησε να κλέψει, από τον Παράδεισο.

Ακόμα δεν έμαθε, ότι το μόνο που έχει να κάνει αν ζητά την γνώση…….. είναι να εξελιχθεί ο ίδιος πνευματικά ,για να μπορεί να διαχειριστεί την γνώση που ζητά, και ο Θεός θα του την δώσει αμέσως. Αυτό είναι και το γενικό σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο.

Κάποιοι λένε, ο δικός τους Θεός είναι ο σωστός, κάποιοι άλλοι λένε όχι ο δικός σας είναι λάθος, ο δικός μας Θεός είναι ο σωστός, και κάποιοι άλλοι μιλάνε για κάποιους άλλους Θεούς ,διάσπαρτους σε όλη την Γή, που έχουν υιοθετήσει ή εφευρέσει οι άνθρωποι, κατά το πέρασμα των αιώνων.

Εγώ όταν μιλάω για τον Θεό παιδιά μου, εννοώ τον μέγα δημιουργό που δημιούργησε και κρατά σε αρμονία τα πάντα. Αυτόν που τα έργα του και την παρουσία του ,την βλέπουμε  καθημερινά γύρω μας, κοιτώντας τα δέντρα, την φύση, την θάλασσα ,τα πάντα σε ουρανό και Γή.

Αυτόν που τα έφτιαξε όλα αυτά ,και τα διαχειρίζεται με σοφία  δισσεκατομμύρια χρόνια τώρα. Αυτόν που έφτιαξε και εμάς. Τον άνθρωπο. Τον ξέρουμε  μέσα από τα έργα του, και όμως εμείς ακόμα ψάχνουμε να τον βρούμε. Όταν μιλάω για Θεό, μιλάω για αυτόν που για χάρη του ανθρώπου , δεν δίστασε να στείλει τον ίδιο του τον υιό, τον Κ.Η. Ιησού Χριστό για να σπρώξει με την θυσία του και τις διδασκαλίες του, την ανθρωπότητα στην σωστή πορεία προς τον ουρανό.

Για αυτόν τον Θεό μιλάω. Ένας είναι ο θεός. Εμείς οι άνθρωποι τον έχουμε κάνει κομμάτια, και παίρνει ο κάθε ένας από εμάς το δικό του κομμάτι, και το ονομάζει Θεό.

Και σκοτώνουμε τον διπλανό μας ,που αναγνωρίζει για Θεό κάποιο άλλο κομμάτι ,που και αυτός πλανεμένος, το ονομάζει   Θεό του.

Εγώ μιλάω για τον έναν και μοναδικό Θεό. Το Α και το Ω. Το όλον.!!!!!!!!

Και έτσι παιδιά μου πρέπει να το βλέπουμε όλοι μας.

Ο δικός μου Θεός, αυτός για τον οποίο σας ομιλώ, είναι και ο δικός σας Θεός, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, ανεξάρτητα από το ποια θρησκεία ακολουθεί κανείς.

Ένας είναι ο Δημιουργός, άσχετα με το πώς τον ονομάζει και τον προσεγγίζει ό κάθε ένας από εμάς.

Αυτός δίνει ενέργεια σε κάθε ψυχή που θα γεννηθεί στην Γή. Αυτός βάζει μέσα σε κάθε άνθρωπο που θα γεννηθεί το πνεύμα του, το πνεύμα του Θεού.

Αν εγώ είχα γεννηθεί ,ας πούμε στο Πακιστάν, τώρα θα ήμουν μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, θα ήμουν ποιο μελαχρινός, θα μίλαγα άλλη γλώσσα, και πολύ πιθανόν να είχα έρθει σήμερα ,να δουλέψω για εσάς, στον κήπο σας αν ήμουν στην Ελλάδα.

Η ψυχή μου όμως θα είχε ξεκινήσει το ταξίδι της από την ίδια πηγή που ξεκίνησε και η δική σας. Φτιαγμένη από  τα ίδια υλικά που έχει φτιαχτεί και η δική σας ψυχή.

Αν κάποιος από εσάς είχε γεννηθεί στην Αφρική, θα ήταν πολύ ποιο μελαχρινός, θα μίλαγε και αυτός άλλη γλώσσα, θα είχε πιθανόν άλλη θρησκεία, θα είχε άλλες συνήθειες, και πολύ πιθανόν να πούλαγε σήμερα κάποιο ρολόι η κάποιο cd σε κάποιον στην Ελλάδα ή σε κάποιο άλλο σημείο της Γής.

Και αυτού η ψυχή, από το ίδιο σημείο με εμένα και με εσάς θα είχε ξεκινήσει, και φτιαγμένη με τα ίδια υλικά και προδιαγραφές θα είχε φτάσει εδώ στην Γή.

Για να δώσουμε τελικά όλοι μας το παρόν μας στην Γή, όπου εδώ όμως ξεχνάμε ότι όλοι προερχόμαστε από τον ίδιο ουράνιο χώρο ,και χωριζόμαστε σε μαύρους, κίτρινους, άσπρους και μελαψούς. Λες και υπάρχει διαφορετικός Θεός για κάθε χρώμα.

Ο πόνος της ψυχής μου είναι ίδιος με τον πόνο της ψυχής, ενός μαύρου ανθρώπου, ενός σκούρου, ενός κίτρινου ή ότι άλλο χρώμα και ανθρώπινη  έκφραση υπάρχει.

Το κλάμα μου έχει τον ίδιο ήχο με οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Το δάκρυ μου την ίδια σύνθεση με όλους τους ανθρώπους, όταν κυλά. Το ίδιο γελάω και χαίρομε όπως ο κάθε ένας σε οποιοδήποτε σημείο της Γής.

Ο ίδιος Θεός που έφτιαξε εμένα και εσάς αδέλφια μου, έφτιαξε και όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Απλά οι ψυχές τους, βρέθηκαν σε διαφορετικό γεωγραφικό τόπο να ζήσουν το ταξίδι τους στην γη. Αυτή είναι η μόνη μας διαφορά.

Εμείς όμως οι άνθρωποι χωρίζουμε και τον Θεό σε άπειρα κομμάτια, σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, γιατί ο κάθε ένας από εμάς θεωρεί το σημείο όπου γεννήθηκε, σαν κάτι το πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό, και πρέπει να κάνει εχθρούς και να σκοτώσει ή να περιφρονήσει στην καλύτερη, όλους τους υπόλοιπους ,που δεν ήταν τόσο προνομιούχοι να γεννηθούν , εκεί που γεννήθηκε αυτός, έχοντας το ίδιο με αυτόν χρώμα.

Αν είχαμε όμως την ίδια υπερηφάνεια και τάση να καμαρώνουμε, όχι για τον τόπο που ζούμε, αλλά για τον τόπο από τον οποίο προήλθαμε, και που κάποτε θα ξαναπάμε………. Φανταστείτε πόσο απίστευτα όμορφη, θα ήταν η ζωή μας εδώ . Αδέλφια στον Ουρανό, αδέλφια και στην γη. Η απόλυτη ισορροπία και ευλογία.

Βλέπω στις αθλητικές συναντήσεις ,όταν γίνεται η απονομή των επάθλων στους νικητές, πόσο συγκινημένοι είναι οι αθλητές ,βλέποντας την σημαία της χώρας τους να κυματίζει.

Πόσο υπερήφανοι που γεννήθηκαν εκεί ,που η σημαία που βρήσκεται εμπρός τους, και ο εθνικός ύμνος που ακούγεται, τους καθορίζει.

Βλέπω στρατιώτες ,κάτω από το ανέμισμα της σημαίας τους, να είναι έτοιμοι να ξεχυθούν και να σκοτώσουν, όποιον βρίσκεται στα απέναντι χαρακώματα που κυματίζει  διαφορετική σημαία με αυτούς.

Είναι έτοιμοι να χάσουν την ανθρωπιά τους και να διαπράξουν εγκλήματα και αδικίες, επειδή ο αρχηγός τους, τους είπε ότι οι άλλοι με την διαφορετική σημαία, πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της δικής τους πατρίδας και σημαίας.

Και το κάνουν με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, καμαρώνοντας μάλιστα μετά την μάχη ,για το ποιος σκότωσε τους περισσότερους.

Και όλα αυτά επειδή οι αντίπαλοι τους, έτυχε να γεννηθούν σε άλλο γεωγραφικό τόπο από αυτούς, όπου επικρατούν άλλα πιστεύω, και άλλες θρησκευτικές αντιλήψεις. Επειδή έτυχε οι αρχηγοί τους να έχουν διαφορετικά συμφέροντα, από τους αρχηγούς της εδώ μεριάς, χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να πεθάνουν.

Και κανένας δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του ,ότι όλοι είμαστε ουράνια αδέλφια, με τον ίδιο πατέρα και δημιουργό. Κανείς δεν σκέπτεται ότι ξεκινήσαμε όλοι μας από την ίδια αφετηρία.

Και φυσικά, σίγουρα κανείς δεν σκέπτεται ,ότι μπορεί κάποτε να συναντηθούμε πάλι εκεί από όπου όλοι μας ξεκινήσαμε, για να δώσουμε λόγο και αναφορά, και στον Θεό, για την πορεία μας στην Γή ,αλλά και στα αδέλφια μας εκεί ψηλά, προσπαθώντας να τους εξηγήσουμε τον λόγο, που τους αφαιρέσαμε την ζωή εδώ στην Γή.    

Σε βαθιές σκέψεις σας βάζω, το ξέρω.

Όμως όπως συνηθίζω να λέω πάντα, εγώ παιδιά μου είμαι υπεύθυνος για αυτά που λέω και εννοώ. Και όχι για αυτά που κάποιος άλλος καταλαβαίνει.

Μυαλά προσπαθώ να ελευθερώσω, και ψυχές από την πλάνη να σώσω.

Αυτό είναι όλο.

Όσοι καταλαβαίνουν ας ευεργετηθούν με τα συμπεράσματα που θα βγάλουν, και όσοι δεν καταλαβαίνουν ας με βρίσουν όπως συνήθως. Όταν μου επιτίθενται για αυτά που γράφω, όσοι δεν συμφωνούν, καταλαβαίνω ότι κάνω σωστά αυτό που κάνω. Αλλοίμονο αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις και συμφωνούσαμε σε όλα.

Οι ερευνητές της αλήθειας ανάμεσα σας, είμαι σίγουρος ότι, έχουν καταλάβει το μήνυμα που σας στέλνω σήμερα. Πολλοί που θα δουν τα πράγματα, από την οπτική γωνία που σας παρουσιάζω σήμερα, δεν μπορεί, θα δουν την αλήθεια των σκέψεων μου.

Σίγουρα κάποια στιγμή, πρέπει να αλλάξουν πολλά. Πρέπει να αφήσουμε την σοφία του Θεού να μπει μέσα μας, σε όλους τους ανθρώπους της Γής, να μας ενώσει ενεργειακά, να καταλάβουμε το μάταιο της διαφορετικότητας ,που μας κάνει εχθρούς και αντιπάλους, και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια.

Μόνο έτσι το ανθρώπινο είδος θα πάει μπροστά παιδιά μου και θα βρει τον πραγματικό του προορισμό.

Αν δεν μπορούμε να το συλλάβουμε αυτό σαν έννοια, ας πάρουμε για παράδειγμα ,ας πούμε, τα σκυλιά. Διαφορετικά μεγέθη, διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ράτσες, και όμως όλα γνωρίζουν μεταξύ τους, ότι είναι ίδια μορφή ζωής.

Δεν τσακώνονται τα άσπρα με τα μαύρα, επειδή έχουν άλλο χρώμα. Αποδέχονται το ένα το άλλο και αναγνωρίζουν ότι είναι αδέλφια από την ίδια οικογένεια.

Εμείς που έχουμε και περισσότερο μυαλό από τα σκυλιά, γιατί δεν μπορούμε αλήθεια , να αποδεχτούμε κάτι τέτοιο;

Σκέψεις για προχωρημένους είναι όλα αυτά. Σκέψεις για ανθρώπους που μπορούν να δουν, την αλήθεια, χωρίς να την φοβηθούν και να την σκοτώσουν, επειδή δεν την καταλαβαίνουν.

Χωρίς να χλευάσουν και λοιδορήσουν αυτόν που την μοιράζεται μαζί τους.

Σκέψεις για ανθρώπους που έχουν για κινητήρια δύναμη του νου τους ,την αγάπη.

Ας έρθουμε τώρα και στα δικά μας χωράφια, με τα δικά μας προβλήματα και σχετικά με την ομιλία αυτή θέματα.

Όλοι εμείς αδέλφια μου που είχαμε την ευλογία ,να γεννηθούμε σε αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα, και να ονομαζόμαστε Έλληνες, κουβαλάμε είναι αλήθεια μεγάλο βάρος από την ιστορία των προγόνων μας.

Κουβαλάμε όμως και μεγάλη ευλογία που γνωρίσαμε την αγάπη του Χριστού μας, και ζούμε μέσα σε αυτήν. Όσοι τουλάχιστον ζουν μέσα σε αυτήν.

Και εμείς είμαστε υπερήφανοι για την σημαία μας, για την ιστορία μας, για τον τόπο μας.

Ύστερα όμως από όλα όσα είπα σήμερα, σε αυτήν την ομιλία, πιστεύω ότι θα ανοίξουν νέοι διευρυμένοι ορίζοντες στην σκέψη μας. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι και οι ψυχές των άλλων ανθρώπων ,που δεν γεννήθηκαν στον τόπο τον δικό μας, είναι και αυτές αδέλφια μας ψυχές, από τον ίδιο τόπο σταλμένες.

Είμαστε υπερήφανοι για το παρελθόν μας. Τώρα θα πρέπει όμως να κάνουμε τα παιδιά μας ,υπερήφανα και για το μέλλον μας. Θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκέπτεται ,και βλέπει τα πράγματα η ανθρωπότητα, που σαν τυφλή βαδίζει προς τον πνευματικό γκρεμό.

Ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε λαός, θα φτάσει τόσο ψηλά όσο ψηλά στοχεύουν τα όνειρα ,που οι  αξίες του, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν και διαχειριστούν.

Ας τολμήσουμε λοιπόν να κάνουμε το χρέος μας σαν Έλληνες για ένα καλύτερο αύριο ,της Ελλάδος, των παιδιών μας , της κοινωνίας μας, όλης της ανθρωπότητας.

Ποιο είναι αυτό; Μα να μεταφέρουμε το σημερινό μήνυμα της ομιλίας αυτής, σε όλους τους ανθρώπους, με κάθε τρόπο. Στις γενικές συζητήσεις μας, στα ποιήματα τους οι ποιητές, στα κείμενα τους οι συγγραφείς, και με όποιον άλλο τρόπο μπορεί να μεταδώσει ο κάθε ένας από εμάς ,την γενική ιδέα.

Ας κατανοήσουμε και ας βοηθήσουμε και άλλους να κατανοήσουν, ότι όλοι είμαστε αδέλφια από τον ίδιο πατέρα.

Μπορεί να μην έχουμε τα μέσα για τις δημιουργίες των προγόνων μας, άλλα έχουμε μέσα μας ,τα πνευματικά μέσα και τα ουράνια όπλα ,για να αναπτύξουμε την ανθρωπιά σε αυτόν τον πλανήτη, να διαδώσουμε την αγάπη, την ευγένεια ψυχής, την καλοσύνη, την ψυχική ποιότητα. Είναι αλήθεια ότι κατά κάποιον τρόπο ,είμαστε εκλεκτοί του ουρανού. Είναι μεγάλη τιμή,αλλά και μεγάλη ευθύνη.

Κάποτε οι πρόγονοί μας έφεραν τον πολιτισμό στους ανθρώπους, όταν η ανθρωπότητα χρειαζόταν πολιτισμό, για να υπάρχει και να ξεφύγει από την αυθαιρεσία  των ισχυρών.

Εμείς οι νεότεροι Έλληνες , ας προσπαθήσουμε να σώσουμε αυτόν τον πολιτισμό ,και να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να γίνει πάλι άνθρωπος, αλλά με τις προδιαγραφές που τον έφτιαξε ο Θεός αυτήν την φορά. Και οι άλλοι λαοί να είστε σίγουροι ,ότι θα ακολουθήσουν.

Στα δύσκολα χρόνια που μπορεί να έρθουν, ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ανοικτή την πύλη που οδηγεί στον ουρανό, για τους ανθρώπους. Αυτό να έχουμε σαν αποστολή.

Να καλυτερέψουμε πρώτα εμείς ποιοτικά σαν άνθρωποι, σαν ψυχές, σαν πνεύματα και να γίνουμε δάσκαλοι για τους υπόλοιπους λαούς ,μεταδίδοντας τους την ποιότητα μας και όχι το μίσος και τον φανατισμό μας.

Παρουσιάζοντας  την σωστή έκφραση της Ορθοδοξίας σε όλους τους λαούς. Δείχνοντας τους τον δρόμο ,που οδηγεί στον ουρανό, και όχι στο σκοτάδι.

Χωρίς μίσος και φανατισμό όπως είπα και πρίν.Αν ενωθούμε όλοι μας σε αυτόν τον σκοπό και τα καταφέρουμε, τότε όλες οι επόμενες γενιές θα μιλάνε για τον δικό μας άθλο.

Ακόμα και στον Ουρανό θα μιλάνε για το έργο των Ελλήνων.!!!!!!!!!

Για το πώς κατάφεραν μια χούφτα Έλληνες ,να αλλάξουν τα σχέδια του Θεού, και αντί να έρθει η αποκάλυψη, να έρθει με μεγάλη χαρά από τον Θεό, μια ακόμη ευκαιρία στην ανθρωπότητα. Να στόχος, για έναν που με υπερηφάνεια λέει ότι είναι Έλληνας.

Να ενώσουμε όλες τις ψυχές της Γής, με την ίδια ένωση που ήταν ενωμένες στον Ουρανό, χωρίς χρώμα, γλώσσα και διαφορετικές θρησκείες, με το πνεύμα του Θεού και πάλι.

 Είναι δύσκολο τελικά να είσαι Έλληνας. Να έχεις μέσα στο D.N.A σου ,το κύτταρο της δημιουργίας ,και να μην μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα.

Και όμως αδέλφια μου μπορούμε. Μπορούμε να επιδιορθώσουμε και να αναδημιουργήσουμε τον εαυτό μας. Να αναγεννήσουμε μια νέα Ελλάδα, με κομμάτια από το παρελθόν, το παρόν και να την σπρώξουμε ξανά δοξασμένη στο μέλλον.

Μια Ελλάδα που αν το πιστέψουμε, θα μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα ενώνοντας όλες τις ψυχές της Γής, με συγκολλητική ουσία την αγάπη.

Γιατί παιδιά μου ο 3^ος παγκόσμιος πόλεμος που όλοι φοβόμαστε μην γίνει, έχει Ίδη ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια. Όχι με όπλα και βόμβες όπως περιμέναμε.

Είναι ένας πνευματικός παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται αόρατος στο γυμνό μάτι, αλλά τα αποτελέσματα και τις απώλειες, τις βλέπουμε καθημερινά. Και δυστυχώς εμείς οι Έλληνες χάνουμε σε αυτόν τον πόλεμο.

Χάνουμε αξίες, χάνουμε ήθη και έθιμα, χάνουμε την αγάπη και τον σεβασμό από τις οικογένειες μας, χάνουμε την ποιότητα μας σαν άνθρωποι, χάνουμε ακόμα και τον Χριστό από δίπλα μας.

Χανόμαστε και εμείς γενικά, όπως όλο το ανθρώπινο είδος.

Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν , ας δούμε τι γίνεται γύρω μας ,και ας ετοιμαστούμε για αντεπίθεση. Να σωθούμε εμείς, η Ελλάδα και η ανθρωπότητα.

Όλη η ανθρωπότητα ας ξυπνήσει επιτέλους ,και να θυμηθεί από πού ξεκινά το ταξίδι της σαν ψυχή, ας συνειδητοποιήσει ότι ένας είναι ο Θεός ο δημιουργός των πάντων, ότι όλοι είμαστε αδέλφια, από το ίδιο σπίτι ,και εκεί κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Άσκοποι οι πόλεμοι. Στέλνει ο κόσμος τα παιδιά του να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα εταιριών και καιροσκόπων.

Ανοησία ο ρατσισμός, διαφορετικούς δεν μας κάνει το χρώμα του δέρματος μας, αλλά η ποιότητα της ψυχής μας και η παιδεία μας.

Χάσιμο χρόνου το μίσος και η κακία, αφού μας στερεί χρόνο από την αναζήτηση μας, για το μονοπάτι που οδηγεί στον Θεό. Ας ανακαλύψουμε εμείς αυτό το μονοπάτι, και ας οδηγήσουμε και όλες τις υπόλοιπες αδέλφια μας ψυχές, εκεί.

Γιατί παιδιά μου η ζωή είναι στον Ουρανό. Εδώ είναι ένα δοκιμαστικό μόνο στάδιο, για να δει ο Θεός ποιες από όλες τις ψυχές που στέλνει εδώ για εκπαίδευση, αξίζουν να ζήσουν εκεί.

Τόσο απλά και χωρίς πολλές φιλοσοφίες και λεκτικές γαρνιτούρες, αυτή είναι όλη η αλήθεια ,για την παρουσία μας στην Γή. Περνάμε από εδώ για εκπαίδευση και εξετάσεις ,μήπως και καταφέρουμε να κερδίσουμε την αιώνια ζωή στον Ουρανό.

Όπως έχω ξαναπεί, μαζί μας θα πάρουμε μόνο τις πράξεις μας, και τα αποτελέσματα από αυτές ,στις ζωές των άλλων ανθρώπων.

Εγώ δεν θα είμαι για πολύ καιρό ακόμα μαζί σας. Δυστυχώς δεν θα προλάβω να δω τα σχέδια που είχα να πραγματοποιούνται. Υπάρχουν όμως άλλα σχέδια στον ουρανό ,που θα ξεκινήσουν σε λίγο.

Θα έρθουν άλλες ψυχές, να συνεχίσουν αυτό που άρχισα , πατώντας πάνω σε αυτά που σας γράφω και σας λέω κατά καιρούς , αλλά προσθέτοντας πολύ περισσότερη σοφία και γνώση στα δικά μου λεγόμενα.

Και θα αγωνιστούν και αυτοί, για να σας φέρουν ακόμα ποιο κοντά, στον ένα και μοναδικό Θεό.

 Θα τους γνωρίσετε εύκολα παιδιά μου ,αυτούς τους σταλμένους δασκάλους.

Πολύ εύκολα. Θα είναι Θεοφώτιστοι!!!  ,και θα εκπέμπουν αληθινή αγάπη.!!!!!!!!!!!

Να προσέχετε μόνο, όπως συνηθίζετε να λέτε εδώ στην γή, τις απομιμήσεις.

Χαιρετώ όλες τις ψυχές. Όλων ανεξαιρέτων των χρωμάτων και κάθε γήινης πατρίδας.

Να είστε ευλογημένοι αδέλφια μου ψυχές ,όλης της Γής και του Ουρανού.

Και καλή αντάμωση στο σπίτι μας.

Πατήρ Ιωάννης

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ευλογήσαντος του Ιερέως.

Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε· νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάριστον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος καί σῷσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ψαλμός ρμβ΄ (142)

 Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου.

Καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν.

Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου· ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου.

Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος, καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου.

Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων.

Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου· ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι.

Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου.

Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον.

Ἀκουστόν ποίησόν μοι τό πρωΐ τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοί ἤλπισα.

Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ᾖρα τήν ψυχήν μου.

Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε· πρός σέ κατέφυγον· δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός μου.

Τό Πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με.

Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου, ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου, καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου.

Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμί.

 Εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου, καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου (δις).

Τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ.

Δόξα Πατρί, καί Υἱῷ, καί ἁγίῳ Πνεύματι.  Καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀλληλούϊα, (γ΄) Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ἀλληλούϊα (γ΄) Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ἀλληλούϊα (γ΄) Δόξα σοι ὁ Θεός. Ἡ ἐλπίς ἡμῶν, Κύριε, δόξα σοι.

 Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.

Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.

Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἐστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ήχος δ’ ( ο υψωθείς εν τω Σταυρώ)

Ευαρεστήσασα Θεώ, Αθλοφόρε, και πειρασθείσα ως χρυσός εν καμίνω, Παρασκευή πανένδοξε, βασάνων πειρασμοίς, θαύματα πηγάζεις νυν, και νοσήματα παύεις, και τον υπεράγαθον του Θεού Θεόν Λόγον, υπέρ ημών αεί εκδυσωπείς, όπως αυτού των δωρεών επιτύχωμεν.           

Δόξα πατρί….   «Απολυτίκον»

Ήχος α’  (Της ερήμου πολίτης)  

Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμον σου Πίστην εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή Αθληφόρε, όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

Και νύν  «Θεοτοκίον»

Ου σιωπήσομεν,  ποτέ,  Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, εί μη γαρ Συ προίστασο πρεσβέβουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων: Τις δε διεφύλαξεν εως νύν ελευθέρους: Ούκ αποστώμεν,  Δέσποινα , εκ Σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών. 

Ψαλμός Ν΄ (50)

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου, καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου, καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.

Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διά παντός.

Σοί μόνῳ ἥμαρτον, καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε.

Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσ¬σησέ με ἡ μήτηρ μου.

Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι.

Ραντιεῖς με, ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.

Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλ¬λιά¬σονται ὀστέα τεταπεινωμένα.

Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου, καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.

Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.

Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου σου, καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ.

 Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου, καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με.

Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι.

Ρῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου.

Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου.

 Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις.

Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει.

Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τήν Σιών, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη  Ἱερουσαλήμ.

Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους, καί ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός.

Είτα ο κανών ου η ακροστιχίς.

Θεράπον  δίδου μοι θεραπείαν. Γερασίμου.

«Υγράν διοδεύσας….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Υμνών σου την μνήμην παρακαλώ, ένδοξε Παρθένε, των πταισμάτων μου τας σειράς, διάρρηξον τάχος ταις προς Κτίστην, τον Πανοικτίρμονα πρεσβείαις σου.                                                                                                                            

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Μεγίστη η δύναμις, ην Σεμνή, έλαβες αξίως, εκ Θεού του θαυματουργείν, ταύτην ουν χρωμένη ήδη παύσον, τα πολυχρόνια πάθη μου δέομαι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Νομίμως αθλήσασα επί γής, Παρασκευή Μάρτυς και το στέφος εν Ουρανώ, σης απολαβούσα καρτερίας, υπέρ ημών τον Σωτήρα ικέτευε.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Όμματι, Πανάσπιλε, επ’ μοί, ιλέω σου βλέψον, και ιάτρευσον τα δεινά, του σώματος πάθη και τας νόσους, αποσκοράκισον θείαις πρεσβείες σου.

Ωδή γ’  «Συ εί το στερέωμα»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ισχύι του Πνεύματος, του Παναγίου ημάς ελέησον, Παρασκευή, και νόσων παντοίων, σαις λιταίς ελευθέρωσον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σώσον ταίς πρεσβείαις σου, Παρασκευή πανακήρατε, πάντας ημάς, τους σε ανυμνούντας, και ευφήμως γεραίροντας.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Γενού μοι, Πολύαθλε, τω τεθλιμμένω προστάτις σύντονος, και εκ παθών, και κινδύνων ρύσαι, ταις ευχαίς σου και θλίψεων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Εξελού, Πανάχραντε, νόσων δεινών με και θλίψεων, των αφειδώς, καταπιεζόντων, τον σον δούλον εκάστοτε.

Ὁ Ἱερεύς·

 Αἴτησις παρά τοῦ ἱερέως καί τό Κάθισμα.

Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεος Σου, δεόμεθα Σου, επάκουσον και ελέησον.

Κύριε ελέησον (3)

Έτι δεόμεθα υπέρ του  Πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών (δεινός) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος.

Κύριε ελέησον (3)

Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως , αφέσεως των αμαρτιών, πλήρης ιάσεως από κάθε ασθένειαν, ψυχικήν,πνευματική ή σωματικήν, πλήρης καθάρσεως και ελευθέρωσην από κάθε μορφήν κακού, γενομένον από ανθρώπων ή αοράτων δυνάμεων από   των δούλων του Θεού, [ονόματα]  και πάντων των παρακολουθούντων την αγίαν παράκλησην  ταύτην και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτών παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον. 

Κύριε ελέησον (3)

Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ωδή δ’  «Εισακήκοα Κύριε»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ρώμην δίδου μου, Πάνσεμνε, κατά τε δαιμόνων και ολεθρίων παθών, και τον σάλον των πταισμάτων μου, ιεραίς λιταίς σου καταπράυνον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Αγαπήσα Κύριον, και στεφάνους δόξης κομίσασα, υπέρ πάντων καθικέτευε, των πιστώς τιμώντων σε, Πανεύφημε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Ικεσίας μου πρόσδεξαι, ώ Παρασκευή Παρθένε, πολύαθλε, και παθών μου την σκοτόμαιναν, σου θερμαίς πρεσβείαις αποδίωξον.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ρύσαι, Κόρη Πανάμωμε, η Θεόν ασπόρως κυήσασα, τον σον δούλον κινδυνεύοντα, καταποντισθήναι με τοις πταίσμασιν.

    Ωδή ε’  «Φώτισον ημάς»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ως περ Συ, Σεμνή, εις Νυμφώνα τον Ουράνιον, αυγάζη ταις ενθέοις μαρμαρυγαίς, ούτω σους δούλους, δόξης θείας καταξίωσον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σου εν τω ναώ, προσελθόντας τους οικέτας σου, ω Παρασκευή ελευθέρωσον, εκ νοσημάτων, ταις ευχαίς σου και κακώσεων.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Έρωτι Θεού, την ψυχήν πλήξον δέομαι, Παρασκευή, θείαις πρεσβείαις σου, και των παθών μου, την αχλύν νυν εξαφάνισον.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Πάναγνε ημείς, κεκτημένοι σε βοήθειαν, σκέπην και βεβαίαν αντίληψην, παντός κινδύνου, δια σου αει ρυσθείημεν.

Ὁ Ἱερεύς·

 Αἴτησις παρά τοῦ ἱερέως καί τό Κάθισμα.

Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεος Σου, δεόμεθα Σου, επάκουσον και ελέησον.

Κύριε ελέησον (3)

Έτι δεόμεθα υπέρ του  Πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών (δεινός) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος.

Κύριε ελέησον (3)

Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως , αφέσεως των αμαρτιών, πλήρης ιάσεως από κάθε ασθένειαν, ψυχικήν,πνευματική ή σωματικήν, πλήρης καθάρσεως και ελευθέρωσην από κάθε μορφήν κακού, γενομένον από ανθρώπων ή αοράτων δυνάμεων από   των δούλων του Θεού, [ονόματα]  και πάντων των παρακολουθούντων την αγίαν παράκλησην  ταύτην και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτών παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον. 

Κύριε ελέησον (3)

Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ωδή στ’  «Ιλάσθητί μοι»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Αιμάτων σου τοις κρουνοίς, Παρασκευή ως κατέσβεσας, της απιστίας το πύρ, ούτω νύν κατάσβεσον, την φλόγαν των νόσων μου, ταις σαις ικεσίαις. και κινδύνων με εξάρπασον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ρεόντων το χαμερπές, Παρασκευή Πανακήρατε, το άστατον και φθαρτόν, παριδείν αξίωσον. σον δούλον πρεσβείαις σου, και αξιωθήναι, θείας δόξης και λαμπρότητος.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Απάσας τας κεφαλάς, των ανομούντων συντρίβεσθαι, υπό τους πόδας ημών, Θεόν καθικέτευε, Μάρτυς, των τιμώντων σου, πόθω την σην Κάραν, ην απέτεμεν ο άνομος.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Συ ούσα το καθαρόν και αγιώτατον Τέμενος, Μαρία του Παντουργού, παράσχου μοι  δάκρυα, ψυχήν καθαρίζοντα, και επάκουσόν μου, της δεήσεως σου δέομαι.

Επίβλεψον μετ’ ευμενίας, Παρασκευή Αθληφόρε, επί τα εμά δεινά πάθη του σώματος, και ίασιν δώρησαι μοι ευχαίς σου.

Eπίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.

   

«Κοντάκιον»

Προστάτρια Πιστών, Παρασκευή Αθληφόρε, πέλουσα, τοις τη σεπτή Εικόνι σου θερμώς προσπελάζουσιν, ικέτευε Χριστόν τον Νυμφίον σου, δωρηθήναι λύσιν των δεινών, νόσων και θλίψεων, και αμαρτιών πασων την συγχώρησιν.

«Προκείμενον»

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι, και εισήκουσε της δεήσεώς μου.

«Στίχος»  Και έστησεν επί πέτρας τους πόδας μου, και κατεύθηνε τα διαβήματά μου.

«Ευαγγέλιον»

Έκ του κατά Μάρκον (5, 24-34)

Τω καιρώ εκείνω ηκολούθει τω Ιησού όχλος πολύς, και συνέθλιβον αυτόν.

Και γυνί τις, ούσα εν ρύσει αίματος έτη δώδεκα, και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών, δαπανήσασα τα παρ’ εαυτής πάντα, και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον είς το χείρον ελθούσα,

ακούσασα περί του Ιησού, ελθούσα εν τω όχλω όπισθεν, ήψατο του ιματίου αυτού. έλεγε γαρ, ότι καν των ιματίων αυτού άψωμαι, σωθήσομαι.

Και ευθέως εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής, και έγνω τω σώματι, ότι ίαται από της μάστιγος.

Και ευθέως ο Ιησούς επιγνούς εν εαυτώ την εξ αυτού δύναμινεξελθούσαν, επιστραφείς εν τω όχλω, έλεγεν

«Τις μου ήψατο των ιματίων;» Και έλεγον αυτώ οι Μαθηταί αυτού «Βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά σε, και λέγεις, Τις μου ήψατο;» Και περιβλέπετο ιδείν την τούτο ποιήσασαν.

Η δε γυνή, φοβηθείσα και τρέμουσα, ειδυία ό γέγονεν επ’ αυτή, ήλθε, και προσέπεσεν αυτώ, και είπεν αυτώ πάσαν την αλήθειαν.

Ο δε είπεν  αυτή «Θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου». 

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Ταις της Αθληφόρου πρεσβείες Ελεήμον, εξάληψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείες Ελεήμον, εξάληψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων

«Στίχος»  Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου,  εξάλειψον το ανόμημά μου

Μεταβολή παντός κινδύνου, απαλλαγή νόσου παντοίας υπάρχουσα, Παρασκευή Παρθένε, ρύσαι πάντας των δεινών, της των εναντίων κακουχίας, και της των δαιμόνων επηρείας, ταις θείαις σου προς Θεόν δεήσεσι.

    Ο Ιερεύς :  

Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου, καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου· ἐπίσκεψαι τόν κόσμον σου ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς· ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων,  καί κατάπεμψον ἐφ’ ἡμᾶς τά ἐλέη σου τά πλούσια, πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου καί ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων· τῶν ἐν ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν, μεγάλων ἱεραρχῶν καί οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου· τοῦ ἐν ἁγίοις, Πατρός ἡμῶν Νικολάου ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ θαυματουργοῦ· τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν ὁσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν· τῶν ἁγίων καί δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης·  Του Αγίου νεοφανούς μεγαλομάρτυρος Φανουρίου, του Αγίου μεγαλομάρτυρος Εφραίμ, της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου,Τῶν Ἁγίων Κυπριανού καί Ιουστίνης,της Οσίας Ξενίας εκ Καλαμών , της ἁγίας μεγαλομάρτυρος Παρασκευής, ων την αγίαν παράκληση προς ευλογίαν και θεραπείαν  των ψυχών και των σωμάτων, των ακουόντων την στιγμή τάυτη και των οικογενειών αυτών, από κάθε μορφήν ασθενείας, πόνων βασάνων,μαγείας και  επιθέσεις του πονηρού επιτελέσαμε, καί πάντων σου τῶν Ἁγίων.

 Ἰκετεύομεν σέ, μόνε πολυέλεε Κύριε. Ἐπάκουσον ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου καί ἐλέησον ἠμᾶς.

Ὁ Χορός·

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον. (ιβ΄)

Ὁ Ἱερεύς·

Ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ μεθ’ οὗ εὐλογητός εἶ, σύν τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός· Ἀμήν.

Ωδή ζ’  «Παίδες Εβραίων»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Κάραν πάνσεπτον πάντες, της Παρθενομάρτυρος δεύτε Παρασκευής, Πιστοί εν ετησίοις, τιμήσωμεν τοις ύμνοις, ως πηγήν ανεξάντλητον, των ιαμάτων αεί, και θείων δωρημάτων.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Εορτήν παναισίαν, οι Πιστοί ορθοδόξως τελέσωμεν, φαιδρώς Παρασκευής νυν, την Κάραν προσκυνούντες, και βοώντες εκ πίστεως, πρόφθασον ρύσαι ημάς, λιταίς σου πάσης νόσου.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Υπέρ πάσαν ουσίαν, και υπέρ χρυσίον η Κάρα σου διαλάμπουσα, παρέχει σωτηρίαν, τοις πίστει Αθληφόρε, προς αυτήν καταφεύγουσι, και ιατρεύει ψυχών, θανατηφόρους νόσους.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Η Θεόν σαρκοφόρον, Παναγία Παρθένε αποκυήσασα, εκ πάντων αδοκήτων, κινδύνων τον λαόν σου, και εκ νόσων περίσωζε, και αμαρτίας δεσμόν, τάχει λιταίς σου λύσον.

Ωδή η’  «Τον Βασιλέα»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στόματι πάντες, και καρδία υμνούμεν, την πανένδοξον Μάρτυρα Κυρίου, ότι αρρωστίας ετύχομεν την λύσιν.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Εν Ουρανίοις, Παρασκευή Αθληφόρε, τοις σκηνώμασι χορεύουσα των πίστει, σε υμνολογούντων μνημόνευε, Παμμάκαρ.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Ρωσθείσα, Μάρτυς, τη ισχυί του Κυρίου, των Τυράννων κατησχύνας τα θράση, θραύσον και νυν πάντων, δεσμούς τυραννουμένων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Άχραντε μόνη, Ευλογημένη Μαρία, τα δυσίατα ιάτρευσον πάθη, του οικτρού σου δούλου, ίνα σε μακαρίζω.

Ωδή θ’  «Κυρίως Θεοτόκον»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Φλέξον παρανόμων, Παρασκευή Μάρτυς.περί τω θείω τεχνάσματα άθεα, Πιστούς δε πάντας, θείω αυγάσματι λάμπρυνον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Έμπλεως ενθέου, λάμψεως γενέσθαι, τον σον οικέτην νυνί καταξίωσον, ταις προς τον όλον Δεσπότην, λιταίς σου Πάνσεμνε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Ίνα σε δοξάζω, Παρασκευή πόθω, τας ανιάτους μου νόσους θεράπευσον, και ταις ευχαίς σου τελείαν, ρώσιν παράσχου μοι.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Μόνη Θεοτόκε, ως Αγνή και Μήτηρ, της ακαθάρτου ιλύος με κάθαρον, των ακαθάρτων μωλώπων, και σώσον Δέσποινα.

 Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Αίτησαι ειρήνην παρά Θεού, ψυχών σωτηρίαν, και κινδύνων απαλλαγή, θεία Αθληφόρε, Παρασκευή, ευχαίς σου, τοις πίστει ευφημούσι σε και γεραίρουσι.

Πορφυράν εξ αίματος την στολήν, συ περικειμένη, και το στέμμα εν κορυφή, έχουσα ώ Μάρτυς, και την της Παρθενίας, κατέχουσα λαμπάδα ημών μνημόνευε.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η Δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τω σωθήναι ημάς.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρις).

Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι, καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰὼνας τῶν αἰῶνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρ¬τίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί, καί Υἱῷ, καί ἁγίῳ Πνεύματι, καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὁ Ἱερεύς·

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 «Απολυτίκον» Ήχος α’  (Της ερήμου πολίτης)  

Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμον σου Πίστην εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή Αθληφόρε, όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

Ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου, δεόμεθά σου, ἐπάκουσον καί ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δεῖνος) καί πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν ἔθνους, πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας ἐν τῷ κράτει ἡμῶν καί τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καί ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῶν κατοικούντων καί παρεπιδημούντων ἐν τῇ χώρα και πόλει ταύτῃ, 

Ἔτι δεόμεθα καί ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν παρακολουθούντων ή ακουόντων τήν τέλεσιν τῆς ἱερᾶς παρακλήσεως ταύτης προς θεραπείαν και όφελος των ψυχών και των σωμάτων αυτών μετά τῶν οἰκείων αὐτῶν καί τῶν δι’ εὐλόγους αἰτίας ἀπολειφθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν. Ὑγείας βοηθείας ὑπέρ αὐτῶν εἴπομεν.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τήν χώρα ημών ,την πόλιν ταύτην καί πᾶσαν πόλιν καί χώραν ἀπό λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλ-λοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καί αἰφνιδίου θανάτου· ὑπέρ τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ καί εὐδιάλλακτον γενέσθαι τόν ἀγαθόν καί φιλάνθρωπον Θεόν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργήν καί νόσον τήν καθ’ ἡμῶν κινουμένην καί ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς καί ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ἔτι δεόμεθα καί ὑπέρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τόν Θεόν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καί ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ὁ χορός μεθ’ ἑκάστην αἴτησιν· Κύριε ἐλέησον (γ΄).

Ὁ Ἱερεύς·

Ἐπάκουσον ἡμῶν, ὁ Θεός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, καί ἵλεως, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Δέσποτα, ἐπί ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν καί ἐλέησον ἡμᾶς· ἐλεήμων γάρ καί φιλάνθρωπος Θεός ὑπάρχεις καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ χορός. Ἀμήν.

Ὁ Ἱερεύς εὐλογῶν· Εἰρήνη πᾶσι.

Ὁ χορός· Καί τῷ πνεύματί σου.

Ὁ Ἱερεύς· Τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν.

Ὁ χορός.

Σοί Κύριε.

Ἀπόλυσις

Ὁ Ἱερεύς·

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός, ἡ ἐλπίς ἡμῶν, δόξα σοι.

Ὁ Ἀναγνώστης·

Δόξα, καί νῦν, Κύριε, ἐλέησον (γ΄), Πάτερ ἅγιε, εὐλόγησον.

Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καί παναμώμου ἁγίας αὐτοῦ Μητρός, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων ἡμῶν, (τοῦ ἁγίου τῆς ἡμέρας), οὗ καί τήν μνήμην ἐπιτελοῦμεν της Αγίας μεγαλομάρτυρος Παρασκευής καί πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καί σώσαι ἡμᾶς, ὠς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων Θεός.

Ήχος β’ (Ότε εκ του ξύλου)

Θύμα τω Δεσπότη και Θεώ, ήχθης, Καλλιπάρθενε, θείον και παναμώμητον, πάσας όθεν ηύφρανας, τας Ουρανίους Αρχάς, και Μακάρων, Αοίδημε, ψυχάς, διό πάντες, πίστει σου δεόμεθα, και πόθω ζέοντι, ρύσαι ταις λιταίς σου εκ νόσων, και παντοδαπών εναντίων, ημάς τους τιμώντας σε Πανεύφημε.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης  και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου. 

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.