Όταν κάποιος είναι μόνος του, όλα είναι εύκολα για αυτόν.
Κάνει ότι του αρέσει, δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, κοιμάται όποτε θέλει,
ξυπνάει όποτε θέλει, τρώει ότι θέλει, λέει ότι θέλει και γενικά δεν είναι
υποχρεωμένος να δώσει αναφορά σε κανέναν για τις επιλογές του.
Κάποια στιγμή αν στον ένα έρθει άλλος ένας και γίνουν δυο
τότε αλλάζουν τα πάντα.
Δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει ο ένας πια. Έτσι κάθονται οι
δυο μαζί και βάζουν κανόνες για το πώς θέλουν να ζήσουν. Τι αρέσει στον ένα ,τι
δεν αρέσει, τι αρέσει στον άλλο και τι δεν του αρέσει.
Στήνουν τους κανόνες τους και μαθαίνουν να σέβονται ο ένας
τις επιθυμίες του άλλου. Αν οι δυο γίνουν τέσσερις ,πέντε η δεκαπέντε αρχίζει
πάλι και γίνεται το ίδιο πράγμα.
Κάθονται κάτω συζητάνε τι αρέσει στον έναν, τι στον άλλο,
χαράζουν καινούργιους κανόνες και αποκτούν όλοι σιγά σιγά κοινή συνείδηση για
το τι είναι καλό η κακό για το σύνολο.
Οι δεκαπέντε αργότερα γίνονται εκατό ή διακόσιοι και σιγά
σιγά γίνεται πάλι το ίδιο.
Κάθονται κάτω φτιάχνουν καινούργιους κανόνες, αφού σαν ποιο
πολλοί, υπάρχουν και περισσότερες γνώμες πλέον, αλλάζουν κάτι που πιστεύουν ότι
ήταν καλό για τους δεκαπέντε αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο καλά και
με τους διακόσιους και σιγά σιγά προσαρμόζονται όλοι σε αυτό που οι
περισσότεροι της ομάδας θεωρούν σωστό και αποδεκτό..
Η ομάδα μας όμως έχει αρχίσει πια να διαμορφώνεται σε μια
μικρή κοινωνία. Υπάρχουν άλλοι που ζουν φτιάχνοντας το ψωμί που θα φάνε οι
υπόλοιποι, άλλοι ζουν φτιάχνοντας τα ρούχα που θα φοράνε, άλλοι κάνουν διάφορες
δουλειές που είναι χρήσιμες στους υπόλοιπους και πληρώνονται και αυτοί με ότι
τρόπο πληρώνει αυτή η κοινωνία ,για να ζήσουν κι αυτοί όπως κι οι άλλοι.
Σιγά σιγά οι κανόνες που έχει θεσπίσει αυτή η κοινωνία
ονομάζονται νόμοι και έτσι η κοινωνία αυτή αποκτά τώρα νομοθέτες, αποκτά
δικαστές για αυτούς που δεν τηρούν τους νόμους και αστυνομία για να συλλαμβάνει
αυτούς που παρανομούν και να τους πηγαίνει στους δικαστές.
Εμφανίζεται η ανάγκη για διασκέδαση και παρουσιάζονται οι
καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν να υπηρετούν αυτήν την ανάγκη της κοινωνίας τους.
Εμφανίζονται οι εφευρέτες, οι μηχανικοί ,οι δάσκαλοι, οι
έμποροι ,οι γιατροί και κάθε είδος επάγγελμα που κάθε κοινωνία έχει ανάγκη για
να υπάρχει καθώς μεγαλώνει σε αριθμό.
Ο φόβος για να μην χάσουν ότι έχουν καταφέρει ,τους
αναγκάζει να φτιάξουν και στρατό ο οποίος αναλαμβάνει να υπερασπίζεται το δικαίωμα
αυτής της κοινωνίας να υπάρχει, όπως όλοι μαζί έχουν αποφασίσει ότι τους αρέσει
να ζουν.
Και σιγά σιγά με τα χρόνια η κοινωνία αυτή έχει μεγαλώσει
τόσο πολύ, που ονομάζεται χώρα. Αρχίζει να χαράζει τα δικά της όρια , μέσα στα
οποία έχει αποφασίσει να ζήσει και τα ονομάζει σύνορα.
Μέσα λοιπόν από αυτά τα σύνορα ζουν άνθρωποι που έχουν
διαμορφώσει με τον καιρό κοινή συνείδηση, κοινά πιστεύω, κοινές αξίες, κοινά
ήθη και έθιμα, κοινές συνήθειες και κοινά πιστεύω.
Μια ομάδα, μια κοινωνία και πόσον μάλλον μια χώρα δεν θα
μπορούσε να υπάρχει αν δεν υπήρχε και ένας αρχηγός, που θα ήταν υπεύθυνος για
την καλή λειτουργία της ομάδας αυτής.
Όλα αυτά τα χρόνια που από ομάδα εξελίχτηκαν σε χώρα, είχαν
και κάποιον διαφορετικό αρχηγό που ήταν υπεύθυνος για αυτούς και τους
καθοδηγούσε.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχισαν πλέον να δημιουργούνται
διαφορετικές τάσεις, που ξεκινούσαν από διαφορετικά συμφέροντα, ανάμεσα στους
κατοίκους αυτής της χώρας.
Άλλοι πίστευαν αυτό σαν σωστό, άλλοι πίστευαν για σωστό κάτι
άλλο, άλλοι ήθελαν εκείνο που ήθελαν και οι άλλοι αλλά με κάποιες παραλλαγές
και πάει λέγοντας. Έτσι θεώρησαν σωστό, ο κάθε αρχηγός για να μπορεί να
κυβερνάει δίκαια, να έχει κοντά του και ανθρώπους που θα προέρχονται
αντιπροσωπευτικά από όλες τις μεγάλες ομάδες, {βλέπε τάσεις η βλέπε κόμματα
}για να μπορεί να ακούει και την δική τους γνώμη, προκείμενου να κυβερνάει
δίκαια ,αλλά και αυτοί να μπορούν να τον ελέγχουν στην διοίκηση αυτής της
χώρας, για να μην κάνει αυτός ότι θέλει.
Αυτό από κάποιους ονομάστηκε δημοκρατία.!!!
Έτσι έφτασε κάποια στιγμή αυτή η συγκεκριμένη χώρα πλέον,
που μιλάμε τόση ώρα να θέλει τριακόσιους εκπροσώπους του λαού, για να μπορεί να
λειτουργήσει, προκειμένου να ασκεί η εξουσία τα καθήκοντα της, για το καλό
πάντα του συνόλου των κατοίκων της χώρας αυτής.
Άρχισαν λοιπόν να παίρνουν αποφάσεις και ξανά αποφάσεις και
ξανά μανά αποφάσεις για το πώς θα ήταν καλύτερο να κυβερνήσουν τον κόσμο αυτής
της χώρας.
Η δουλειά τους ήταν να παίρνουν αποφάσεις και μόνο. Ούτε
τους ένοιαζε, {αλλά δεν είχαν και τις γνώσεις από την ζωή} για το αν οι
αποφάσεις αυτές ήταν σωστές η όχι. Η αν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στην
καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Αρκεί που έπαιρναν αποφάσεις. Αυτοί δεν δούλευαν
ποτέ.!! Μόνο αποφάσεις έπαιρναν!!!!
Ηλίθιες αποφάσεις!!.
Είχαν βέβαια φροντίσει για τον εαυτό τους και οι τριακόσιοι
να έχουν εξασφαλίσει, ότι δεν θα πάνε φυλακή για όποια ηλίθια απόφαση και αν
έπαιρναν. Και έτσι συνέχιζαν να παίρνουν αποφάσεις εκ του ασφαλούς.
Ηλίθιες αποφάσεις!!.
Ώσπου κάποια μέρα είδαν ότι τόσο καιρό δεν παίρνανε σωστές
αποφάσεις. Ότι είχαν κάνει πολλά, πάρα πολλά λάθη, ότι είχαν καταστρέψει την
χώρα και τον κόσμο που τους εμπιστεύθηκε και άρχισαν να ρίχνει το φταίξιμο ο
ένας στον άλλο.
Εσύ φταις που το’κανες αυτό. Οχι εσύ φταις που δεν με
εμπόδισες να το κάνω. Και πάει λέγοντας. Εν τω μεταξύ ο κόσμος άρχισε να
πεινάει. Δουλειά δεν είχε και άρχισε να φεύγει σε άλλες ποιο οργανωμένες
ομάδες, κοινωνίες ,χώρες, για να ζήσει.
Όχι βέβαια ότι αυτό εμπόδισε τους τριακόσιους να συνεχίσουν
τα ίδια. Κάθε μέρα δουλειά δεν είχαν και τσακωνόντουσαν ποιος είχε πάρει την
ποιο λάθος απόφαση από τον άλλο.
Και φυσικά αφού ο κόσμος όλο και περισσότερο έφευγε από την
χώρα για κάπου καλύτερα , αυτοί όλο και περισσότερο ανέβαζαν τους φόρους για να
ισοσκελίσουν την ζημιά από αυτούς που έφυγαν.
Έτσι η ζωή όσων έμεναν ακόμα στην χώρα αυτήν γινότανε όλο
και ποιο δύσκολη. Γι’ αυτό και φεύγανε και φεύγανε και φεύγανε ενώ οι
τριακόσιοι εξακολουθούσαν να τσακώνονται για το ποιος φταίει παραπάνω και
ανεβάζανε τους φόρους κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα ώσπου έφτασαν να ζητάνε
από κάποιον που έβγαζε από την εργασία του δέκα ουδέν εύρων τον χρόνο{το ουδέν
εύρων ήταν το νόμισμα της χώρας αυτής}να πληρώνει φόρο τριακόσια ουδέν
εύρων.!!!
Τότε ήτανε που μέσα σε μια νύχτα μαζέψανε όλοι τα πράγματα
τους και φύγανε από την χώρα αυτή παίρνοντας μαζί και ότι ουδέν εύρων τους
είχαν απομείνει. Πήγαν σε άλλες χώρες καλύτερες, να συνεχίσουν την ζωή τους.
Το άλλο πρωί λοιπόν που ξημέρωσε, βρήκε την χώρα αυτή {που
ξεκίνησε από έναν και έγιναν πολλοί,}άδεια και έρημη.
Μόνο οι τριακόσιοι είχαν μείνει, σε μια μεγάλη αίθουσα και
εξακολουθούσαν να τσακώνονται για το ποιος φταίει, χωρίς να έχουν καταλάβει ότι
όλοι οι άλλοι είχαν φύγει, αυτοί εξακολουθούσαν να βάζουν φόρους, να βγάζουν
νόμους και να ετοιμάζουν καινούργια σχέδια για να σώσουν την χώρα.
Κατάλαβαν ότι ήταν μόνοι τους ,μόνον όταν χρειάστηκαν ένα
ποτήρι νερό και δεν υπήρχε κανένας να τους το πάει. Και τότε κοιτάχτηκαν μεταξύ
τους με τρόμο….και έβαλαν τα κλάματα όλοι μαζί. Κλαίγανε με τις ώρες. Όχι γιατί
κατάλαβαν τα λάθη που είχαν κάνει.!!! Αλλά επειδή συνειδητοποίησαν ότι από δω
και πέρα πρέπει να παίρνουν το νερό μόνοι τους…..
Ηθικόν δίδαγμα.; Κανένα!!!!!
Δεν υπάρχει τίποτα το ηθικό σε αυτό που μόλις περιέγραψα. Αν
με το ζόρι, πρέπει ντε και καλά, κάτι να καταλάβουμε, ας πούμε ότι αυτό που
βγαίνει από αυτή την ιστορία είναι ότι αυτή η χώρα ,αλλά και η κάθε χώρα έχει
τους αρχηγούς που της αξίζουν.!!!
Και σίγουρα σε αυτήν την χώρα που μόλις περιέγραψα
χρειάζονται νέες αξίες ,νέες ιδέες και ιδανικά, νέα πιστεύω ,νέος αρχηγός!!!!
Για να κάνει πάλι μια νέα αρχή ,αυτή η χώρα πρέπει να ξεκινήσει πάλι από τον
έναν…………
Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Αυτός μόνο μπορεί, με την
ενέργεια που εκπέμπει η αγάπη του να ξανά ενώσει όλες αυτές τις πολλές ομάδες
από διαφορετικά συμφέροντα, που κατατρώγουν όλες τις χώρες, όπως έφαγαν και
αυτή την φανταστική χώρα της ιστορίας μας.
Διότι όσοι πολιτικοί ενεργούν ζητώντας την χάρη και την
ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δεν υπάρχει περίπτωση να λαθέψουν στις
επιλογές τους.
Τι κρίμα που σε αυτήν την φανταστική χώρα που καταστράφηκε,
ξέχασαν οι κάτοικοι της, μέσα στις τόσες κατηγορίες και ομάδες που δημιούργησαν
για να υπάρχουν, να ενωθούν πρώτα από όλα όλοι τους σε μια τεράστια ομάδα ,που
θα την αποτελούσε η αγάπη του Χριστού.
Γιατί όπου υπάρχει η αγάπη του, απουσιάζει η
ανομία.!!!!!!!!!!
Πατήρ Ιωάννης.
