ΟΙ 24 ΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ -ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ -

 ΟΙ 24 ΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ - ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ - ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

  Παρασκευή του Ακάθιστου Υμνου ! 
Παρασκευή και των τεσσάρων Στάσεων 
των Χαιρετισμων της Υπεραγίας Θεοτόκου !
 Παραδίδουμε στην αγάπη σας το πρωτοτυπο
 κείμενο και των 24 Οίκων του Ακαθιστου Υμνου ,
 δηλαδή των Χαιρετισμων της Υπεραγίας Θεοτόκου,
 και την απόδοση του στα Νέα Ελληνικά 
( με κάποια σύντομα ερμηνευτικά σχόλια )

Με κόκκινο χρώμα είναι το πρωτότυπο κείμενο 
και με μαύρο η απόδοση στα Νέα Ελληνικά !

Με την ελπίδα να συμβάλλουμε στην διάδοση 
της ευλογημένης συνήθειας πολλών Αγίων της 
Εκκλησίας μας αλλά και σύγχρονων Γερόντων ,
 δηλαδή της καθημερινής ανάγνωσης των 
Χαιρετισμών , όχι μόνο στο Απόδειπνο , αλλά 
και όσες περισσότερες φορές την ημέρα μας 
αξιώσει η Χάρη της Παναγίας μας , ευχόμαστε 
από καρδιάς σε όλες κι όλους εσάς καλό στάδιο 
του υπόλοιπου της Αγίας και Μεγάλης 
Τεσσαρακοστής και Καλή Ανάσταση !

Η Παναγιά μας μαζι σας ! 

  

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ

Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,

Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,

Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.

Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,

Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σε εσένα, ω Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό,
 αποδίδω με ευγνωμοσύνη  την ένδοξον νίκη, 
εγώ η πόλη σου, επειδή με την δική σου 
βοήθεια. Aπαλλάχτηκα από τις φοβερές 
συμφορές που ερχόντουσαν εναντίον μου. 
Συ δε, που η δύναμη σου είναι ακατανίκητη, 
ελευθέρωσε με από κάθε μορφής κινδύνους, 
ώστε να αναφωνώ προς Εσένα 
 Χαίρε  Νύμφη  ανύμφευτε

                                                                  Α     

Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
 εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε (ἐκ γ´)· καὶ σὺν 
τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν 
Κύριε, ἐξίστατο, καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς 
αὐτὴν τοιαῦτα· 

Άγγελος πρώτην θέσιν κατέχων μεταξύ των 
Αγγέλων (δηλαδή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) 
εστάλη (υπό του Θεού) από τον ουρανό 
(εις την γην) για να πει σε Εκείνη, η οποία 
έμελλε να γίνει η Μήτηρ του Θεού, το Χαίρε!
Βλέποντας δε ο Άγγελος Σε, Κύριε, να αρχίζεις
να λαμβάνεις υλική σάρκα ( μέσα εις την 
κοιλία της) την ιδία στιγμήν, κατά την οποίαν
χαιρέτιζε με την άϋλη φωνή του την 
Παρθένο,  καταλαμβανόμενος από 
μεγάλη έκπληξη και θαυμασμό και, 
στεκούμενος  ενώπιον της Παρθένου, 
έλεγε προς αυτήν τα εξής:

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· 
χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει. 

Χαίρε, συ, μέσω της οποίας θα λάμψη 
εις τον κόσμο η χαρά (της λυτρώσεως)˙
 χαίρε, συ, μέσω της οποίας θα 
εξαφανισθεί η κατάρα ( που εδόθη εις 
το ανθρώπινον γένος δια την παρακοή του).

  

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις· 
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις. 

Χαίρε, συ, που γίνεσαι η αιτία να επανέλθει 
εις τον Παράδεισον ο εκπεσών Αδάμ˙ χαίρε,
 συ, που γίνεσαι η αιτία να απαλλαγή η Εύα 
από τις λύπες και τα δάκρυά της. 

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις 
λογισμοῖς· χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον, 
καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς. 

Χαίρε, συ, που είσαι ύψος, το οποίον δυσκόλως 
δύνανται να φθάσουν και να κατανοήσουν οι 
διάνοιες των ανθρώπων ˙ χαίρε, συ, που 
είσαι βάθος, το οποίον δυσκόλως δύνανται 
να δουν και αυτών των Αγγέλων οι οφθαλμοί.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα· 
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα. 

Χαίρε, διότι είσαι θρόνος του Βασιλέως Χριστού˙ 
χαίρε, διότι βαστάζεις εις την κοιλία σου Εκείνον, 
που βαστάζει ολόκληρον το σύμπαν.

Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον· 
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως. 

Χαίρε, συ, ο ( πρωϊνός ) αστέρας (αυγερινός), 
που προμηνύει την εμφάνιση του ηλίου 
(Χριστού)˙ χαίρε, συ, εις της οποίας την κοιλία 
λαμβάνει σάρκα ο Θεός. 

Χαῖρε, δι᾿ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις· 
χαῖρε, δι᾿ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης. 

Χαίρε, σύ, μέσω της οποίας ανακαινίζεται η 
(εκ της αμαρτίας διαφθαρείσα) Δημιουργία˙ 
χαίρε, συ, μέσω της οποίας ο Δημιουργός 
γίνεται βρέφος.

                    Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                  

Β

Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτὴν ἐν ἁγνείᾳ, 
φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως· 
Τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς, 
δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται· 
ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως τὴν κύησιν 
πῶς λέγεις , κράζων              

                           Ἀλληλούϊα.

 Η Αγία Παρθένος, γνωρίζουσα ότι ήταν  
απολύτως αγνή και αμόλυντος, λέγει με 
θάρρος εις τον Γαβριήλ: Οι λόγοι σου είναι 
παράδοξοι και δεν είναι εύκολον να τους 
παραδεχθεί  η ψυχή μου. 

Διότι συ μου λέγεις ότι θα γεννήσω, αφού 
συλλάβω άνευ ανδρικού σπέρματος! 
Πώς είναι τούτο δυνατόν; 
Και όμως συ αυτό λέγεις και κράζεις:

Αινείτε τον Θεό.

                          Γ

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι, ἡ Παρθένος 
ζητοῦσα, ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα· 
Ἐκ λαγόνων ἁγνῶν Υἱόν, πῶς ἐστι τεχθῆναι 
δυνατόν; λέξον μοι. Πρὸς ἣν ἐκεῖνος ἔφησεν 
ἐν φόβῳ, πλὴν κραυγάζων οὕτω·

 Η Παρθένος, επιζητούσα να αποκτήσει 
γνώσιν απόκρυφων και αγνώστων 
πραγμάτων (για τα οποία της ομιλεί 
ο Άγγελος), αναφώνησε προς το 
υπηρετικό όργανον του Θεού (δηλαδή 
τον Άγγελον): Από παρθενική κοιλία 
(όπως είναι η δική μου), πώς είναι 
δυνατόν να γεννηθεί υιός; 
Απάντησε μου! Τότε ο Άγγελος είπε εις 
αυτήν με φόβον,αλλά και με σταθερή  
φωνή, τα εξής:

  

Χαῖρε, βουλῆς ἀποῤῥήτου μύστις· 
χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.

 Χαίρε, διότι είσαι η μύστις της απόκρυφης  
βουλής του Θεού . χαίρε, διότι είσαι η πίστις 
όλων εκείνων των θαυμαστών πραγμάτων, 
που (δεν επιδέχονται έρευνα, αλλά) γίνονται 
δεκτά με σιγή. 

Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον· 
χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον

 Χαίρε, διότι είσαι η απαρχή των θαυμάτων 
του Χριστού˙ χαίρε, διότι είσαι η βάσις των 
δογμάτων της Πίστεως Αυτού. 

Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός· 
χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς 
πρὸς Οὐρανόν.

 Χαίρε, διότι είσαι η επουράνιος κλίμακα 
( η σκάλα )  δια της οποίας κατέβη ο Θεός 
(εις την γην) ˙ χαίρε, διότι είσαι η γέφυρα 
η μεταφέρουσα τους εκ γης πλασθέντας 
ανθρώπους εις τον ουρανόν.

Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα· 
χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.

 Χαίρε, συ, που είσαι μέγας θρύλος και 
αντικείμενον θαυμασμού δια τους Αγγέλους 
˙Χαίρε, συ, που δια τους Δαίμονας είσαι το 
προκαλούν πολλούς θρήνους τραύμα.

Χαῖρε, τὸ Φῶς ἀῤῥήτως γεννήσασα· 
χαῖρε, τὸ πῶς, μηδένα διδάξασα. 

Χαίρε, συ, που ανερμήνευτα  γέννησες το φώς˙ 
χαίρε, συ, που εις κανένα δεν φανέρωσες τον 
τρόπον της γεννήσεως αυτής.

Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν· 
χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας. 

Χαίρε, συ, που είσαι υπεράνω της γνώσεως 
και αυτών ακόμη των σοφών (διότι ούτε 
αυτοί δύνανται να κατανοήσουν πως εκ σου 
έλαβε σάρκα ο Θεός)˙ χαίρε, συ, που φωτίζεις 
με άπλετο φως τις διάνοιες  των πιστών.

                      Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                     

                            Δ

Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, 
πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμῳ· καὶ τὴν 
εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν 
ἡδὺν ἅπασι, τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, 
ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως· 

Ἀλληλούϊα.

Αμέσως τότε (όταν δηλαδή η Παρθένος είπε το 
«Ιδού η δούλη Κυρίου˙ γένοιτό μοι κατά 
το ρήμα σου»,) η δύναμις του Υψίστου Θεού 
επεσκίασε την μη έχουσα πείρα γάμου Κόρην, 
δια να συλλάβει (τον Υιόν του Θεού). 
Και τοιουτοτρόπως την καρποφόρο κοιλία 
της ανέδειξε αγρόν (φέροντα καρπό) 
γλυκύ για όλους εκείνους, που θέλουν 
να θερίζουν την σωτηρίαν των με το να 
ψάλλουν ούτως:

Αινείτε τον Θεό.

Ε

Ἔχουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τὴν μήτραν, 
ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ· τὸ δὲ βρέφος 
ἐκείνης εὐθύς, ἐπιγνὸν τὸν ταύτης ἀσπασμόν, 
ἔχαιρε! καὶ ἅλμασιν ὡς ᾄσμασιν, ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον· 

Αφού πλέον είχε δεχθεί η Παρθένος εντός 
της κοιλίας της τον Θεό, μετέβη προς 
επίσκεψιν της (συγγενούς της ) Ελισάβετ. 
Το δε βρέφος ( που ήτο εις την κοιλία) 
της Ελισάβετ (ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος,) 
αντελήφθη αμέσως τον (προς την Ελισάβετ) 
χαιρετισμό της Παρθένου (εννόησε, δηλαδή, 
ότι ο χαιρετισμός αυτός προερχόταν  όχι 
από απλή γυναίκα, άλλα από την Μητέρα 
του Θεού) και γέμισε από χαράν. 
Χρησιμοποιώντας  δε ως άσματα σκιρτήματα, 
έλεγε προς την Θεοτόκο:

Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα· 
χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.

 Χαίρε, κλήμα, που παρήγαγες τον αμάραντο 
βλαστό (τον Χριστόν) χαίρε, κλήμα που μας 
έδωσες τον άφθαρτο καρπό.

 Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον· 
χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν φύουσα. 

Χαίρε, συ, που κυοφορείς μέσα εις τα σπλάχνα 
σου τον φιλάνθρωπο Γεωργό.  χαίρε, συ, 
που γεννάς τον Δημιουργό της ζωής μας.

 Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν 
οἰκτιρμῶν· 
χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν. 

Χαίρε, γη ευφορωτάτη, που βλαστάνεις αφθονία 
(όχι υλικών καρπών, αλλά θείας) ευσπλαχνίας 
χαίρε, τράπεζα, που βαστάζεις επάνω σου 
τον πλούτο του ελέους.

Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις· 
χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις. 

Χαίρε, διότι κάνεις να ανθίζει λειβάδι 
(πνευματικής) απολαύσεως χαίρε, διότι 
ετοιμάζεις λιμένα για τις ψυχές μας.

Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα· χαῖρε, 
παντὸς τοῦ κόσμου ἐξίλασμα. 

Χαίρε, διότι είσαι το θυμίαμα πρεσβείας που 
το δέχεται ο Θεός χαίρε, συ, που εξιλεώνεις 
(με τις πρεσβείες σου) για όλο τον κόσμον τον Θεό.

Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία· 
χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παῤῥησία.

Χαίρε, διότι μέσω σού ο Θεός έδειξε την 
εύνοια και αγαθότητα Του προς τους θνητούς 
ανθρώπους χαίρε, διότι μέσω σου οι άνθρωποι 
απέκτησαν θάρρος να πλησιάζουν τον Θεό. 

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε

Ζ 

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, 
ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη, πρὸς τὴν 
ἄγαμόν σε θεωρῶν, καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν 
Ἄμεμπτε· μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν ἐκ 
Πνεύματος ἁγίου, ἔφη· 
                                        Ἀλληλούϊα.    

Ο (προστάτης σου) σώφρων Ιωσήφ, 
ώ άμεμπτε Παρθένε, έχοντας  εσωτερικώς 
λογισμούς αμφιβολίας, επειδή σε γνώριζεν 
άγαμο και (ως εκ τούτου) υποπτευόταν  ότι 
είχες άνομες σχέσεις (εις τις οποίες 
απέδιδε την εγκυμοσύνη σου), 
ταραχτηκε . Όταν όμως πληροφορήθηκε  
(από τον Άγγελο ) ότι η 
σύλληψις βρέφους στην κοιλία σου ήταν  
εκ Πνεύματος Αγίου, αναφώνησε:

Αινείτε τον Θεό

                                           

                                              Η

Ἤκουσαν οἱ Ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων, 
τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καὶ δραμόντες 
ὡς πρὸς ποιμένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν 
ἄμωμον, ἐν τῇ γαστρὶ Μαρίας βοσκηθέντα, 
ἣν ὑμνοῦντες, εἶπον· 

Οι βοσκοί (που ήταν κοντα στο σπήλαιο , 
όταν γεννήθηκε  ο Κύριος) άκουσαν τους 
Αγγέλους να υμνούν το γεγονός, 
ότι ο Χριστός παρουσιάστηκε (εις την γην) 
με ανθρώπινη 
σάρκα. Και ενώ έσπευσαν προς Αυτόν, 
με της σκέψη ότι θα Τον έβλεπαν ως 
Ποιμένα (ως Ηγέτη, δηλαδή, με όλη τη 
λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια Του), 
εν τούτοις βλέπουν 
Αυτόν ως άμωμον πρόβατο (κατάλληλο 
δια θυσία), το οποίον είχε τραφεί  μέσα 
εις την κοιλία της Μαρίας. 
Υμνώντας  δε αυτήν, της είπαν

Χαῖρε, ἀμνοῦ καὶ ποιμένος Μήτηρ· 
χαῖρε, αὐλὴ λογικῶν προβάτων. 

Χαίρε, συ, που είσαι Μήτηρ Εκείνου, ο Οποίος 
είναι και Αμνός (ως άνθρωπος) και Ποιμήν 
(ως Θεός) χαίρε, συ, που είσαι η μάνδρα 
των λογικών προβάτων (δηλαδή των πιστών). 

Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον· 
χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον. 

Χαίρε, συ, που είσαι το όπλον, δια του οποίου 
αμυνόμεθα κατά των αοράτων εχθρών 
(Δαιμόνων) χαίρε, συ, που είσαι το κλειδί, 
δια του οποίου ανοίγονται οι θύρες του 
Παραδείσου.

Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ· 
χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς. 

Χαίρε, διότι εξ αιτίας σου τα ουράνια 
αγάλλονται μαζί με την γην χαίρε, διότι εξ 
αιτίας σου τα επίγεια πανηγυρίζουν μαζί 
με τους ουρανούς.

Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα· 
χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος

Χαίρε, συ, που είσαι το αδιάκοπο κήρυγμα 
των αποστόλων (οι οποίοι συνεχώς ομιλούν  
δια τον από Εσένα σαρκωθέντα Θεό) χαίρε, 
συ, που εμπνέεις εις τους μάρτυρες 
(της Πίστεως) ακατάβλητο  θάρρος.

Χαῖρε, στεῤῥὸν τῆς Πίστεως ἔρεισμα· 
χαῖρε, λαμπρὸν τῆς χάριτος γνώρισμα. 

Χαίρε, συ, που είσαι το ασάλευτο βάθρον 
της Πίστεως χαίρε, συ, εις το πρόσωπον 
της οποίας γνωρίσαμεν την λαμπρότητα 
της χάριτος ( του Θεού). 

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγυμνώθη ὁ ᾍδης· 
χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν. 

Χαίρε, συ, μέσω της οποίας εγυμνώθη 
ο άδης (από την εξουσία του) χαίρε, σύ, 
μέσω της οποίας εμείς περιβλήθηκαμε 
(ουράνιο) δόξαν. 

                              

                  Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                 Θ

Θεοδρόμον Ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι᾿ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα· καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον, ἐχάρησαν, αὐτῷ βοῶντες·                                     Ἀλληλούϊα. 

Όταν οι μάγοι είδαν τον αστέρα, ο οποίος έδειχνε τον δρόμο που έφερε προς τον (γεννηθέντα) Θεό, ακολούθησαν την λάμψη του. Έχοντες δε αυτόν ως λύχνο (που τους έδειχνε τον δρόμο), ερευνούσαν με αυτόν να βρουν  τον (νεογέννητο)  ισχυρό Βασιλέα. Αφού δε έφθασαν τοπικώς πλησίον Εκείνου, που (ως Θεός) είναι άφθαστος και απλησίαστος, γέμισαν από χαράν και είπαν για Αυτόν:  

                            Αινείτε τον Θεό. 

Ι

Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου, τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ Δεσπότην νοοῦντες αὐτόν, εἰ καὶ δούλου ἔλαβε μορφήν, ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι, καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογημένῃ· 

Είδαν (λοιπόν) οι μάγοι, οι απόγονοι των Χαλδαίων,στα χέρια της Παρθένου Εκείνον, που έπλασε με τας χείρας Του τους ανθρώπους. Και, αισθανόμενοι ότι το βρέφος αυτό ήταν ο Κύριος, έστω και αν είχε λάβει μορφήν δούλου (ανθρώπου δηλαδή), έσπευσαν να εκδηλώσουν την προς Αυτόν λατρεία τους με την προσφορά δώρων και να πουν εις την ευλογημένη Μητέρα Του:

  Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ· χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας. 

Χαίρε, συ, που είσαι η Μήτηρ του αστέρος ο οποίος ουδέποτε δύει  χαίρε, συ, που είσαι η αυγή της μυστικής ημέρας (δηλαδή της αιωνίου Βασιλείας του Θεού).

Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον σβέσασα· χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα.

 Χαίρε, συ, που έσβησες την κάμινο της (ειδωλολατρικής) πλάνης χαίρε, συ, που φωτίζεις τους οπαδούς της Τριαδικής Θεότητας.

Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς· χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν. 

Χαίρε, συ, που εξεθρόνισες τον απάνθρωπο τύραννο (τον διάβολο) από την εξουσία του χαίρε, συ, που παρουσίασες (εις τον κόσμον) του Χριστόν ως φιλάνθρωπο Κύριον. 

Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας· χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ῥυομένη τῶν ἔργων. 

Χαίρε, σύ, που μας απαλλάσσεις από την βάρβαρο θρησκεία (της πολυθεΐας) χαίρε, Εσύ, που μας ελευθερώνεις από τον βόρβορο των (αισχρών) έργων.

Χαῖρε, πυρὸς προσκύνησιν παύσασα· χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα.

 Χαίρε, σύ, που έπαυσες την λατρεία του πυρός ( το οποίον πίστευαν ως θεό) χαίρε, Εσύ, που μας σώζεις από τις φλόγες των (αμαρτωλών) παθών.

Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης· χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.

 Χαίρε, Εσύ, που είσαι οδηγός σωφροσύνης διά τους πιστούς χαίρε, Εσύ, που είσαι χαρά και ευφροσύνη όλων των γενεών. 

                           Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Κ

Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα· ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν, καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν, ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μὴ εἰδότα ψάλλειν· 

                                    Ἀλληλούϊα.

                                       

Οι μάγοι, αφού (μετά τα όσα είδαν εις την Βηθλεέμ) κατέστησαν κήρυκες του Θεού, επέστρεψαν (από άλλο δρόμο, όπως τους είπε ο Θεός,) εις την (πατρίδα των) Βαβυλώνα και αφού (με την προσφορά των δώρων των) εκπλήρωσαν τον χρησμό Σου, Σε κήρυξαν εις όλους ως τον από Θεό κεχρισμένο Μεσσία, άφησαν δε τον Ηρώδη, ο οποίος, ως μωρολόγος και ανόητος που ήταν, δεν γνώριζε να ψάλλει:

Αινείτε τον Θεό.

                                 Λ

Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ, φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος· τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχύν, πέπτωκεν· οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες, ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον· 

Αφού  έλαμψες και εις την Αίγυπτο (όπου διέφυγες δια να σωθείς  από την μανία του Ηρώδη ,) το φως της αληθινής θεογνωσίας, εξαφάνισες το σκότος της ψευδούς (ειδωλολατρικής) αρεσκείας. Διότι τα είδωλα της Αιγύπτου, Σωτήρ, κατέπεσαν , επειδή δεν υπέφεραν την ισχύ της παρουσίας Σου. Εκείνοι δε που απηλλάγησαν από την απαισία υποδούλωση εις την λατρεία των ειδώλων, κραύγαζαν προς την Θεοτόκο:

  Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.

Χαίρε, Εσύ, που είσαι η ανόρθωσις των ανθρώπων χαίρε, Εσύ, που είσαι η κατάπτωσις των Δαιμόνων. 

Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα· χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα. 

Χαίρε, Εσύ, που καταπάτησες (και εξαφάνισες) την πλάνην της απάτης (του Διαβόλου) χαίρε, Εσύ, που φανέρωσες τον δόλο (του σατανά) που υποκρυπτόταν εις τα είδωλα. 

Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν· χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωήν. 

Χαίρε, θάλασσα, που βύθισες τον νοητό Φαραώ (τον διάβολον) χαίρε, βράχε, που (ανέβλυσες ύδωρ και ) πότισες  όσους διψούσαν την ζωή. 

Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει· χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης. 

Χαίρε, πύρινε στύλε, που φωτίζεις και (με ασφάλειαν) οδηγείς όσους πορεύονται εις το σκότος χαίρε, σκέπη του κόσμου, που είσαι πλατυτέρα της (παλαιάς εκείνης) νεφέλης 

Χαῖρε, τροφὴ τοῦ μάννα διάδοχε· χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε. 

Χαίρε, Εσύ, που είσαι η τροφή μας, η οποία διαδέχθηκε το μάννα χαίρε, Εσύ, που είσαι η διάκονος αγίας (πνευματικής) απολαύσεως.

Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας· χαῖρε, ἐξ ἧς ῥέει μέλι καὶ γάλα.

Χαίρε, Εσύ, πού είσαι η Γη  της Επαγγελίας (εκείνη δηλαδή που είχε υποσχεθεί  ο Θεός) χαίρε, Εσύ, εκ της οποίας ρέει (πνευματικόν) μέλι και γάλα. 

                            Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                    

                                 Μ

Μέλλοντος Συμεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος, μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ, ἀλλ᾿ ἐγνώσθης τούτῳ καὶ Θεὸς τέλειος· διό περ ἐξεπλάγη, σοῦ τὴν ἄῤῥητον σοφίαν, κράζων·                                       Ἀλληλούϊα.

                              

Όταν ο (πρεσβύτης) Συμεών έμελλε να φύγει από την παρούσα ζωήν, την μάταιη  και απατηλή, δόθηκες στα χέρια του ως βρέφος (κατά την ημέραν του «Σαραντισμού»), αλλά τον έκαμες να εννοήσει ότι είσαι (όχι μόνον τέλειος άνθρωπος, αλλά) και τέλειος Θεός. Δια τούτο στάθηκε  με έκπληξη και θαυμασμό εμπρός εις την απερίγραπτο σοφία Σου και αναφώνησε : 

                               Αινείτε τον Θεό

                                  Ν

Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ᾿ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καὶ φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν, ἄφθορον· ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αὐτήν, βοῶντες·

Νέα έκαμε Δημιουργία ο Δημιουργός και την φανέρωσε εις εμάς τα πλάσματα Του. Τούτο έπραξε με το να γεννηθεί από κοιλία , η οποία δεν γνώρισε ανδρικό σπέρμα, και με το να διατηρήσει αυτή  παρθενική και αδιάφθορη , όπως ήταν και προηγουμένως, έτσι ώστε εμείς, βλέποντας το θαύμα, να υμνήσουμε την Παρθένο, βοώντας προς αυτήν: 

Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας.

Χαίρε που είσαι το άφθαρτο και αμάραντο άνθος χαίρε, Εσύ, που είσαι ο στέφανος της παρθενίας.

Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα· χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐμφαίνουσα.

Χαίρε, Εσύ, που μας δίνεις μία λαμπρή εικόνα του πως θα ζούμε μετά την ανάσταση, χαίρε, Εσύ, που (με τον δικό σου άσπιλο βίο) μας φανερώνεις τον βίο των Αγγέλων.

Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί· χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾿ οὗ σκέπονται πολλοί. 

Χαίρε, δένδρον, γεμάτο από λαμπρούς καρπούς, εκ των οποίων τρέφονται οι πιστοί χαίρε, δένδρον εύσκιο, κάτω από το οποίο ευρίσκουν πολλοί (αναπαυτική) σκιάν.

Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγὸν πλανωμένοις· χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις. 

Χαίρε, Εσύ, διότι κυοφορείς οδηγό για τους πλανεμένους (στα σκοτάδια της πλάνης) χαίρε, Εσύ, διότι γεννάς απελευθερωτή για τους αιχμαλώτους (εις τον διάβολο).

Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.

Χαίρε, Εσύ, που ικετεύεις (υπέρ ημών) τον Δίκαιον Κριτή χαίρε, Εσύ, που εξ αιτίας των ικεσιών σου δίνεται στους πολλούς, πού φταίνε, η συγχώρηση. 

Χαῖρε, στολὴ τῶν γυμνῶν παῤῥησίας· χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα. 

Χαίρε, Εσύ, που είσαι στολή όσων στερούνται παρρησίας ενώπιον του Θεού (εξ αιτίας των αμαρτιών τους ) χαίρε, Εσύ, της οποίας τη στοργή ποθούμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα.

                                 Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε. 

                                             

                                                           Ξ

Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεός, ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος, τοὺς αὐτῷ βοῶντας·

                                      Ἀλληλούϊα. 

Επειδή είδαμε την ξένην και παράδοξο γέννηση του Κυρίου, ας αποξενωθούμε  από το κοσμικό φρόνημα και από τις υλικές μέριμνες, και ας μεταθέσουμε την σκέψη μας εις τον ουρανό. Διότι γι' αυτό το λόγο ο υψηλός Θεός χαμήλωσε και παρουσιάστηκε στη γη  ως ταπεινός άνθρωπος, επειδή ακριβώς ήθελε να ελκύσει προς το ύψος του ουρανού εκείνους, οι οποίοι (Τον πιστεύουν και ) αναφωνούν γι Αυτόν: 

                                        Αινείτε τον Θεό.

                                                              

                                                   Ο

Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·

 Ο (Υιός και) Λόγος ( του Θεού), τον Οποίο κανένας τόπος δεν μπορεί να χωρέσει , ήταν  ολόκληρος εδώ στη γή  (ενωμένος με την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε) αλλά  ουδόλως απουσίαζε και από τον ουρανό. Αυτό συνέβαινε, διότι η ενανθρώπησις του Λόγου δεν αποτελούσε  μετάβαση του Θεού από τον ένα τόπον (τον ουρανό) εις τον άλλον (την γην), αλλά μίαν συγκατάβαση και ταπείνωση, την οποίαν μόνον ο Θεός μπορούσε να κάνει. Η συγκατάβαση δε αυτή πραγματοποιήθηκε με το γεγονός, ότι ο Κύριος (έγινε άνθρωπος και ) γεννήθηκε από μία Παρθένο αφοσιωμένη εξ ολοκλήρου εις τον Θεό, η οποία ακούει να της λέγουν (τώρα) αυτά τα (εγκωμιαστικά) λόγια:

Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα· χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.

Χαίρε, Εσύ, που χώρεσες (εις την κοιλία σου) τον Θεό, τον Οποίον δεν χωρεί ουδείς τόπος χαίρε, Εσύ, που είσαι η θύρα (δηλαδή όργανον πραγματοποιήσεως) του σεπτού μυστηρίου (της ενσάρκωσης του Θεού).

Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.

 Χαίρε, Εσύ, την οποία οι άπιστοι ακούνε όλο αμφιβολία, επειδή δεν πιστεύουν ότι από Εσένα  γεννήθηκε ο Θεός) χαίρε, Εσύ, για την οποία οι πιστοί καυχώνται με πεποίθηση βαθειά.

Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ· χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.

Χαίρε, άρμα πανάγιο Εκείνου, ο Οποίος κάθεται επάνω εις τα Χερουβείμ  χαίρε, υπερτέλειε τόπε κατοικίας Εκείνου, ο Οποίος κάθεται επάνω εις τα Σεραφείμ.

Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα· χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα. 

Χαίρε, Εσύ, που ένωσες τα αντίθετα (την γη με τον ουρανό) χαίρε, Εσύ, που συνδυάζεις παρθενία και εγκυμοσύνη.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐλύθη παράβασις! χαῖρε δι᾿ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος. 

Χαίρε, Εσύ, διά της οποίας συγχωρήθηκε  η παράβαση του (Αδάμ) χαίρε, Εσύ, δια της οποίας άνοιξε ο Παράδεισος (τον οποίο είχε κλείσει η αμαρτία των πρωτοπλάστων).

Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας· χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.

Χαίρε, Εσύ, που είσαι το κλειδί της Βασιλείας του Κυρίου, χαίρε Εσύ, που είσαι η ελπίδα  για όλους εμάς,  ότι θα απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά.

                       Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε. 

                   

                                                         Π

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τὸ μέγα, τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον· ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως·

                                     Ἀλληλούϊα.

Όλα τα τάγματα των Αγγέλων, Κύριε, κατελήφθησαν από έκπληξη  και θαυμασμό εμπρός εις το μέγα γεγονός της ενανθρωπήσεως Σου (συνέβη δε αυτό,) διότι έβλεπαν  Εσένα , που είσαι απλησίαστος ως Θεός, να έχεις γίνει άνθρωπος ευκολοπλησίαστος από όλους τόσο, ώστε να ζεις μαζί με εμάς και να ακούς από όλους τούτο 

                               

                                Αινείτε τον Θεό. 

                                                          Ρ

Ῥήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τό, πῶς καὶ Παρθένος μένεις, καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν· 

Στη δική σου περίπτωση, ώ Θεοτόκε, βλέπουμε  τους ρήτορες, οι οποίοι σε άλλα θέματα ομιλούν χωρίς να τελειώνουν, να μένουν σαν ψάρια άφωνοι. Διότι τους είναι αδύνατο να εξηγήσουν πως και Παρθένος μένεις και να γεννήσεις μπόρεσες . Εμείς όμως (πιστεύοντας ακράδαντα και μη ζητώντας  δια της λογικής μας  να εξηγήσουμε  τα ακατάληπτα έργα του Θεού,) θαυμάζουμε  το μυστήριο και αναφωνούμε σε Εσένα  με πίστη:

Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον· χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.

Χαίρε, Εσύ, που έγινες το σκεύος της σοφίας του Θεού (διότι εις σε τελέσθησαν τόσα απερινόητα μυστήρια) χαίρε, Εσύ, που έγινες το θησαυροφυλάκιον των προαιωνίων σχεδίων Αυτού.

Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα. 

Χαίρε, Εσύ, που αποδεικνύεις ανόητους τους φιλοσόφους χαίρε, Εσύ, που φανερώνεις ότι οι τεχνολόγοι  δεν έχουν λογικήν.

Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί· χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.

Χαίρε, διότι εξ αιτίας σου απεδείχθησαν μωροί οι φημισμένοι ως ακαταμάχητοι διαλεκτικοί.  χαίρε, διότι εξ αιτίας σου εξαφανίσθηκαν οι μυθολόγοι.

Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα· χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.

Χαίρε, Εσύ που διαλύεις τα περίτεχνα λογικά κατασκευάσματα των Αθηναίων (δηλαδή των φιλοσόφων) χαίρε, Εσύ, που γεμίζεις τα (πνευματικά ) δίκτυα των ψαράδων (των μαθητών δηλαδή του Χριστού).

Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα· χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.

Χαίρε, Εσύ, που μας ανασύρεις από τον βυθό της (περί του αληθινού Θεού) αγνοίας. χαίρε Εσύ, που φωτίζεις πολλούς με θεία γνώσιν.

Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι· χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων. 

Χαίρε, Εσύ, που είσαι το (ασφαλές) πλοίον για όσους θέλουν να σωθούν χαίρε, Εσύ, που είσαι ο λιμήν αυτών που διαπλέουν το πέλαγος της ζωής.

                        Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.         

                                            

                                                                   Σ

Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε· καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι᾿ ἡμᾶς ἐφάνη καθ᾿ ἡμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεὸς ἀκούει·

                                

                                    Ἀλληλούϊα.

Επειδή Αυτός που (δημιούργησε και ) στόλισε τα πάντα θέλησε να σώσει τον κόσμο, ήλθε εις αυτό κινούμενος από την ιδίαν Του θέληση  και αγάπην και ενώ ως Θεός, ήταν Βασιλεύς και Κύριος, έγινε χάριν ημών όμοιος με ημάς, δηλαδή άνθρωπος. Ετσι  λοιπόν καλώντας σε σωτηρία τους ομοίους Του (εμάς δηλαδή τους ανθρώπους,) μέσω του ομοίου (της ανθρώπινης δηλαδή φύσης Του), ακούει (τώρα) από όλους, ως Θεός πού είναι, τούτον τον ύμνο: 

                           Αινείτε τον Θεό.

                                                           Τ

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, κατεσκεύασέ σε Ποιητὴς Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου, καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας

·Ώ Θεοτόκε Παρθένε, είσαι το (προστατευτικό) τείχος των παρθένων και όλων εκείνων που καταφεύγουν εις Εσένα. Είσαι δε, ω Αγνή Κόρη, τείχος (ισχυρό και απόρθητο), διότι ( όχι άνθρωπος, αλλα Αυτός ο Ίδιος ) ο Ποιητής του ουρανού και της γης σε κατέστησε με το να κατοικήσει στην  κοιλία σου (και να λάβει σάρκα εκ των αγνών αιμάτων σου). Έτσι δε δίδαξε όλους να λένε σε Εσένα :

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας. 

Χαίρε, Εσύ, που είσαι η στήλη της παρθενίας χαίρε, Εσύ, που είσαι η πύλη δια της οποίας εισερχόμαστε  εις την σωτηρία.

Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως· χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος.

Χαίρε, Εσύ, που αποτέλεσες την αρχή της πνευματικής νέας δημιουργίας χαίρε, Εσύ, που παρέχεις σε εμάς το θείο έλεος.

Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς· χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν. 

Χαίρε, διότι Εσύ γέννησες σε νέα (πνευματική) ζωήν όλους εμάς, που από την στιγμή της συλλήψεως (στην κοιλία της μητρός) μας είμαστε  αμαρτωλοί. χαίρε, διότι Εσυ έδωσες σύνεση σε εμάς , των οποίων τον νου είχε αφαιρέσει ο Σατανάς.

Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα· χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.

Χαίρε, Εσύ, που καταργείς τον διάβολο, ο οποίος διαφθείρει την ορθοφροσύνη μας. χαίρε, Εσύ, που γέννησες τον σπορέα της αγνότητας.

Χαῖρε, παστὰς ἀσπόρου νυμφεύσεως· χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρμόζουσα. 

Χαίρε, Εσύ, που έγινες νυμφικός θάλαμος ενός υπερφυσικού γάμου. χαίρε, Εσύ, που ενώνεις, ως νυμφαγωγός, τις ψυχές των πιστών με τον Κύριον.

Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων· χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε Ἁγίων. 

Χαίρε, Εσύ, που είσαι η ιδεώδης τροφός και διδάσκαλος των παρθένων. χαίρε, Εσύ, που στολίζεις με νυμφικά ενδύματα τις άγιες ψυχές (και τις οδηγείς εις την Βασιλείαν του Θεού.

                                 Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                                             Υ

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γὰρ τῇ ψάμμῳ ᾠδάς, ἂν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡμῖν, τοῖς σοὶ βοῶσιν· 

                                                      Ἀλληλούϊα.

Όλοι οι ύμνοι αποδεικνύονται μηδαμινοί, όσο και αν προσπαθούν να ανταποκριθούν προς το πλήθος της απείρου ευσπλαχνίας Σου. Διότι και αν ακόμη προσφέρουμε εις Σε, ώ Άγιε Βασιλέα , ψαλμωδίες τόσες σε αριθμό, όσος είναι ο αριθμός των κόκκων της άμμου, δεν πράττουμε τίποτε το αντάξιο των ευεργεσιών που έκαμες εις ημάς, οι οποίοι ανακράζουμε για Σενα :

                               

                                             Αινείτε τον Θεό. 

                                                               Φ                                         

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον· τὸ γὰρ ἄϋλον ἅπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας, αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα· 

Βλέπουμε  την αγία Παρθένο ως φωτεινή λαμπάδα, η οποία δόθηκε  προς χάρη εκείνων που πορεύονται στο σκότος (της πλάνης και της αμαρτίας). Διότι αυτή, ανάβοντας  το άϋλον φως, (γεννώντας δηλαδή τον Χριστόν,) οδηγεί όλους προς την αληθινή θεογνωσία, φωτίζοντας με την λάμψιν Της τον νουν μας. Γι' αυτό και τιμάται από ημάς, οι οποίοι κραυγάζουμε προς αυτήν τα εξής 

Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου· χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους. 

Χαίρε, ακτίνα του πνευματικού ηλίου (δηλαδή του Χριστού). χαίρε,λάμψη του άστρου που δεν δύει ποτέ.

Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα· χαῖρε, ὡς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα. 

Χαίρε, αστραπή που φωτίζεις και λαμπρύνεις τις  ψυχές χαίρε, Εσύ, που ως βροντή συνταράσσεις και τρομοκρατείς τους εχθρούς ( τους δαίμονες).

Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε, ὅτι τὸν πολύῤῥητον ἀναβλύζεις ποταμόν.

Χαίρε, διότι ανατέλλεις (διά της γεννήσεως) τον πολύφωτον φωτισμό (τον Χριστόν). χαίρε, διότι αναβλύζεις τον πολύρρητο ποταμό .

Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον· χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ῥύπον. 

Χαίρε, Εσύ, που παριστάνεις και συμβολίζεις  την κολυμβήθρα (δια της οποίας γεννιόμαστε στη νέα ζωή). χαίρε, Εσύ, που (δια της γεννήσεως του Λυτρωτή ) εξαφανίζεις τον μολυσμό της αμαρτίας.

Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν· χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.

Χαίρε, Εσύ, που ως (θείον) λουτρόν καθαρίζεις την συνείδηση μας. χαίρε, Εσύ, που είσαι το ποτήρι , το οποίον μας προσφέρει αγαλλίασιν.

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας· χαῖρε, ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας. 

Χαίρε, Εσύ, που αναδίδεις την ευωδία του Χριστού χαίρε, Εσύ, που είσαι ζωή τροφοδοτουμένη από μυστικόν συμπόσιον 

                                  

                        Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                                           Χ

Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως·                          

                            

                                    Ἀλληλούϊα.

Επειδή ο Κύριος, ο οποίος εξοφλεί τα χρέη όλων των ανθρώπων, θέλησε να δώσει χάρη στις παλιές μας οφειλές μας προς Αυτόν (να συγχωρέσει δηλαδή όλες τις αμαρτίες μας, από της εποχής του Αδάμ), ήλθε προς εμάς, οι οποίοι είχαμε  απομακρυνθεί  από την χάρη Του, ήλθε δε δια του Ιδίου του Εαυτού Του (δηλαδή με το να προσφέρει για το χατήρι τους τον ίδιο τον Εαυτόν Του ως θυσία). Επειδή δε (με την θυσία Του) έσχισε το γραμμάτιον του χρέους μας, ακούει (τώρα) από όλους την εξής (ευγνώμονα) αναφώνηση :     

                                 Αινείτε τον Θεό.

                                                           Ψ

                                                                  

Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ἀνυμνοῦμέν σε πάντες, ὡς ἔμψυχον ναὸν Θεοτόκε· ἐν τῇ σῇ γὰρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοι πάντας· 

Με το να δοξολογούμε τον Υιόν Σου, ώ Θεοτόκε, ανυμνούμε Σε όλοι ως έμψυχο Ναό (του Υιού Σου). Διότι ο Κύριος, που συγκρατεί το σύμπαν στα χέρια  Του, κατοικώντας στην κοιλία σου, σε αγίασε και σε δόξασε και δίδαξε όλους να αναφωνούν προς σε:

Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου· χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων. 

Χαίρε, Σκηνή (κατοικία δηλαδή) του Χριστού, που είναι Λόγος του Θεού και Θεός. χαίρε, Αγία, που είσαι υπερτέρα από τα Άγια των Αγίων .

Χαῖρε, Κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι· χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε. 

Χαίρε, Κιβωτέ , που σε εχρύσωσε (όχι ανθρώπινο χέρι , όπως την Κιβωτό της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά) το Πνεύμα το Άγιο χαίρε, Εσύ, που είσαι ο ανεξάντλητος θησαυρός της ζωής.

Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν· χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.

 Χαίρε, Εσύ, που είσαι πολύτιμο στέμμα βασιλέων ευσεβών . Χαίρε, Εσύ, που είσαι σεβάσμιο καύχημα ιερέων ευλαβών.

Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος· χαῖρε, τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος. 

Χαίρε, Εσύ, που είσαι ο ακλόνητος πύργος της Εκκλησίας (αυτός που την προφυλάσσει από τις επιθέσεις των εχθρών) χαίρε, Εσύ, που είσαι της (χριστιανικής) πολιτείας το απόρθητο τείχος.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.

Χαίρε , Εσύ , που με τη βοήθεια σου υψώνονται τρόπαια νίκης ( κατά των αντιπάλων μας ) ' χαίρε, Εσύ, που με την συμβολή σου εξολοθρεύονται οι εχθροί μας 

Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία· χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία. 

Χαίρε, Εσύ που είσαι η θεραπεία (των ασθενειών) του σώματος μου. χαίρε, Εσύ, που είσαι η σωτηρία της ψυχής μου.

                         Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε

                                                         Ω 

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον (ἐκ γ´)· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας· καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τοὺς σοι βοῶντας·                  

                

                                  Ἀλληλούϊα.

Ώ Μητέρα του Θεού, που αξίζεις άπειρους ύμνους, Εσύ, η οποία γέννησες τον Λόγο του Θεού, τον υπερέχοντα εις αγιότητα από όλους τους αγίους! Δέξου  την παρούσα προσφορά των προς Εσενα ύμνων μας και απάλλαξε μας από οιανδήποτε συμφορά και σώσε από την μέλλουσα τιμωρία όλους ημάς που με μίαν φωνή ανακράζουμε :

                                Αινείτε τον Θεό.

Πηγή.vastazos Panagias