Στον φόβο ,δεν πετάνε τα πουλιά.

Θυμάμαι εγώ . Ένα μικρό ήμουνα πάντοτε πουλί
Τα άλλα πουλιά  με μάθανε ,τα πάντα να φοβάμαι
Να ζω με βάλανε λοιπόν , σε ένα άγνοιας κλουβί
Και μου είπαν, κάλιο τα πουλιά , να μην πετάμε

.
Υπάρχει μου είπανε, στον ουρανό ,ένα άγνωστο κενό
Που όσα πουλιά μέσα σε αυτό πετάξουν, θα καούνε   
Το λένε γνώση και τα πουλιά δεν έχουν το μυαλό
Να καταλάβουν τι είναι αυτή ,μέσα της δεν πετούνε

Έτσι λοιπόν μου μάθανε ,από μικρό πουλάκι ακόμα
Σε ένα κλουβί της άγνοιας , εκεί πρέπει να ζήσω
Τι κι αν εγώ που έβλεπα ,να έχω φτερά στο σώμα
Σε γνώσης  άγνωστο κενό, ποτέ να μην τα ανοίξω

Ζούσα όπως μου μάθανε , μα ήμουν δυστυχισμένο
Με φόβους και υποταγή ,μια φυλακή όλη η ζωή μου
Πουλί φτιαγμένο να πετά, σε ένα κλουβί κλεισμένο
Οι φόβοι σφράγισαν γερά ,την πόρτα στο κλουβί μου      

Βλέπω ψηλά στον ουρανό ,που άλλα πουλιά πετάνε
Λεύτερα απ’ τους φόβους τους ,απλώνουν τα φτερά
Πάντα  κόντρα στον άνεμο ,την γνώση  αναζητάνε
Χωρίς να νοιάζονται αν θα μπουν, σε άγνωστα κενά

Τι νόημα έχει αλήθεια η ζωή, εάν την αλήθεια της φοβάσαι;
Αν φοβισμένοι δάσκαλοι ,σύμβουλοι, με ημίμετρα  γονείς
Με παραμύθια φοβικά σε μάθανε να ζεις και να κοιμάσαι
Μες τα κλουβιά αυτοί ,έτσι και εσύ ,μες το κλουβί να ζεις


Ελεύθερα γεννιούνται τα πουλιά ,στον φόβο δεν πετάνε  
Ελεύθερος λοιπόν ,απ’ το κλουβί της άγνοιας θα βγω και θα πετώ
Κι αν θα καώ στο άγνωστο ,που τα φτερά μου θα με πάνε
Από τις στάχτες μου ελεύθερος, όπως ο Φοίνιξ ,θα ξαναγεννηθώ

 Πατήρ Ιωάννης